Wereldwijde ‘Staatsgreep’ Coup Du Monde 3 jaar ‘zichtbare’ dictatuur + dag #236
In een interview dat alom wordt aangehaald, verklaarde de voormalige Duitse kanselier Gerhard Schröder dat een mogelijk vredesakkoord om de oorlog in Oekraïne te beëindigen zeer haalbaar was tijdens de bijeenkomst van onderhandelaars in Istanboel afgelopen lente.
Dit akkoord zou het einde hebben betekend van de lange mars van de NAVO naar het oosten, Oekraïense neutraliteit, internationale veiligheidsgaranties en nationale afspraken om de separatistische gebieden in de Donbass te her integreren.
De oorlog zo snel beëindigen zou een groot verschil hebben gemaakt, zoals zelfs een paar basiscijfers laten zien. Hoewel belangrijke gegevens geheim blijven en schattingen worden betwist, is het zeker dat Europa’s grootste conflict sinds de Tweede Wereldoorlog enkele honderdduizenden militaire slachtoffers heeft geëist. Cijfers over volledig gedocumenteerde burgerslachtoffers zijn veel lager, maar de VN waarschuwt dat het om te lage aantallen kan gaan.
De internationale organisatie rapporteert ook dat er wereldwijd meer dan 6,2 miljoen gedocumenteerde Oekraïense vluchtelingen zijn, waarvan de meerderheid zich in Rusland, West-Europa en Centraal-Europa bevindt, samen met 5,1 miljoen intern ontheemden binnen Oekraïne.
Volgens de Wereldbank daalde het Oekraïense BBP in 2022 met bijna een derde, waardoor een kwart van de bevolking onder de armoedegrens terechtkwam. Voor zover de economische vooruitzichten van het land sindsdien licht zijn verbeterd, is dit te danken aan de massale toestroom van westerse fondsen, die de corruptie zeker nog verergeren. In maart werden de kosten van de wederopbouw geschat op 411 miljard dollar over een periode van tien jaar.
Een deel van deze vernietiging had al plaatsgevonden voor het mislukken van de gesprekken in Istanboel. Het grootste deel moest echter nog plaatsvinden. Dit omvatte ook een verslechtering van de banden van het Westen met de wereldgemeenschap in het algemeen, waardoor het risico van een wereldwijd conflict toenam.
Schröder is een levenslange, slimme politicus met een meedogenloze inslag. Hij is bekritiseerd vanwege zijn goede relatie met Rusland. Sceptici twijfelen misschien aan zijn betrouwbaarheid of onpartijdigheid. Maar hoe je ook over de ex-kanselier denkt, er is geen goede reden om hem in deze zaak niet te geloven.
Hij heeft aannemelijke insider-kennis over de onderhandelingen. Hij hielp destijds bij het leggen van contacten tussen Kiev en Moskou (op verzoek van Oekraïne) en hij verwijst naar zijn gesprekken met de Oekraïense hoofdonderhandelaar Rustem Umerov (nu minister van Defensie), de Russische president Vladimir Poetin en andere vertegenwoordigers van Rusland.
Schröders opmerkingen komen ook grotendeels overeen met andere bewijzen. Vorig jaar meldde de Oekraïense krant Pravda – die er niet van verdacht wordt Rusland te bevoordelen – dat er een vredesakkoord was bereikt, maar dat dit op het laatste moment werd opgegeven na tussenkomst van de toenmalige Britse premier Boris Johnson.
De Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergey Lavrov heeft deze beweringen onderschreven, terwijl Ukrainskaya Pravda ze heeft ingetrokken, ongetwijfeld onder politieke druk.
De expert op het gebied van buitenlands beleid – en voormalig adviseur van president Trump – Fiona Hill, die nooit partijdigheid heeft getoond voor Rusland, heeft verder bewijs geleverd in een artikel in Foreign Affairs. Naftali Bennett, de voormalige premier van Israël en een belangrijke internationale bemiddelaar in het voorjaar van 2022, onthulde later dat het Westen, met Washington voorop, zijn inspanningen blokkeerde.
De details variëren, maar in essentie komt de recente verklaring van Schröder overeen met al het bovenstaande. Met zoveel bewijs dat zich opstapelt, is de jury niet langer onbeslist. Er was op zijn minst een substantiële kans op een compromis dat Rusland en Oekraïne afgelopen voorjaar hadden kunnen bereiken.
We moeten ook erkennen dat die kans niet werd gemist door gebeurtenissen in Oekraïne, zelfs niet door het doden van burgers in Bucha (waarvan Kiev en het Westen Rusland de schuld geven, maar waarvan Moskou beweert dat het “volledig in scène is gezet” door Oekraïne). In plaats daarvan werd het de grond in geboord door de beslissing van Washington om Kiev – en de wereld – niet toe te staan deze uitweg te nemen.
Tragisch genoeg voor Oekraïne was het een proxy die te waardevol werd geacht om met pensioen te mogen gaan. Dit alles ontslaat de regering Zelensky niet van haar verantwoordelijkheid om Washington te gehoorzamen. In een bittere ironie, een leider die niet moe wordt zich te beroepen op de soevereiniteit en “autoriteit” van Oekraïne, heeft verzuimd deze te laten gelden toen hij zijn land had kunnen redden.
Hoewel er steeds meer duidelijkheid komt over wat er toen gebeurde, blijven er twee belangrijke vragen over: Waarom was de VS niet bereid om de oorlog te laten eindigen? En wat betekent dit alles voor het huidige moment en mogelijk voor de toekomst?
Wat betreft de motieven van Washington in het voorjaar van 2022 heeft Bennett waarschijnlijk gelijk: de regering Biden was optimistisch dat ze Rusland in Oekraïne kon blijven “slaan” en zelfs verslaan. Het leek voordelig om de oorlog voort te zetten: Rusland zou op zijn minst een ernstige geopolitieke tegenslag krijgen, zijn militaire, economische, regerings- en internationale status zouden verzwakt worden en de VS zouden bewijzen dat ze, zoals Biden altijd zei, “terug waren”. Door de macht van Rusland te verminderen, zouden de VS ook het partnerschap tussen Moskou en Peking ondermijnen en het belangrijkste geopolitieke element van de opkomende multipolaire orde verwonden. Bovendien zou het toedienen van zo’n klap aan de oude aartsvijand uit de Koude Oorlog en de hedendaagse uitdager de pijnlijke nederlaag hebben goedgemaakt die de VS een jaar eerder in Afghanistan hadden geleden.
Degenen die het moeilijk vinden om bovenstaande analyse in overeenstemming te brengen met Biden’s vroege beloften om een einde te maken aan Amerika’s “eeuwige oorlogen”, moeten twee dingen overwegen: Politici breken gewoonlijk beloften en Washington verwachtte niet dat deze oorlog lang zou duren. In plaats daarvan zette het in op een relatief snelle nederlaag van Moskou (duidelijk voor de volgende verkiezingscyclus), misschien zelfs ineenstorting, teweeggebracht door een combinatie van Oekraïners, uitgerust en dikwijls getraind door het Westen, enkele buitenlandse “adviseurs” en “vrijwilligers”, economische oorlogsvoering, internationaal isolement en binnenlandse spanningen in Rusland.
Dit Amerikaanse optimisme was misplaatst, zoals we nu weten en zoals men toen al had kunnen begrijpen. Ik weet dat omdat ik het zelf heb gedaan. Maar laten we even buiten beschouwing laten hoe het Amerikaanse leiderschap er zo naast zat. Overmoed komt vaak voor in de geschiedenis en is toch altijd moeilijk uit te leggen; daar is nog tijd voor.
Wat betreft de conclusies die we kunnen trekken voor het heden en de toekomst, die zijn ontmoedigend, zelfs beangstigend. Het zou wishful thinking zijn om aan te nemen dat Washington van zijn fouten zal leren, tenminste onder deze regering. De huidige Amerikaanse stappen met betrekking tot Oekraïne, maar nog meer in het Midden-Oosten, laten twee interpretaties toe: de VS is bezig hun troepen op te bouwen om ofwel “slechts” de Israëlische agressie te beschermen tegen inmenging van buitenaf, ofwel om zich voor te bereiden op een grotere oorlog waarbij waarschijnlijk op zijn minst Iran en Syrië betrokken zouden zijn.
Het is cruciaal om te begrijpen dat de Amerikanen in beide gevallen verdubbelen in plaats van voorzichtiger te worden, omdat het laatste beleid zou inhouden dat ze andere staten als partners binnenhalen (de meeste EU-vazallen tellen in dat opzicht niet mee, omdat ze alleen maar de Amerikaanse lijn overnemen) in plaats van ze buiten te sluiten of zelfs met aanvallen te dreigen. Zoveel kunnen we empirisch waarnemen, zonder dat we informatie – of speculatie – nodig hebben over hoe de regering tot haar roekeloze beslissingen komt.
Tot slot heeft de oorlog in Oekraïne een ander feit geïllustreerd en verankerd dat reden is voor pessimisme. Op de vraag of hij denkt dat wat in het voorjaar van 2022 mogelijk was, nu nog steeds haalbaar zou zijn, zei Schröder ja, zolang Duitsland en Frankrijk het initiatief zouden nemen. Maar daar zal hij het waarschijnlijk bij het verkeerde eind hebben. Afgezien van het feit dat Moskou misschien niet langer bereid is om hetzelfde compromis te sluiten, hebben noch Berlijn noch Parijs laten zien dat ze in staat zijn om zelfs maar een voorwaardelijk onafhankelijke rol te spelen. In plaats daarvan zijn ze – opnieuw, althans onder hun huidige regeringen – onderdanig aan de VS tot op het punt van letterlijke zelfbeschadiging. Het is een somber vooruitzicht, maar het is nu eenmaal zo: de VS volhardt in een politiek van oorlog tegen elke prijs en de EU praktiseert gehoorzaamheid tegen elke prijs!
© Tarik Cyril Amar.
Reactie.
Wat vind jij ervan? Want ik denk dat jouw mening ook invloed kan hebben! Jij wilt toch ook een wereld waar je het prettig vindt om te leven? Waar je samen met anderen in vrede wilt leven?
Want laten we elkaar respecteren in onze meningen en samen tot een oplossing komen waardoor wij, maar ook onze kinderen, kunnen leven in een wereld die er is voor alles dat leeft!
Ja, ik weet het, dat is moeilijk, maar niet onmogelijk! Want wanneer jij praat met je familie, je vrienden of zomaar iemand op straat en je vraagt of ze ook een betere wereld willen, dan ben je al op weg. Op weg om samen die betere wereld te creëren! Daar gaat het om, je inzet, je motivatie, je wil om dit te bereiken! Verenig je met lieve, goedwillende en gemotiveerde mensen! Want alleen samen kunnen we een betere wereld maken. We moeten ons verenigen!
Met onze positieve gedachten en daden kunnen we invloed uitoefenen op het collectieve bewustzijn van alle mensen op deze aarde! En wanneer de kracht van het collectief bewustzijn iedereen bereikt zal er geen macht meer zijn die dit kan stoppen. Dan zal het positivisme zich in ieder mens ontwikkelen.
Kan je je voorstellen hoe mooi dat kan zijn? Kan jij je voorstellen dat de hele mensheid eindelijk met elkaar gaat samenwerken. Dat huidskleur, afkomst, taal, of sekse geen verschil maakt! Dat we een eenheid vormen.
Dat wederzijds respect, gelijkheid de basis is, ondanks de verschillen die er is tussen mensen! Dat die verschillen samenvloeien in gelijkheid en de mens tillen naar een hoger vlak van bewustzijn! Omdat bewustzijn de sleutel is!
Wanneer je bewust bent, ben je in deze wereld, maar niet meer van deze wereld!
© Piki Onder dit pseudoniem publiceert de schrijver op Facebook, daar ondervindt je meer en meer censuur vandaar dat de artikelen ook hier gepubliceerd worden. Bovendien verlaten steeds meer mensen Facebook of hebben dit ‘sociale’ platform nog nooit gebruikt.
Nu je toch hier bent, …
– Henk
… Wil ik een kleine gunst aan je vragen. Regering denktanks werken samen met Facebook, Google, YouTube, Twitter en anderen om onafhankelijk denken en kritiek op overheden en grote bedrijven te censureren, en het resultaat is catastrofaal voor de onafhankelijke media. In 2019 zijn de teugels weer dramatisch verder aangehaald. ‘JIJ“, … bent dus nog de enige die websites als deze onder de aandacht kan brengen van nieuwe lezers.
