Er zijn vier belangrijke symbolen die ik hier wil aanhalen. — Het belangrijkste om te onthouden is: deze symbolen samenspannen om een ‘zicht op zichzelf’ in de patiënt te produceren. — De patiënt gaat zichzelf op een bepaalde manier zien, en op deze manier impliceert hij een vermindering van de eigen kracht.
Door: Jon Rappoport
Vertaling: Henk Mutsaers
Bron artikel
Hij verkleint zijn eigen kracht, hij ziet zichzelf letterlijk als kleiner.
De cascade van effecten gaat door. Als hij zichzelf kleiner ziet, gaat hij ervan uit dat hij geen belangrijke rol heeft in zijn eigen gezondheid en welzijn.
En gewapend met die overtuiging, gaat hij ervan uit dat hij geleidelijk verslechtert.
Dit geloof is een perceptie, een zicht op het zelf. Deze mening, is zoals een magneet metaal aantrekt en interpreteert evenementen als verder bewijs van verzwakking en verslechtering …
Deze realiteit is verre van de enige mogelijkheid, maar het is datgene wat de patiënt kiest.
Het eerste symbool is SYMPTOMEN. De persoon ziet en ervaart gevoelens en lichamelijke manifestaties, en in de spreekkamer van de dokter leert hij dat dit symptomen zijn die collectief iets betekenen. Hij heeft symptomen. Die zijn niet willekeurig, zo wordt hem verteld. Ze zijn niet voorbijgaande. Ze kunnen niet genegeerd worden. Ze zullen niet zomaar weg gaan. Ze zijn serieus.
Het tweede symbool is CONDITIE. De dokters diagnose van de symptomen maakt duidelijk dat de patiënt een ziekte, een aandoening heeft. Er wordt een label aangebracht. Een naam. Het is ongetwijfeld dat de patiënt deze ziekte heeft. Dit is een ding. Een entiteit. Het is geen passend fenomeen. Het is stevig en stabiel. Het is enkelvoudig.
Het derde symbool is BEHANDELING. Dit is wat de dokter de patiënt vertelt wat hij moet doen. Neem een medicijn. Onderga een operatie. De behandeling zal zich losmaken van de conditie. De behandeling is specifiek. Het is bedoeld om de conditie aan te pakken. Het is de oplossing voor het probleem.
Het vierde symbool is de DOKTER. Hij weet het. Niemand weet het anders. Hij is de autoriteit. Hij is verantwoordelijk voor de herkenning van de symptomen, waardoor hij de diagnose van de aandoening maakt, waardoor de beurt hem leidt om de behandeling voor te schrijven. Deze progressie is lock-step [een foute diagnose is niet aannemelijk]. Er zijn geen andere factoren om te overwegen. De dokter heeft effectief alle andere mogelijkheden uitgesloten.
Deze vier symbolen leiden de patiënt tot een toestand van gehoorzaamheid. En in die staat realiseert hij dat zijn eigen kracht nul en irrelevant is.
Dit is natuurlijk niet de eerste keer dat hij naar de spreekkamer van de dokter is geweest. Dit is niet de eerste keer dat hij deze progressie van de vier symbolen heeft doorgemaakt. Daarom is het effect op hem mettertijd vergroot.
Elke opeenvolgende bezoek aan de dokter bevestigt wat hij kan en ontwikkelt nieuwe sets van symptomen — en elke set impliceert een nieuwe voorwaarde.
Naarmate de omstandigheden zich ontwikkelen, is de patiënt meer dan ooit overtuigd dat hij bestaat uit ziekten die van uit het niets verschijnen.
Hij beschouwt zich als een reeks van symptomen die een aandoening aanduiden en een behandeling betekenen. Dit is in zekere zin wie en wat hij is.
Na verloop van tijd zijn de voorwaarden meestal serieus.
Hij verbeeldt zich nooit dat de giftige behandelingen die hij aanneemt bijdragen aan of deze serieuze aandoeningen veroorzaken — omdat elke ziekte een aparte naam heeft, alsof het in een vacuüm ontstaat. De dokter behandelt elke diagnose op die manier. ‘Nu heb je dit … en nu heb je dat.’
Wanneer de patiënt een punt bereikt waar hij zich als deze symptomen en omstandigheden ziet en heel weinig anders, wacht hij gewoon op de volgende komst van de volgende reeks symptomen en de volgende aandoening.
Dit is hoe krachtige symbolen kunnen zijn.
In een betere wereld zouden mensen worden opgeleid in het gebruik en effecten van symbolen, alvorens ze bezwijken.
Sommigen zouden zeggen: “Wat bedoel je, symbolen? De dokter is echt, ik heb lichamelijke problemen, de dokter maakt echt een diagnose en ik neem echte medicijnen. Waarom praat je van symbolen? ‘
Want wat sluit een persoon in, wat gebeurt er in zijn gedachten. En wat er in zijn gedachten gebeurt is deze parade van symbolen. Dat is wat de basis vormt op DE KIJK OP HEMZELF. Hij schikt deze symbolen in zijn gedachten op orde en accepteert hen en sluit zich op en hij ziet zichzelf verslechteren.
‘Ik ben een verslechterende persoon. Dat is wie ik ben. Dat is wat ik ben. Ik wacht op de volgende ronde symptomen en de diagnose en behandeling van de dokter. Enige andere ideeën over wat ik ben en wat ik kan doen komen niet ter sprake. Geen reden om ze te vermelden. Ik heb niet het potentieel om meer te zijn dan een verslechterende persoon? Wat betekent dat uberhaupt? Het slaat nergens op.”
De persoon begrijpt geen symbolen, begrijpt niet hoe hij ermee omgaat, en zo sluit hij het boek over zijn leven en toekomst.
Dit proces is niet nodig, maar dat begrijpt hij niet.
Beweer ik dat alles zich in de geest afspeelt? Niemand anders kan er iets aan doen? Niemand wordt ooit echt ziek? Nee. Maar ik zeg dat een schokkende hoeveelheid van wat de toekomst van een persoon kan zijn of toekomstige richting blijkt te zijn van hoe hij het ziet of niet ziet, symbolen zijn en hoe hij ze leest en interpreteert, hoe hij ze accepteert of afwijst , hoe hij ervoor kiest om ze te negeren of er aan te bezwijken.
Ja, er is een dokter. Ja, er is zoiets als lichamelijke ziekte. Ja, de dokter geeft een diagnose en noemt het een voorwaarde. Maar deze factoren zijn niet in de geest, tenzij de fysieke arts zich in het hoofd van de patiënt kan binnendringen. In de geest zijn er symbolen van deze elementen — en dat is waar het de patiënt om gaat, beter of slechter.
En op de lange termijn, voor de meeste patiënten, is het erger.
