Wereldwijde ‘Staatsgreep’ 4 jaar ‘zichtbare’ dictatuur
De onderliggende kwestie is duidelijk: noch Rusland noch de VS zijn bereid Oekraïne te accepteren als onderdeel van elkaars invloedssfeer.
Op telegram post ik voor Gedachtenvoer en ChemtrailProtest volg ons / mij daar
https://t.me/gedachtenvoerartikelen
https://t.me/ChemtrailProtest + actieplan
Het is duidelijk dat de gekozen president van de VS, Donald Trump, tegen een militair conflict is en oprecht geïnteresseerd lijkt in het beëindigen van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. De realiteit van de situatie is echter veel complexer. De geopolitieke spanningen tussen Moskou en het Westen – aangewakkerd door globalistische druk – zijn te diep geworteld om te worden opgelost door simpelweg iemand die wil dat er een einde aan komt.
Een soap met een nucleaire twist
In de kern zijn we getuige van twee nucleaire grootmachten die oorlog voeren bij proxy, waarbij ze elk een directe atoomconfrontatie proberen te vermijden. Deze dynamiek dwingt beide partijen om bepaalde “spelregels” te ontwikkelen, ook al zijn die regels niet expliciet afgesproken. Moskou en Washington stellen hun strategieën op terwijl ze proberen rekening te houden met hoe de andere partij zou kunnen reageren, schrijft Sergey Poletaev.
De Russische president Vladimir Poetin heeft de afgelopen twee jaar een praktische strategie geïmplementeerd die Moskou in staat heeft gesteld om gestaag vooruitgang te boeken en tegelijkertijd de escalatie naar een grootschalige oorlog te vermijden, wat zou betekenen dat de economie en het volk volledig gemobiliseerd zouden moeten worden. Nu het conflict zijn derde jaar ingaat, begint deze methode resultaten op te leveren.
Trump dreigt dit delicate evenwicht echter te verstoren. Zijn aanpak, hoewel niet agressiever dan die van de huidige Amerikaanse president Joe Biden, zou fundamenteel anders zijn. Omdat Trump en zijn team de wereld door een andere bril bekijken, zouden hun reacties op de acties van Poetin onvermijdelijk verschillen. Zo gaf de reactie van het Kremlin op de mogelijkheid van langeafstandsraketaanvallen op “oud” Russisch grondgebied in september een duidelijke de-escalatieboodschap af aan Washington – en die verschuiving vond pas plaats na de verkiezingsoverwinning van Trump. Dat is opmerkelijk.
Het is belangrijk om de spanningen tijdens de eerste ambtstermijn van Trump in herinnering te roepen, toen de vertrekkende president Barack Obama, ondanks (of misschien wel vanwege) zijn beloften om “op te schieten ” met Poetin, 35 Russische diplomaten het land uitzette en diplomatieke eigendommen in beslag nam. Poetin nam echter niet onmiddellijk represailles en wachtte in plaats daarvan op de inauguratie van Trump, in de hoop dat deze stappen zouden worden teruggedraaid. Maar het presidentschap van Trump werd ontsierd door binnenlandse schandalen en er veranderde niets. Halverwege 2017 had Rusland 755 Amerikaanse diplomaten het land uitgezet, waardoor diplomatieke gelijkheid werd bereikt.
Het zou ons verbazen als Trump bij zijn aantreden het besluit over lange afstand raketaanvallen zonder voorwaarden vooraf openlijk zou herroepen. Biden zou de komende maanden ook agressievere stappen kunnen nemen, waardoor Trump zich gemakkelijk zou kunnen distantiëren van de beslissingen van de vorige regering. Uiteindelijk zou Poetin moeten bepalen hoe hij reageert, want verdere escalatie zou zijn belangen niet dienen. Rusland is er tot nu toe in geslaagd om het conflict op een beheersbaar niveau te houden en zo dichter bij zijn doelen te komen.
Ondertussen wordt op het slagveld de situatie voor de Oekraïense strijdkrachten (AFU) steeds nijpender. Geen enkele hoeveelheid militaire hulp zal iets veranderen aan de verslechterende positie van Kiev. De mythe van westerse raketsystemen als een “magic bullet” om het tij van de oorlog te keren is precies dat – een mythe.
Leven na Oreshnik
Nucleaire afschrikking wordt vaak gezien als een ondoordringbare barrière, als een fort dat, eenmaal doorbroken, zal leiden tot catastrofale vernietiging. Het Oekraïense conflict illustreert echter dat het meer werkt als een immuunsysteem: hoewel bedreigingen kunnen penetreren, kan een sterk systeem nog steeds omgaan met de infectie zonder in te storten.
De nucleaire afschrikking van Rusland is effectief geweest in het op afstand houden van het Westen en heeft ervoor gezorgd dat de militaire hulp aan Oekraïne op een niveau blijft dat geen directe vergelding van Moskou uitlokt. Terwijl de “nucleaire immuniteit ” van Rusland standhoudt, blijft het Westen proberen zwakke plekken in het systeem te vinden, maar de vastberadenheid van het Kremlin blijft standvastig.
Ja, het globalistische Westen zoekt voortdurend naar een zwakke plek in het Russische “immuunsysteem.” En ja, de “infectie” verspreidt zich: er woeden gevechten in de Koersk-regio, drones vliegen duizenden kilometers over Russisch grondgebied en nu zijn er ook langeafstandsraketten. Niets van dit alles vormt echter een existentiële bedreiging en Moskou bestrijdt deze infectie met succes. Twee jaar geleden waren er bijvoorbeeld geen raketten of drones die Rusland bestookten en toch was het land veel dichter bij een militaire nederlaag dan nu.
Poetins demonstratie van het Oreshnik raketsysteem, inclusief zijn hypersonische capaciteiten, moet niet worden gezien als een laatste waarschuwing. Het is eerder een nieuwe indicatie dat Rusland klaar is om zijn belangen te verdedigen. De Oreshnik-raket dient als een krachtige herinnering aan de militaire capaciteiten van Moskou, maar het werkelijke doel is om de afschrikking in stand te houden en Westerse leiders te herinneren aan de grenzen van hun betrokkenheid.
Hoe ziet een overwinning eruit?
Het meest ambitieuze scenario is de ondertekening van een alomvattende overeenkomst met het Westen, waarbij de invloedssferen worden verdeeld en de kwesties worden aangepakt die in het ultimatum van Poetin van december 2021 worden genoemd. Dit zou betekenen dat er een nieuwe veiligheidsarchitectuur in Europa wordt gecreëerd die de Russische belangen erkent en de uitkomsten van de Koude Oorlog herziet. Onder de huidige omstandigheden is dit doel echter nauwelijks haalbaar.
Een realistischer scenario is een beperkte overeenkomst met het Westen over Oekraïne. Hoewel dit zes maanden geleden onwaarschijnlijk leek, wordt het nu serieus overwogen. De gesprekken zijn al voor de Amerikaanse verkiezingen begonnen. Uitgelekte informatie suggereert dat het Westen een staakt-het-vuren langs de frontlinies en een moratorium van 20 jaar op het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne zou kunnen voorstellen. Moskou eist echter ontwapening en politieke neutraliteit van Kiev. De gevechten zullen waarschijnlijk doorgaan totdat deze tegenstellingen zijn opgelost.
De uiteindelijke keuze is er een zonder enig belangrijk akkoord, vergelijkbaar met de gebeurtenissen in Georgië na 2008. De militaire nederlaag van Oekraïne zou een politieke overwinning worden. Als Kievs afhankelijkheid van het Westen afneemt, zou Oekraïne, net als Tbilisi, zijn vijandige houding tegenover Moskou opgeven om verdere militaire verliezen te vermijden en zijn economie te herstellen.
Dit derde scenario is waarschijnlijker geworden nu Oekraïne met steeds grotere uitdagingen op het slagveld wordt geconfronteerd en het Westen zijn steun vermindert. De realiteit is dat een relatief stabiele overeenkomst met het Westen over Oekraïne alleen mogelijk is als Kiev zijn antagonistische beleid ten opzichte van Rusland opgeeft.
VS dringen bij EU aan op meer geld voor Kiev – voor Amerikaanse wapens
Om tot deze oplossing te komen, moet het Westen directe interventie vermijden en afzien van het verhogen van de militaire steun aan Oekraïne. Dit is de strategie van Poetin – aangezien hij zich geen illusies maakt over Trump of de mogelijkheid van een diplomatieke oplossing.
Waarom? Omdat een overeenkomst alleen mogelijk is als tegenstellingen worden opgelost, maar de fundamentele kwestie tussen Rusland en het Westen blijft onopgelost: geen van beide partijen is bereid Oekraïne te accepteren als onderdeel van de invloedssfeer van hun tegenstander.
Het presidentschap van Trump zou een verschuiving in de Amerikaanse strategie kunnen betekenen, maar de fundamentele tegenstellingen die het conflict tussen Rusland en het Westen hebben aangewakkerd, blijven onopgelost. De onderliggende kwestie is duidelijk: geen van beide partijen is bereid Oekraïne te accepteren als onderdeel van de invloedssfeer van de ander.
Op de korte termijn lijkt het waarschijnlijk dat Trump voor dezelfde uitdagingen zal komen te staan als Biden: navigeren op de dunne lijn tussen militaire escalatie en een kernoorlog. De enige significante verschuiving onder de nieuwe Amerikaanse president zou wel eens een grotere druk kunnen zijn om de last van het conflict op West-Europese schouders te schuiven.
De aanvankelijke ijver van Trump om dit conflict op te lossen zal snel genoeg vervagen. Hij zal de complexiteit van de tegenstellingen inzien.
Terwijl de situatie blijft evolueren, is de strategie van Rusland duidelijk: de huidige koers aanhouden en de oorlog onder het kritieke niveau houden. Of het Westen militaire steun zal blijven geven of vredesbesprekingen zal proberen aan te knopen, zal grotendeels afhangen van de vraag welke partij erin slaagt de andere partij te verslaan, zowel militair als politiek.
We schatten de waarschijnlijkheid van dit scenario op 70-80% en bij gebrek aan een beter alternatief zou Rusland het acceptabel vinden. Ondanks de financiële belasting en het bloedige karakter leidt deze strategie Moskou naar de overwinning.
©Sergey Poletaev
Reactie.
Door de escalatie die de NAVO-landen, onder de dominantie van de VS, zal het voor Trump erg moeilijk worden de oorlog in Oekraïne binnen korte tijd te beëindigen! De regering Biden staat onder de directe invloed van de Globalisten die erop aandringen Poetin zo ver onder druk te zetten dat het conflict zich gaat uitbreiden tot over de grenzen van Oekraïne!
Ondanks dat er in Europa in sommige landen een oorlogseconomie wordt opgestart, zullen de eerste jaren wapens moeten worden geïmporteerd uit de VS. Dure wapens! En zeer waarschijnlijk wapens van slechte kwaliteit. Wapens die niet op kunnen tegen de wapens die Rusland tot haar beschikking heeft!
Het blijft een ongelijke strijd omdat Oekraïne geen goed opgeleid en voldoende personeel heeft wegens de enorme verliezen op het slagveld! Dat kan tot gevolg hebben dat er vanuit de NAVO-personeel wordt ingezet om de door Europa aangekochte Amerikaanse wapens te bedienen!
Omdat het westen de dreiging steeds verder opvoert door te dreigen nucleaire wapens in Oekraïne te plaatsen, zal Rusland hier zeker op reageren.
In eerdere schrijvens heb ik al beweert dat het niet tot een nucleair treffen zal komen! Wel zal Poetin moeten laten zien dat het westen niet zomaar alles kan doen zonder een antwoord op dergelijke escalaties.
Daarom denk ik dat Poetin zal besluiten deze nucleaire installaties aan te vallen. Tevens is er de mogelijkheid dat er in een westers land een speciale bom gebruikt kan worden om een belangrijk doel te treffen! Deze bom is nog niet bekend in het westen, maar zal een uitwerking hebben die niet verwacht is.
Om al dit bloedvergieten te voorkomen doet het westen er verstandig aan nu direct te beginnen met vredesonderhandelingen die houtsnijden! De onderhandelingen die nu gevoerd worden zijn er alleen voor de bühne en hebben geen enkele invloed op het proces!
Om dat Rusland een rijke ervaring heeft over de afspraken die in het verleden met het westen zijn gemaakt, is het niet te verwachten dat Rusland zo maar gaat onderhandelen zonder vastgestelde garanties. En die garanties zijn de dwingende voorwaarden die Rusland kan stellen! Dat kan alleen wanneer Rusland de oorlog in Oekraïne heeft gewonnen en zoveel land onder haar controle heeft dat Oekraïne is losgeweekt uit de sfeer van de NAVO, EU en toetreding tot de EU.
Omdat de VS, na Biden, geen aandacht meer heeft voor Oekraïne en geen geld en wapens meer zal zenden, komt dit op de schouders van de EU terecht! Via de EU kan de VS toch haar wapens kwijt en zal de economie van de EU nog verder in het slop duwen! Dat zal allemaal betaald worden door de Europese burgers!
© Piki Onder dit pseudoniem publiceert de schrijver op Facebook, daar ondervindt je meer en meer censuur vandaar dat de artikelen ook hier gepubliceerd worden. Bovendien verlaten steeds meer mensen Facebook of hebben dit ‘sociale’ platform nog nooit gebruikt.
Nu je toch hier bent, …
– Henk
… Wil ik een kleine gunst aan je vragen. Regering denktanks werken samen met Facebook, Google, YouTube, Twitter en anderen om onafhankelijk denken en kritiek op overheden en grote bedrijven te censureren, en het resultaat is catastrofaal voor de onafhankelijke media. In 2019 zijn de teugels weer dramatisch verder aangehaald. ‘JIJ“, … bent dus nog de enige die websites als deze onder de aandacht kan brengen van nieuwe lezers. | Nieuw op gedachtenvoer [?], ik heb alle belangrijke artikelen in de spotlight gezet op deze ‘uitgelicht‘ pagina. Begin hier je zoektocht naar het leven buiten de Matrix.
