We zijn allemaal eilandbewoners!
Het eeuwen in beslag nemende werk van de machten en krachten, die met de hulp van een heersende financiële elite én onszelf de huidige maatschappelijke vormgeving hebben bepaald, is sinds het internettijdperk voor een groeiende groep mensen inzichtelijk geworden. Het verdeel- en heersprincipe is een bijna algemeen gekend begrip geworden.
Verdeeldheid zaaiende krachten
Maar dat dit begrip op een uiterlijk niveau gekend wordt wil nog niet zeggen, dat mensen de werking daarvan ook in zichzelf herkennen. Mensen zijn nu eenmaal steeds weer geneigd om, vanuit hun angst voor afgescheidenheid en eenzaamheid, bij elkaar weg te kruipen in groepen van gelijkgestemden. Met als gevolg een verlies van de individuele eigenheid. Daardoor zal er binnen die groepen een versterking plaatsvinden van alle bij ieder groepslid aanwezige innerlijke conflictenergie. De groep wordt dan als een persoonlijk dragende kracht ervaren, die van essentieel belang gevonden wordt voor het eigen functioneren en bestaan.
De individueel gerichte behoefte aan zelfmanifestatie, die omwille van het voortbestaan van de groep collectief naar buiten wordt gericht, levert een conflictueuze energie van een bijzonder lage frequentie op. Want om geaccepteerd te blijven binnen de groep, zal men de behoefte aan eigenheid moeten onderdrukken. Het is wat men sociale druk of groepsdruk noemt. De zo ontstane conflictenergie tussen individu en groep wordt, door de groepsversterking en het beroep op onderlinge loyaliteit en solidariteit, op een zeer berekenende wijze door de bestuurders van deze planeet ingezet voor hun machtsdoelen. Het verdeel- en heersprincipe is op deze wijze op een heel basaal niveau in ons allemaal werkzaam.
Het weggeven van de eigen macht, verantwoordelijkheid en eigen identiteit, begint bij het op willen gaan in een ‘beschermende’ groepsidentiteit, van welke aard of kleur dan ook. Deze groepsidentiteit is door machthebbers op alle niveaus gemakkelijker te manipuleren en te besturen, door middel van het al eeuwen beproefde verdeel- en heersconcept. Vandaar dat machthebbers altijd aansturen op collectivistisch gerichte organisatiestructuren, die piramidaal van vorm zijn. Zij zijn daarbij in de voorbije eeuwen heel creatief geweest om mensen langs telkens weer nieuwe scheidslijnen tot groepsvorming te laten komen. Zeven miljard geïndividualiseerde mensenzielen zijn veel moeilijker te beheersen, dan langs scheidslijnen van religie, etnische achtergrond, nationalistische sentimenten, aangehangen politieke ideologieën en sekse bijeengebrachte groepsidentiteiten. Deze groepsvorming is er op gericht om mensen hun eigen individualiteit te laten vergeten en afhankelijk te worden van de door een groepsidentiteit gedragsregulerende kracht. Het is er op gericht om mensen steeds maar weer ter compensatie van het gebrek aan eigen kracht en ondersteuning, deze in de buitenwereld te laten zoeken. Voornamelijk omdat ze in de uiterlijk misleidende wereld voortdurend weggeleid worden van het vinden van zichzelf en de kracht in zichzelf.
Ordnung mus sein und Befehl ist Befehl
Deze buitenwereld is echter door de manipulatieve werking van de door machthebbers vormgegeven sociaal-maatschappelijke structuur uiterst onzeker, onberekenbaar en vooral onbetrouwbaar. Hoezeer je ook zoekt naar een onvoorwaardelijke steun bij anderen, het toenemende egocentrisme heeft er alles aan bijgedragen, dat als het er op aan komt een ieder alleen voor zichzelf en de eigen belangen gaat. Zij die dit op praktisch niveau anders ervaren, mogen zich zeer gelukkig prijzen. Op het groter maatschappelijk vlak zijn velen onbewust geïndoctrineerd met de misleidende gedachte dat zij door de betaling van sociale lasten, die in de vorm van sociale verzekerings- en pensioenspremies moeten worden opgehoest, een bijdrage leveren aan het sociaaleconomisch welzijn van anderen. In mooi Nederlands politieke terminologie heet dit het solidariteitsbeginsel.
Solidariteit is echter een uitgewoond links socialistisch begrip, dat in onze tijd geen enkele inhoudelijke realiteitswaard meer heeft. Dit is ontstaan mede door toedoen van het links socialistisch politieke beleid, dat sinds de jaren ’70 vorm had moeten krijgen in het sociaaleconomische solidariteitsbeginsel. Dit beginsel had de financieel minder bedeelden in deze slavenmatrix van een menswaardig inkomen moeten voorzien. Het probleem wat zich daarbij voordeed was echter dat zij die door hun levensomstandigheden daar op aangewezen waren, zich door dat gebruik in een verstikkende wurggreep geplaatst zagen van een technocratisch ambtenarenapparaat. De technocratie ontleent haar bestaan aan regels en voorschriften, die zonder aanzien des persoon opgevolgd en uitgevoerd moeten worden. Befehl ist Befhel, ja! Iedere uitzondering zou een precedent kunnen scheppen voor een lawine aan uitzonderingen. Kunnen we niet aan beginnen. U kunt wel gaan, de volgende graag.
De in de jaren ’80 zeer berekenende inhaalslag van het liberaal kapitalistische politieke beleid in vele westerse landen, heeft die socialistische ideologie in haar hemd gezet. Daarnaast heeft ze de ontstane sociaaleconomische situatie misbruikt om de belangen van de financieel ruim bedeelden nog beter te kunnen behartigen. Want het solidariteitsbeginsel was alleen van toepassing op de laagste lagen van de sociaaleconomische hiërarchie. Hoe hoger je in die hiërarchie bent opgestegen, hoe minder men zich druk hoeft maken om solidariteit, het betalen van sociale lasten/premies en belastingen. In Nederland gebeurde dat zelfs’legaal’ door een monsterverbond tussen wat als links/socialistisch en rechts/liberaal werd betiteld. Ze kwamen gezamenlijk uit in het Paarse midden.
Wat echter los van het links/rechts-gedoe bleef staan is de trouw aan het technocratische, door middel van regels en voorschriften, gedragsregulerende Staatsapparaat. Het Staatsapparaat is sinds het ontstaan van de Europese Unie overschaduwd door een nog anoniemer en moeilijker te controleren technocratisch apparaat van graaiers, lobbyisten en Europees gecentreerde baantjesjagers. Zo zijn we allemaal ingekapseld in een keurslijf van regels die in feite voor ons echte leven niet van belang zijn, maar voor verschillende narcistische psychopaten wel een heel winstgevend verdienmodel oplevert.
Praktijkvoorbeeld van een gehersenspoelde ambtenaar
Tijdens een situatie op een politiebureau in Gent (België) betreffende een inschrijving op een woonadres, heb ik eens een duidelijk voorbeeld meegemaakt van hoe ieder radertje in de maatschappelijke machine qua denkproces werkt. Het liet mij zien hoe het kritisch denken van (politie)ambtenaren uit hun hersenen is weggespoeld. Bij onze zuiderburen is het een wettelijk geïnstalleerd gebruik dat wanneer men zich op een bepaald adres wil laten inschrijven, er een politieagent langskomt om te controleren of men daar ook werkelijk verblijft. Treft hij de betreffende persoon dan niet thuis, dan is het einde verhaal en gaat de inschrijving niet door, met alle daaruit voortvloeiende sociaaleconomische gevolgen. Dit gebeurde dus met de dochter van een goede vriendin van mij. Daar zij als moeder geen genoegen nam met deze bureaucratische waanzin, togen we gezamenlijk naar het politiebureau om protest aan te tekenen. Na veel gedoe mocht ik bij het gesprek met de desbetreffende politieambtenaar aanwezig zijn. Tijdens dat gesprek ontstond een discussie. In die discussie hoorde ik die gehersenspoelde agent letterlijk zeggen, dat het systeem niet fout is, maar dat de mensen fout zijn en dus gecontroleerd moeten worden. Hoeveel bruiner wil je het hebben?
Het is uiteindelijk allemaal wel goed gekomen, maar bovenstaande situatie laat waarschijnlijk een voor velen herkenbare confrontatie met gehersenpoelde robotten zien. Daarnaast heb ik meerdere van dit soort situaties in Nederland meegemaakt. In deze videoweergave van een show van Javier Guzman, die zijn paspoort wil verlengen, wordt dit op een schitterende manier tot uiting gebracht.
Die technocraten en geüniformeerde staatsrobotten ontlenen hun bestaanszekerheid aan het uniform en de regels die hen tijdens hun werk een bepaalde mate van zekerheid, maar vooral autoriteit en dus macht geven. Alle eigen persoonlijke frustraties kunnen ze op deze wijze via hun werk uitleven. Tref je een ambtenaar die met het verkeerde been uit bed is gestapt, ruzie met zijn partner heeft gehad of anderszins een slechte stemming heeft opgelopen, dan heb je pech gehad en loop je grote kans het onderspit te delven. Een autoriteit en macht ontlenen aan je positie is menselijk gezien natuurlijk een absoluut zwaktebod. Maar ja, we hebben het er maar mee te doen. De meest creatieve oplossing in dit soort situaties is vooral persoonsgebonden.
Bovenstaande is tekenend voor hoe mensen steun en kracht zoeken in uiterlijke groepsvorming, maatschappelijke positie met eventueel bijbehorend uniform en het verliezen van hun kritisch denk- en voelvermogen, daarbij hun menselijkheid verliezen zodra ze in hun functie treden. Dit laat zien dat velen zich totaal hebben geïdentificeerd met de functionaliteit die ze als radertje in de maatschappelijke machine vertegenwoordigen.
De gehele menselijke bewustzijnsevolutie is echter een uiting van de zich aan de groepsidentiteit ontworstelende mens, die op weg is naar een geïndividualiseerde staat van Bewust Zijn. Daarom is het van zulk een wezenlijk belang voor het voortbestaan van de mensheid, wat er aan individualiserende impulsen sinds de jaren 60/70 van de vorige eeuw is ontstaan. Het individualiseringsproces dat sindsdien heeft plaatsgevonden, heeft voor ieder individu de mogelijkheid geschapen om tot zelfbewustzijn te komen en zich los te maken van externe autoriteiten. Met als doel het scheppend principe in een oneindige veelheid aan uitingen te kunnen weergeven. De basis hiervan is eenheid in diversiteit, zoals dat alom in de ons omringende natuur waarneembaar is. Het geïndividualiseerde menselijk bewustzijn is daarmee op weg om het goddelijk creatieve potentieel in de eigen ziel te ontdekken, te ervaren en vorm te geven.
Tegenbeweging
Het oorspronkelijk authentieke individualiseringsproces dat in de jaren 60/70 startte is, zoals alle vernieuwende bewustzijnsimpulsen, door de heersers van deze planeet volledig gekaapt en in haar tegendeel getransformeerd. Namelijk in een eindeloos egogerichte hebzucht en territoriumdrift. We hebben daardoor de verbinding met elkaar verloren en zijn aangeland op een door niemand anders bewoond eiland. Waarom spreekt het beeld van Robinson Crusoe, met zijn zelf geschapen vriend Vrijdag, velen zo tot de verbeelding? We hebben op ons door anderen onbewoonde eiland onze eigen zekere en veilige comfortzone geschapen, waar niemand anders in binnen mag dringen. Bij een nadere inspectie van dat eiland zal echter blijken dat er vele onbewuste indringers zijn! Is het alle persoonlijke grenzen en territoriumdrift overschrijdende Big Brother-verhaal niet veelzeggend?
In mij leeft een heel duidelijk gemeenschapsideaal, maar ik heb nog maar weinigen ontmoet die dat ook zo ervaren. Iets in mij verlangt er intens naar om dit met anderen te delen, maar ik besef tegelijkertijd dat maar weinigen daar werkelijk ontvankelijk voor zijn. Dus zit ik op mijn eiland en doe soms verwoede pogingen een brug te bouwen naar het eiland van een ander. Ik zie helaas maar al te vaak dat die brug niet van twee kanten gebouwd wordt, wat voor een werkelijke bruggenbouwerklus wel noodzakelijk is. Waar ligt nu dus de oplossing voor de aan ons opgedrongen kunstmatige collectivisering, maar tegelijkertijd onderlinge verdeeldheid en de in gedragsregulerende groepsidentiteitvorming opgaande uniek individuele eigenheid? Vanzelfsprekend is dit een retorische vraag, waarvan ik weet dat de meeste van jullie die in zichzelf wel weten te beantwoorden. Willen we een gevoel van gemeenschappelijkheid ervaren, dan zullen we allemaal bruggenbouwers moeten worden om de tussen ons aanwezige troebele wateren te overbruggen!
Arend Zeevat 11 februari 2017
Hou je hoofd koel en vooral je hart warm. — Arend Zeevat
Momenteel gebeurt er veel in onze wereld dat menigeen zal confronteren met een zeer fundamenteel gevoel van onzekerheid en machteloosheid. Waarheid en onwaarheid zijn voor velen moeilijk te onderscheiden. De daardoor opgeroepen onzekerheid en onmacht zijn gevoelens, die we diep onbewust vanaf onze jeugd al met ons meedragen. Wereldbrand
