Wereldwijde ‘Staatsgreep’ Coup Du Monde 4 jaar ‘zichtbare’ dictatuur + dag #039
Soms denk ik dat alle dwazen die nu regeren in de westerse wereld gechipt zijn en daardoor stuurbaar, gewillig en gevoelloos zijn, dus kwaadaardig. Ze hebben in ieder geval allemaal een duister verleden waardoor dus chantabel.
Wat Rutte recent presteerde, provocerend zwaaide met zijn WEF tasje en dat niet te verdragen smerige lachje van hem laat de psychopaat in deze man zien.
https://www.instagram.com/reel/C51jPQXLLFC/?igsh=em9xbjk2MjY3M3Vx
HIJ TOONDE OVERDUIDELIJK ZIJN MINACHTING VOOR VOLK EN VADERLAND OMDAT HIJ WEET OVERAL MEE WEG TE KOMEN, ZELFS IN DE TWEEDE KAMER WANT OOK DAAR, NIEMAND DOET WAT OF WAT JE ZEGT. – BEHALVE HET FvD.
Maar deze drie musketiers kunnen het niet alleen ze hebben keihard onze steun nodig in deze clownsworld.
Jan Bennink verwoordde het exact zoals het is. Zie hieronder:
We slaapwandelen naar een dystopie, waarin Bill “Jeffrey Epstein” Gates en de veroordeelde Ethiopische terrorist Tedros Adhanom Ghebreyesus, officieel de absolute macht hebben in Nederland.
De WHO kan ons straks laten opsluiten bij koeienscheten, warm weer of bij de volgende verkoudheidsgolf. Officieel kunnen ze ons straks verplicht laten prikken met mod RNA “vaccins”, steden op slot gooien, mondkapjes verplichten, winkels en scholen sluiten.
Voor mijn geestesoog zie ik soldaten van EuroGendFor in de witte pakken van de WHO divisie marcheren, met boven ons zacht zoemend hun drones die alle adresjes kennen. Stad na stad, straat na straat, deur na deur, op jacht naar staatsgevaarlijke dissidenten en ongeprikten. Het is straks mogelijk! Met de wet in de hand.
Hoe ernstig de situatie is hoor je aan de leugens en omissies, het ostentatieve wegmoffelen en goedpraten, dat we nog kennen uit de Covid tijd.
Je ziet aan de lege grimmige ogen van Pia Dijkstra, demissionaire minister van Medische Zorg, wat haar missie is. “Get the damn law through” Whatever it takes.”
Gideon van Meijeren gesteund door Pepijn van Houwelingen en Thierry Baudet zijn de enigen, die, namens Forum voor Democratie ons proberen wakker te schudden!
Maar achter hen blijft het stil.
Waar zijn de 60.000 leden?! Waar zijn de twee miljoen “trotse wappies”?
Nog steeds voor Wilders aan het juichen?
Nog steeds in slaap gesust door de “mooie overwinning in november?” Really?
Gideon kan het niet alleen. Ze kunnen het niet met zijn drieën. De straten en pleinen zouden iedere dag vol moeten staan. De Bijbel stelt het vereiste aantal op 300, maar zelfs dat aantal wordt …. dat gehaald?
Natuurlijk gaan we het straks weer “niet pikken”, en verdronken kalveren uit putten sleuren, als één en ander officieel is en we de bittere gevolgen gaan voelen van onze indolentie nu, maar waarom nu geen massaal tegengeluid, nu we er nog iets tegen kunnen doen?
Ze hebben positieve energie nodig.
Laat ze weten dat ze niet alleen staan. Want straks staan wij alleen.
Daarom introduceer ik vandaag de hashtag #300.
Zodat Pepijn, Thierry en Gideon kunnen zien dat we er zijn.
Kill Gates denkt God zelf te zijn.
Het grote gevaar van de WHO hier uitgelegd:
Meesterlijk geschreven door Jan Vingerhoets over hoe de macht werkt en hoe erg we bedonderd zijn.
Nog 1 week en dan moet ik mij voor de rechter verantwoorden voor mijn verboden ivermectine recepten.
Het blijft bizar om na ruim 31 jaar werken als huisarts, na vele honderdduizenden patiënt contacten zonder wanklank, nu voor de rechter te moeten verschijnen voor niets anders dan een poging om zieke mensen te helpen. Hoe kon het in godsnaam zover komen?
Ruim 3 jaar geleden schreef ik een sprookje hierover en dat blijkt helaas nog altijd actueel. Want de rechtszitting van volgende week begint precies daar waar dit sprookje eindigt. Lees, glimlach en huiver.
“….maar moeten we onze patiënten dan sprookjes gaan vertellen? Welnu, laat ik het eens proberen….”
Het sprookje van de dokter en de koning
Er was eens, lang geleden, een klein, kneuterig dorpje in de polder. Er gebeurde niet veel, de mensen keuvelden wat met elkaar, dronken een biertje op een terrasje en keken naar de lama’s in de wei.
In het dorpje woonde ook een dokter: mensen bezochten hem met een steenpuist, verkoudheid of jubeltenen en dan gaf hij soms een pilletje of een brouwsel. Vaak ook gaf hij niets – of eigenlijk: dan gaf hij heel veel. Dan gaf hij nameljk tijd en aandacht. Hij dacht met je mee of legde een arm om je heen (want dat mocht toen nog gewoon). Hij luisterde of bood troost.
In het land regeerde natuurlijk ook een koning. En zo kon het gebeuren dat de dokter op een dag bij de koning ontboden werd, want er was Iets Heel Ergs aan de hand. Nu was de dokter heel gezagsgetrouw, dus meldde hij zich terstond bij het paleis. Hij werd ontvangen in een imponerende zaal waar de koning vanaf een grote troon op hem neer keek. Op zijn hoofd prijkte een enorme kroon: hoe groter de kroon, hoe machtiger de koning zich voelde. Hij hield de kroon af en toe krampachtig vast, alsof hij bang was hem kwijt te raken. Naast hem zat een Raadgever. Enkele stoelen waren leeg.
“Dag majesteit”, sprak de dokter vol respect, want dat hoort blijkbaar zo als je tegen een koning praat.
“Ha dok!” De koning kon heel joviaal doen als hij het nuttig vond om iemand op zijn gemak te stellen of er gebruik van kon maken. Je hebt als koning dan wel veel macht, maar je wilt verder eigenlijk ook niet al te veel gedoe.
“Dok, ik heb je nodig!‘Er is iets geks aan de hand. Het lijkt wel een ziekte! De mensen krijgen allemaal jeuk en rode vlekjes. Dat moet nu maar eens afgelopen zijn. Bedenk een plan!” De stem van de koning had iets dwingends, zoals je dat wel vaker hoort bij koningen die zich eigenlijk wat onzeker voelen.
“Tja”, sprak de dokter bedachtzaam. “Ik zie vaker mensen met rode vlekjes. Gelukkig trekken die bij de meeste mensen weer vanzelf weg, dus meestal stel ik hen gerust. En als ze toch zieker worden krijgen ze een pilletje of leg ik ze in de ziekenboeg. Maar ik maak ze niet al te ongerust, want meestal is dat niet nodig”.
“Onzin!”, sprak de koning wrevelig. Hij kon joviaal zijn, maar had een grote hekel aan tegenspraak. “Ik hoor wel dat jij maar een gewone dorpsdokter bent. Geruststellen? Wat een flauwekul. Je snapt er geen sikkepit van. Een beetje angst kan geen kwaad, dan luisteren ze tenminste. We moeten snel ingrijpen en dat gaan we doen ook. En ik heb een oplossing!”.
De dokter keek de vorst verrast aan. Dat bang maken vond hij niet zo nodig, maar dat zou hij wel verkeerd begrepen hebben. Het zoeken van oplossingen kostte hem zelf altijd veel meer tijd, want hij wilde altijd goed nadenken. Maar de koning was heel snel. “Wat goed, koning!”, sprak de dokter verrukt. Hij voelde wel wat twijfel, maar de dokter was goed van vertrouwen: de koning wist natuurlijk wat goed voor ons was. Hij was per slot niet voor niets tot koning gekozen. Of wacht eens, was hij eigenl……Maar de koning vervolgde opgetogen zijn verhaal, en presenteerde zijn oplossing.
“De oplossing zit in …. een gehaktbal voor alle mensen!”
“Een ….een gehakbal?’ stamelde de verbouwereerde dokter. Hij was even van zijn stuk gebracht. ‘’ Bedoelt u dat …¦”
Maar de koning luisterde niet. “Alle mensen krijgen een gehaktbal. Mijn adviseur heeft beloofd dat alles dan weer goed komt”.
De dokter dacht even na. De adviseur was natuurlijk een wijs man en hijzelf maar een simpele dokter. Maar gehaktballen? Wat een geniaal idee eigenlijk!
De dokter schaamde zich een beetje. Dat hij daar nou zelf niet op gekomen was. Maar toch …. iets voelde er niet helemaal goed. Wisten we eigenlijk wel zeker dat een gehaktbal de beste oplossing was? Of de enige? En als mensen nou ziek worden van zo’n bal? Je weet toch eigenlijk niet wat er in zit. En vooral: wat vinden de mensen eigenlijk zelf? Allerlei vragen en zorgen buitelden door zijn hoofd. Hij werd een beetje duizelig, maar herpakte zich.
“Nou”, sprak hij. “Ik ben blij dat onze wijze koning een oplossing heeft. Aan de slag dan maar!“
Hij wilde weglopen, maar bedacht zich. “ Eén vraagje nog, majesteit. Wat vindt de Raadgever er eigenlijk van?”
De koning keek naar de man met de witte baard die naast hem zat en trok zijn wenkbrauwen op. “Nou?” Het gezicht van de Raadgever kwam de dokter vaag bekend voor. Waar kende hij deze man toch van? Was hij niet de rijke eigenaar van de grote slagerij in het dorp? Maar goed, hij dwaalde af, dat deed er even niet toe.
De Raadgever schraapte zijn keel, want dat mocht toen nog gewoon, en trok zijn gewichtigste gezicht. Boven zijn stoel hing een getuigschrift van een cursus Rode Vlekjes.
Hij leek even te aarzelen, maar keek de koning even aan en wist toen ineens wat hij ging zeggen.
“Ik ben het geheel met de koning eens!”, klonk het vastberaden. Grappig, want dat was overigens eigenlijk altijd zo, bedacht de dokter. “Het is belangrijk dat we terstond beginnen met het uitdelen van gehaktballen aan de gehele bevolking, want dat is de enige oplossing.” De dokter was onder de indruk, want het getuigschrift had heel mooie letters met grote krullen en er zat ook een zegel op. Dus de Raadgever wist vast veel beter hoe je met rode vlekjes moest omgaan dan hijzelf.
Toch had de dokter ook wel eens gehoord dat je altijd zelf moet blijven nadenken. Toegegeven, met wijze Raadgevers was die noodzaak er eigenlijk niet meer zo, maar toch: soms kon hij het gewoon even niet laten.
“En de andere Raadgevers, wat vinden die er van? Trouwens, waar zijn die eigenlijk?” De dokter keek naar de lege stoelen naast de troon. Daar zaten normaal altijd andere raadgevers. Soms hadden die heel andere ideeen, wat natuurlijk heel dom was. Maar ze waren nergens te bekennen. “Er zijn toch altijd veel meer Raadgevers?”
“‘De andere Raadgevers zijn er niet”, bitste de koning geïrriteerd. Ze waren wat in de war en bovendien eigenwijs. Ze zijn allemaal ontslagen.”
“Maar koning, wierp de dokter tegen. “Is het dan niet altijd goed om het probleem van verschillende kan …..”
Hou je mond!”, riep de koning. Nu was hij echt boos. Hij trilde helemaal. Zijn kroon, groot en rond, met uitsteeksels erop, viel bijna van zijn hoofd, maar hij hield hem krampachtig vast. Hij had de kroon nodig, want die boezemde de mensen angst in. En met angst kun je ze onder de duim houden, wist de koning. Dan slikken ze alles, ook gehaktballen.
Even was de dokter onder de indruk. Durfde hij nog tegen te stribbelen? Hij dacht wel van alles, maar durfde hij het wel te zeggen? De koning duldde doorgaans geen tegenspraak. Maar ja, sommige dokters zijn vaak een beetje eigenwijs (lang niet allemaal hoor), en hij kon het niet laten. Hij dacht aan zijn patienten, die hij goed kende. De dokter wist dat er een paar bij waren die echt niet van gehaktballen hielden. Moesten die dan toch ….. Hij besloot zijn angst opzij te zetten. Als hij niet voor zijn mensen op kwam, wie zou dat dan wel doen? De mensen rekenden op hem, hij mocht hen niet in de steek laten. “Maar majesteit, als de mensen nou echt geen gehaktbal lusten?”.
Zo, dat was er uit. Gewaagd was het natuurlijk wel.
En ja hoor: de koning werd witheet. Zijn stem sloeg over en trilde van woede. “Wat zeur je nou, kwakzalver! Als ik zeg gehaktballen dan worden het gehaktballen. Of ze nou willen of niet, je duwt ze maar door hun strot, want anders komen ze de straat niet meer op. De mensen hebben voortaan niks meer te zeggen hier, daar zorg ik wel voor, basta!”
Op weg naar huis voelde de dokter zich een beetje somber, ja zelfs verdrietig. Hij voelde een vervelende buikpijn opkomen, je kent dat we: zo’n buikpijn die je krijgt als er ergens iets echt niet klopt.
En de koning? Die was tevreden. “”Dat hebben we even mooi gefikst’, sprak hij tot de Raadgever. “Die zal voortaan precies doen wat ik zeg en geen eigen plannetjes meer bedenken!”.
Maar dat zou een grote vergissing blijken…
En een briefje van Jan Dijkgraaf:
Drie ongelooflijk goede schrijvers maar helaas een wereld vol zombies die het niet willen horen of zien.
Bericht delen: Bericht delen op je eigen website of blog.
Graag, zo werkt het, …
Hoe vertel je gevaccineerden dat ze mogelijk gevaar lopen [?] Eigenlijk niet belangrijk, als je het maar verteld, als de dokter, media en overheid hun taak verzaken moeten wij het doen om een rein geweten te houden !! Daar gaat onderstaande liedje over !! Start a revolution in your heart.
Mijn oude protestliedje uit 2010 maar eigenlijk voor -NU- geschreven:
Hope Comes In The Dark – River Zydeco Band feat Me Myself and I
Bij elke website zou je bij het eerste bezoek moeten kijken wie de schrijver is en wat hem motiveert om dit te doen, mag ik je uitnodigen om even te kijken met wie je te maken hebt, of je een klik hebt met mij. Uitzoeken of je dezelfde visie hebt? – Over mij: Statement, visie en doel
Nu je toch hier bent, …
– Henk
… Wil ik een kleine gunst aan je vragen. Regering denktanks werken samen met Facebook, Google, YouTube, en anderen om onafhankelijk denken en kritiek op overheden en grote bedrijven te censureren, en het resultaat is catastrofaal voor de onafhankelijke media. In 2019 zijn de teugels weer dramatisch verder aangehaald. ‘JIJ“, … bent dus nog de enige die websites als deze onder de aandacht kan brengen van nieuwe lezers.
