In alle informatie die je via internet kunt vinden, sijpelt er dan wel beetje bij beetje telkens iets door, wat naar een totaalplaatje lijkt te gaan.
En in de loop der 8 jaren, beginnen mensen dus ook duidelijk anders over kanker te schrijven. Er ontstaat zowaar collectief bewustzijn op kanker. Ik zie het voor mijn ogen gebeuren.
Wat mooi, en wat ben ik dankbaar voor wat iedereen allemaal ontsluit.
Maar… wat is kanker nou eigenlijk….. .
Lees ook deel 1 Visie & Bewustzijn op Kanker
Ja dat was de grote vraag voor me natuurlijk (ja voor wie niet).
Laat ik eerst even staccato vertellen hoe mijn 3 kanker behandelingen zijn geweest:
2004
– links en rechts borstbesparende operatie
– aan de hand daarvan bleek rechts niets aan de hand te zijn. Links wel.
– lymfeklier daarna links weg gehaald (au!!!)
– daarna bestralingen
2009
– linker borst verwijderd (voel je helemaal niks van, amazing)
– chemo geadviseerd. Niet gedaan.
– nog een keer chemo geadviseerd. Nog een keer niet gedaan.
– nog een keer chemo geadviseerd. Nog een keer niet gedaan.
– Tamoxifen geadviseerd. Na een paar weken gebruik in de prullenbak gegooid. Want als bijwerking kon ik nog wel registreren dat ik gevoelens had, maar ik kon de gevoelens zelf niet meer ervaren. Brrr. ‘Gevoelsarmoede’ zei de arts. Ja, dat vind ik een heel kloppend woord.
2012
Heel anders dan de eerste twee keren: want die eerste twee keren voelde ik me gewoon kiplekker, maar werd er wel kanker geregistreerd, en dus moest de kanker weg (vond ik ook). Maar nu, lag ik ineens op apegapen, steeds vocht achter mijn longen. Heel pijnlijk ademhalen, tot aan gewoon niet meer durven adem halen aan toe. Dat bleek het effect van uitgezaaide kanker te zijn. Toen ik naar de dokter ging, heb ik geen moment aan kanker gedacht. Maar dat was het dus.
En tijdens deze processen, steeds weer geprobeerd om de betekenis van kanker te begrijpen. Want je moet toch beslissingen over jezelf en je kanker en je leefgedrag nemen… hoe kan dat nou als je niet weet wat het is….
Hoe heb ik hierin de reguliere gezondheidszorg in deze processen heb ervaren? Ik ben blij met hen. Ze passen bij het bewustzijn dat ik had. Maar ze zijn niet met me mee gegroeid. Maar in feite hoeft dat ook niet: want er blijkt gewoon al een mega wereld vol met expertise aan de bron te bestaan.
De reguliere zorg is goed in het wegkrijgen van datgene wat we als kanker aanduiden…….. maar wat niet de kanker is.
Dat wat we op de foto’s op allerlei manieren door ons lichaam zien kruipen, noemen we kanker. En die ‘kanker’, kan de reguliere gezondheidszorg op allerlei manieren al dan niet goed stil zetten en soms weg krijgen. Maar… die ‘kanker’ zit er niet voor niets…
En…..is dat wat door ons lichaam kruipt, nou echt wel de kanker?
Nee. Kanker is niks. Letterlijk niks. Het is niet een ziekte die door ons lijf trekt. Nee, het is een verplaatst mechanisme. Dit verplaatste mechanisme, ontstaat uit de keuze(!) van jouw lichaam, jouw cellen, jouw spirit, om te overleven. Kanker is dus een keuze tot leven.
Wat wij kanker noemen (de effecten die we merken), is in feite het resultaat van een keuzemoment van je lichaam. De keuze om te overleven.
Een aantal jaar geleden schreef ik: ‘Kanker heeft volgens mij te maken met het recht op leven.’ Ik wist het zeker. Maar ik kon het niet uitleggen. Ik kon dit ook niet ’toepassen’: ik wist hierdoor niet ineens wat ik dan zou moeten eten of juist niet, of zou moeten doen of juist niet. Wel wist ik dat ‘het weg zien te krijgen van kanker’ nergens op slaat. Ja, het biedt je wel even tijd. Maar.. de bron, daar moet iets mee gebeuren natuurlijk. Ook wist ik zeker dat chemo nergens op slaat.
Van 2004 tot 2012 ben ik op het gebied van kanker, gegaan van uilskuiken naar het wezenlijk hebben van bewustzijn op kanker. In 2004 echt totaal niet weten wat kanker is, waarom ik het had, dat ik het überhaupt kon hebben, wat er voor behandelingen mogelijk/nodig zijn. Gewoon volledig abracadabra.
Nu, weet ik dankzij zo ontzettend veel mensen die zoveel beschikbaar hebben gesteld vanuit hun eigen ervaringen en expertises, een heleboel. Ik dank al deze mensen op mijn blote knietjes.
Met het bewustzijn dat ik nu heb, zeg ik nu, dat ik me in 2004 niet had hoeven laten behandelen. Dit zeg ik overigens zonder enig verwijt of spijt of dat soort dingen.
Ik weet nu, dankzij anderen, dat de meeste kanker gewoon door je eigen lichaam netjes weg gewerkt wordt. Dus, ik zou het nu gewoon aankijken. Niet meteen gaan hakken in die borsten. Nee, ik zou het met bioresonantie aankijken. Niet alleen de plek met kanker, maar ook dingen die nu ook gezien worden bij bioresonantie: of mijn immuunsysteem nog een beetje aan het kanker opruimen is of niet, dat soort dingen.
Dus, wat ik die eerste keer deed, in 2004, zou ik nu niet meer doen.
Wat ik de tweede keer deed, in 2009, zou ik nu weer doen. Het op korte termijn verwijderen van mijn borst was voor mij ingegeven door het feit dat de kanker heel dicht bij mijn borstspier zat. Ik wilde niet mee maken dat het daarin zou trekken. Mijn keuze het niet ‘er op aan te laten komen’, blijft. Het had niks met genezen, geloven, vinden te maken. Maar de vrije keuze van mezelf ‘het er niet op aan te laten komen’. De alternatieven die ik inmiddels had gevonden, waren niet genoeg maatschappelijk ingebed om daar nu ‘bewijs’ van te hebben dat het snelle werking zou hebben. Dus, het verwijderen van mijn borst voelt voor mij nu nog steeds als een toen bij mij passende keuze.
Ook het besluit toen om geen chemo te doen, zou ik nu weer nemen.
Overigens ben ik er van overtuigd, ook door alle informatie die op internet te vinden is, dat mijn tweede kanker (een andere, agressievere vorm dan de eerste), is ontwikkeld door een traumatische inslag, 4 maanden daarvoor. Die inslag heb ik gewoon verwerkt. Volgens de gnm zou ik dus de kanker zelf hebben moeten laten oplossen. Maar, mijn systeem heeft volledig op haar gat gelegen van de bestralingen van 2004. Daar ben ik van overtuigd. De kanker, (4 cm, dus van de traumatische inslag uitgaande, een groei van 1 cm per maand), deze tweede kanker was begonnen op het littekenweefsel van de operatie/bestraling van 2004. Inmiddels heb ik veel gelezen over het terug krijgen van een agressievere vorm van kanker, na bestraling of chemo. Ik denk dat de kanker door een inslag kwam. Maar de vorm, plaats en agressie door de openpoort van de bestralingagressie heen kwamen.
En wat ik in 2012 heb gedaan, zou ik nu ook weer doen: hormoontherapie om de groeibodem te verwijderen, en ondertussen bioresonantie voor het weer op de rit krijgen van mijn eigen lichaamsfuncties. En steeds bewustere voedingskeuzes.
Inmiddels heb ik ook het boek van Moritz gelezen: Kanker is een overlevingsmechanisme. Ja, precies, dat is het. Toen ik dat las, vielen alle puzzel stukjes in elkaar. Dit is wat ik herkende. Dit is waarin ik ineens alle informatie kon plaatsen.
Dit IS het: kanker is een overlevingsmechanisme. Want alle levensprincipes zijn hetzelfde. Echt alle. Wat wij als mens doen, dat doen onze cellen ook.
Nu kon ik ook verklaren waarom ik steeds iets raar voelde bij het idee van ‘die kanker weg zien te krijgen’. Ja, dat wil ik ook, maar het klonk altijd alsof je zegt: ‘Laten we onze ogen sluiten, we halen de effecten gewoon weg, en gaan daarna door met wat we deden’. Maar ik kon ook niet verder kijken dan dat. Toen. Nu wel.
Kanker is een overlevingsmechanisme. Als je cellen niet op een normale manier zuurstof kunnen verwerken, dan gaan ze over op fermentatie, om toch maar te kunnen overleven. Fermentatie werkt op den duur vernietigend (zoals ieder overlevingsmechanisme dat voortduurt, vernietigt, uitput, uitholt), zeker als het in je organen gebeurt. Maar, ons lichaam/cellen, hebben nu juist deze fermentatie mogelijkheid, omdat het een heel normaal levensgegeven is, dat de dingen soms even niet optimaal verlopen. Je lichaam zorgt in dat geval, normaal, na een tijdje gewoon weer voor herstel, op tijd, en dan is je cel inspiratie weer in orde, en verdwijnt de fermentatie dus, verdwijnt de keuze van je lichaam om op fermentatie over te gaan ook weer.
Zodra de bron hersteld is, is het kanker mechanisme niet meer nodig.
Zo mild. Zo mild. Zo mild naar het kanker mechanisme.
Is het niet prachtig?
Maar de bron, de oorzaak waarom de bron niet meer goed werkt, dat is natuurlijk zoeken. Voor mij is het een combinatie gebleken van deze zaken:
– we ontwikkelen voortdurend kanker, wat ons lichaam zelf weer opruimt, dus ik had niet meteen in hoeven laten grijpen de eerste keer
– traumatische inslag
– extra fysieke aanslag door bestraling, waardoor natuurlijk herstel te moeilijk was
– bloedparasiet
– bewustere voeding, omdat veel voeding tegenwoordig leeg getrokken is en/of vervuild
Naar aanleiding van alle beschikbare informatie, die je op de 1 of andere manier als puzzelstukjes in elkaar moet zien te krijgen, heb ik de tweede keer, in 2009, toen ik mijn linker borst heb laten verwijderen, daarvoor nog een poging gedaan om in contact te komen met dokter Simoncini. Die er vanuit gaat dat een schimmel de bron is. Omdat ik daar geen reactie van terug kreeg, heb ik ook bewust besloten er niets meer mee te doen. Omdat een keuze, toch vooral een bedding moet krijgen. Want ook al heeft iemand gelijk met haar of zijn ‘oplossing’ voor kanker: zonder bedding werkt het niet. En dus kan je het dan net zo goed niet doen. Daarover meer in deel 3 van Bewustzijn op kanker.
Er worden eigenlijk ontzettend veel geneeswijzes getoond. Veel hallelujah ervaringen, met behandelingen die zich op totaal andere vlakken begeven. Dus, wat hebben al die verschillende dingen nou gemeen?
My guess: ze hebben gemeen, dat voor die persoon (die misschien al meerdere therapieën heeft geprobeerd), hiermee dus echt de oorzaak gevonden is waarom de bron inspiratie in de cel niet meer werkt. En dus het overlevingsmechanisme van fermentatie optreedt. Die oorzaak aan de bron kan dus zijn:
– Traumatische inslag
– Schimmel
– Verkeerd olie gebruik
– Bloedparasiet
– Straling a la Tjernobyl
– Bron ondervoeding
– Vervuiling door vaccinatie
– Agressieve eerdere kankerbehandeling
– Wortelkanaalbehandeling
– En een combinatie van dit alles
– En nog meer andere dingen
Wat ze gemeen hebben, is dat als deze bron hersteld wordt, dat het kanker mechanisme dan niet meer nodig is in het lichaam, het fermenteren dus stopt, en dus de effecten van het fermenteren dus ook stoppen.
Dan moet je lichaam de afvalstoffen nog wel verwerken. Waar de regulieren artsen weer niets mee doen. En hier kom ik dus weer even terug op het onderscheid regulier/complementair.
In feite moeten die termen omgedraaid worden.
Op de bron werken is wat je wilt. Bronkracht. Dat zou ‘regulier’ moeten heten.
Wat we kanker noemen, is geen kanker.
Kanker, is de keuze van je lichaam, je cellen, om een overlevingsmechanisme in te zetten. Dat is kanker. Die keuze, dat is kanker. Ja, da’s verwarrend he ;-). Die effecten zitten er niet voor niets. Ze laten zien dat je aan de bron iets moet herstellen.
Als je helemaal nieuw bent in complementair denken (nou ja, brondenken eigenlijk), dan kan ik je het prachtige boek ‘U kunt meer dan u denkt’ aanbevelen. Wat een prachtig pad laat Henk Moolenburgh zien.
Van uilskuiken naar bewustzijn op kanker… ’tis wat ….
Toen ik na mijn operaties in 2004 er aan dacht om ‘naar een ander type arts te gaan’, dacht ik in termen van: ‘Tja, die gaat dan gewoon met andere middeltjes aan de slag, en daar moet ik dan ook maar gewoon op vertrouwen’. Dit was niet wat ik zocht. Wat ik wel zocht, was iets anders. Ik kon dat toen niet zo benoemen, maar nu wel: ik zocht een manier om bewust te kunnen kijken. Bewust naar mijn kanker te kunnen kijken. En daarmee bedoel ik niet ‘ik wil mijn psychische problemen aankijken’. Nee, ik wil begrijpen wat kanker is. Omdat kanker ‘1 groot niks’ voor me was. Het had geen betekenis, behalve dan ‘je kan er aan dood gaan, dus daar moet je iets aan doen’.
Natuurlijk kan ik van alles en nog wat slikken en doen. Maar, daarmee krijg ik geen bewustzijn op mijn kanker. Hoe dan wel? Tja, dat wist ik niet.
Dit bewustzijn is uiteindelijk gewoon op gang gekomen. Bewustzijnsgewaarwording.
Nou ja, ‘gewoon’, nee, niet ‘gewoon’.
In signalen als ‘de strijd aangaan met kanker’ en zo, kon ik geen bewustzijn ontvangen. Omdat ik het helemaal niet als strijd ervaar. Het sloeg over, waar het om ging: wat IS het dan, kanker? En, zonder dat ik het uit kon leggen, had ik het gevoel dat het allemaal niet om kanker moest gaan, maar om datgene wat daar onder zat. En daar bedoelde ik niet mee ‘het komt door straling, het komt door eten, het komt door xyz, het komt door een trauma’. Nee, iets wezenlijkers, iets wat alle kankers delen. Maar ik kon het niet benoemen. Ik miste gewoon iets. En daarom kon van alles wat me aangereikt werd als ‘probeer dit eens, probeer dat eens’, niet landen. Niet omdat ik het afwijs. Nee, het kon niet landen. Jij en ik kunnen er dan wel van alles en nog wat bij me in proppen, maar dat heeft geen zin. Want ik zat in niemandsland met ‘de betekenis van kanker’.
In alle informatie die je via internet kunt vinden, sijpelt er dan wel beetje bij beetje telkens iets door, wat naar een totaalplaatje lijkt te gaan. En in de loop der 8 jaren, beginnen mensen dus ook duidelijk anders over kanker te schrijven. Er ontstaat zowaar collectief bewustzijn op kanker. Ik zie het voor mijn ogen gebeuren. Wat mooi, en wat ben ik dankbaar voor wat iedereen allemaal ontsluit.
Steeds weer kom ik een stukje tegen waarvan ik het gevoel heb: ‘ja, volgens mij is dit een puzzelstukje’.
Het is voor mij helemaal afgemaakt, als ik lees: ‘kanker is geen ziekte maar een overlevingsmechanisme’. Dit voelt zo ontzettend kloppend voor mij. Vanuit dat licht kan ik ineens heel makkelijk naar van alles en nog wat kijken, en kan mijn eigen ‘versnipperde bewustzijn’, zichzelf ineens rond voelen, omdat het nu ineens allemaal ligt in een gebied dat kloppend voor mij voelt. Nu beginnen dingen die ik eerder al aanvoelde als ‘dat zou best wel eens kunnen kloppen’, maar die ik niet deed, omdat ik niet begreep hoe me dat bewuster zou maken, ineens vanzelf naar me toe te komen. Ik kan nu kijken, vanuit het overlevingsmechanisme paradigma, wat ik ‘over het middel of de toepassing denk’, en ik kan kijken hoe er dan te toetsen is, of het daadwerkelijk voor me werkt. En ik krijg een middel in ‘handen’ dat dat ook nog deels kan toetsen: bioresonantie.
Wat er in de loop van 8 jaar is gebeurd, is dat ‘het bewustzijn op kanker’ dat in de wereld steeds verder en verder is gegaan, letterlijk voor mij beschikbaar is gekomen. Daardoor kan IK dus ook verder komen. Bron Artikel
— Astrid van Triet
Volgens Andreas Moritz is kanker één van de laatste redmiddelen van je lichaam. Kanker ontstaat als gevolg van eerdere gezondheidsproblemen die niet opgelost zijn en het is het ultieme wapen tegen levensbedreigende crises. Het opruimen van deze problemen is absoluut noodzakelijk om uiteindelijk de genezing van lichaam, geest en ziel mogelijk te maken. Succesboeken Kanker is geen ziekte
