Is het geen schande dat er artsen zijn die een succesratio scoren bij kanker genezen van 80%, 90%, 95% of zelfs hoger!
Is het geen schande dat deze methodes allen niet erkend worden, verboden zijn in vele landen, of dat de uitvoerende artsen achtervolgt worden, rechtszaken krijgen aangespannen of zelfs hun klinieken worden vernietigd.
Dat alles is nu al meer als een halve eeuw aan de gang.
Kanker & Hoop: Is het geen schande dat …
Via een kennis kreeg ik tien jaar geleden een boek over zo’n succes verhaal. Het ging over de Gerson Kliniek, uitgeweken tot buiten de Amerikaanse grenzen. Het boek dateerde uit 1965. “Getting Well Again”, dus 51 jaar geleden, meer als een halve eeuw kennis, mogelijkheden, verloren hoop.
Voor mij is het zo klaar als een klontje hoe kanker ontstaat. Dr. Otto Warburg heeft dat onomstotelijk vastgesteld en gepubliceerd in 1931. En in tussentijd is die kennis onderdrukt.
Maar net als ik hadden al die kankerpatienten dat dus ook kunnen ontdekken. Engels was tot enkele jaren geleden wel essentieel om deze ontdekkingsreis te kunnen aanvangen. Nu zijn er echter uitstekende boeken vertaald door succesboeken, dus dat excuus is niet meer van toepassing.
Hoe komt het dan dat in de moderne internet wereld mensen nog steeds onwetend zijn?
Omdat ze de media nog geloven?
Omdat ze opzien naar de kennis van de dokter?
De afgelopen tientallen jaren stonden bol van de schandalen. Politici bleken regelmatig te liegen en bedriegen. Onze eigen Prins B. bleek de kluit te bedonderen in de Lockheed affaire. De banken bedonderden financieel de zaak door de Libor affaire waar rente afspraken gemaakt werden. Verzekeraars hadden hun woekerpolissen. Farmaceuten betaalden miljarden per jaar aan schadeclaims. Kortom, eigenlijk heeft elke industrie wel zijn schadalen, leugens en bedrog.
Hoe kom je er bij dat ook maar enige industrie blindelings te vertrouwen is?
Hoe kun je dan ook de media vertrouwen, … en de dokter.
De dokter die de protocollen moet opvolgen, maar dat weet de gewone patient niet.
Waar gaat het dan verkeerd in de tijd dat alle informatie letterlijk via internet op straat ligt?
Durven patienten, verlamd van angst, soms met de dood in de ogen, geen verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen leven, hun eigen toekomst?
Durven zij hun eigen koers niet uit te stippelen?
Al die mensen die bij andere zaken zouden zeggen; “Dat maak ik zelf wel uit”.
Zelfs deze mensen blijken letterlijk radeloos wanneer ze zelf geconfronteerd worden met het slechte nieuws.
En dan de beter geinformeerde mensen die wel een alternatieve beslissing nemen. Zij worden door hun familie, naasten en vrienden maar al te vaak vooral afgeraden om deze alternatieve weg te volgen. Wat dom, geen enkele kennis van zaken, zich nog nooit verdiept in de materie maar wel advies trachten te geven. Hun ervaring maar al te vaak gebaseerd op de mensen die het niet gehaald hebben.
Ik kijk bij mijn toekomstplan totaal niet naar de gemiddelde leeftijd van de Europese bevolking. Al die miljoenen mensen weten klaarblijkelijk niet hoe je gezond oud kan worden. Ik kijk dus hoe mensen leven in streken waar 100 jaar oud in goede gezondheid de normaalste zaak is. Zo zou je dus ook moeten kijken naar dokters en klinieken waar kanker genezen de normaalste zaak is.
Maar als je nooit nadenkt over het leven, dan wordt elke beslissing een gok.
Zal ik dit eten of dat? [gok]
Zal ik dit drinken of dat [gok]
Daarom weten de meeste mensen totaal niet of iets gezond is.
Daarom vinden de meeste mensen de informatie verwarrend.
Daarom denken mensen ook niet na over de keuze van hun dokter [gok]
Daarom slikken vele mensen zomaar een medicijn [grote gok]
Daarom weten de meeste mensen niet dat het ziekenhuis de gevaarlijkste plaats ter wereld is om te vertoeven. [super grote gok]
En dan zijn er nog de omstanders die wel kennis hebben van het succes van alternatieve geneeswijzen. Zij staan maar al te vaak voor het dilemma, hoe ga ik deze boodschap vertellen?
Bang dat hun boodschap niet over komt?
Bang dat ze voor gek versleten worden?
Maar vooral bang dat de persoon in kwestie de verkeerde beslissing gaat nemen, …
… en je met droefheid na enige tijd de boodschap zal krijgen …
… in ruim 40% van de gevallen is dat al binnen drie maanden.
Deze mensen vragen zich vertwijfelt af,…
… heb ik het niet verknald?
… heb ik de boodschap wel juist verteld?
… had ik niet doortastender moet aandringen?
Maar nee, uiteindelijk komt het toch neer op de persoon zelf.
… hoe open minded staat die persoon in het leven?
… hoe maakt deze persoon al het hele leven beslissingen?
… hoe was de opvoeding, de scholing, de persoonlijke ontwikkeling?
In de meeste gevallen sta je helaas simpelweg machteloos.
Maar geef nooit op om de boodschap uit te dragen,
… want die enkeling die de boodschap van je aanneemt,
… zal je eeuwig dankbaar zijn.
Die ene persoon wordt echter de ervaringsdeskundige,
… die door velen gezien wordt als diegene die geluk heeft gehad.
… maar door enkelen wordt hun boodschap ter harte genomen.
En zo kom je toch uiteindelijk nog ergens.
… en zullen gedurende tijd meer en meer mensen gaan ontdekken
… dat kanker gewoon te genezen is.
… over 50 jaar wellicht al ?
Met weemoed zal je terugdenken aan de verloren levens, de verloren talenten, de verloren dromen, de verloren liefdes, de ….
Maar voor diegene die je op het juiste spoor hebt kunnen zetten, …
… daar doe je het voor.
En de media, de dokters, de farmaceuten, de leraren, zouden zij zich niet diep, heel diep moeten schamen?
De media omdat ze de waarheid al die tijd hebben verzwegen.
De dokters omdat zij zich niet zelfstandig bijgeschoold hebben.
De farmaceuten die geld boven leven verkozen.
De leraren die mensen niet leerden zelfstandig te leren denken, analyseren, …
— Henk Mutsaers
Wijsheid wordt je niet in de schoot geworpen. Je zult haar zelf moeten ontdekken na een reis
die niemand voor jou kan maken of jou kan besparen. — Barbara Ann Kipfer
