Wereldwijde ‘Staatsgreep’ Coup Du Monde 2 jaar dictatuur + dag #283 nog [… ?] dagen naar de vrijheid.
Tussen de regels door: Wat ik lees is, alle culturen mixen, alle behoeften binnen loopafstand van je woning, de stad aanpassen voor de klimaat en p(l)andemie lockdowns en het Sociaal Krediet Systeem, de digitale stad, de openlucht gevangenis.
Noot: De plaatjes en video kun bij het bron artikel gaan aanschouwen.
Artikel WEF forum: The surprising stickiness of the “15-minute city”
Lisa Chamberlain (WEF)
Stedenbouwkundige trends komen en gaan, maar het “15-minuten stad”-frame van beloopbare, gemengde stadsontwikkeling is veel meer dan een rage.
De historische wortels van de 15-minuten stad zijn nauw verbonden met het huidige moment – een moment waarmee we nog lang zullen leven.
Naarmate klimaatverandering en wereldwijde conflicten sneller en heviger schokken en spanningen veroorzaken, zal de 15-minuten stad nog belangrijker worden.
Stedenbouwkundige trends komen en gaan: Broadacre City, Radiant City, EcoCity. Toch heeft het concept “15-minuten stad” – dat inhoudt dat alle noodzakelijke voorzieningen op korte loopafstand, fietsafstand of met het openbaar vervoer bereikbaar zijn – zich niet alleen bewezen als een idee, maar ook als een krachtig instrument voor actie – van Parijs tot Seoul, van Bogotá tot Houston.
Voor oude urbanisten leek de 15-minuten stad slechts een herverpakking van het historische stedelijke ontwikkelingspatroon: beloopbare, gemengde wijken. Oude wijn, nieuwe fles, zoals het gezegde luidt. Maar als een nieuw kader een wereldwijde urbanistische beweging op gang wil brengen, is er duidelijk meer aan de hand.
Het voor de hand liggende, maar onvolledige antwoord is de pandemie. Zou de Parijse burgemeester Anne Hidalgo zich zonder dit kader hebben ingezet voor progressieve stedenbouw? Ongetwijfeld. Maar met COVID-19 en zijn varianten die iedereen thuis houden (of dichter bij huis dan normaal), is de 15-minuten stad veranderd van een “nice-to-have” in een strijdkreet. In al je behoeften voorzien binnen een loop-, fiets- of vervoersafstand was plots een kwestie van leven of dood. De pandemie creëerde een urgentie rond billijke stedenbouw die de argumenten over fietspaden en andere “voorzieningen”, die de gemeenschappen jarenlang in beroering brachten, terzijde schoof.
De term werd in 2016 bedacht door Sorbonne-professor Carlos Moreno, die in 2021 een Obel Award kreeg voor het ontwikkelen van het idee. De grafiek hieronder komt van een Google Trend search van wereldwijd gebruik van de term; de piek in het midden ligt rond 15 november 2020.
Wanneer een nieuwe framing zijn moment bereikt, ontstaat er iets meer dan een rage. Vóór de pandemie zouden weinig planners het idee serieus hebben genomen dat “thuis” de centrale organiserende factor van alle stadsplanning zou worden. Ondanks voorspellingen over een toename van “telewerken” bleef thuiswerken een uitzondering. Werk en handel zijn inderdaad altijd de centrale organiserende factoren van de stedenbouw geweest, van de post-agrarische revolutie tot de industriële en technologische.
Historisch gezien zijn de meeste steden ontstaan rond de handel, die zich vervolgens ontwikkelde tot meer permanente handelsplaatsen. Steden verlaagden de transportkosten voor goederen en mensen door ze dichter bij elkaar te brengen. Door deze kosten te verlagen, verhoogden steden de productiviteit en ontwikkelde de stad zich verder tot een vermenigvuldiger van cultuur en innovatie. (Zoals Aristoteles zei: “De stadstaat ontstaat om te leven, maar bestaat om goed te leven.”) Meer dan een eeuw na de invoering van de auto als het belangrijkste vervoermiddel, bepaalde het werk nog steeds de stedelijke geografie, met steeds langere pendel tijden. Suburbia, de antithese van de stad van 15 minuten, kon niet bestaan zonder de nabijheid van een economische stedelijke motor.
PARIJS heeft het plan om een 15 minuten stad te worden
De creatieve vernietiging van steden
COVID-19 kan dit nu op zijn kop zetten, wat de reden is waarom het concept van de 15-minuten stad aanslaat op een manier die vóór de pandemie niet mogelijk was. Zoals blijkt uit onderstaande illustratie, plaatst de 15-minuten stad de woning in het centrum van de stedelijke ruimtelijke relaties. Het gaat er niet om dat alle culturele voorzieningen en menselijke wensen binnen handbereik zijn. New York kan maar één Broadway theaterdistrict hebben. Maar het lijdt geen twijfel dat Midtown Manhattan een soortgelijk herstelpatroon zal moeten volgen als Lower Manhattan na de terroristische aanval van 11 september: diversificatie. En dat geldt ook voor de buitenwijken, aanzienlijk meer dan de mate waarin ze al gediversifieerd zijn.
Inderdaad, de decentralisatie van het werk zal de stad niet doden, maar redden. Er zal veel creatieve vernietiging plaatsvinden, maar dat is hoe de stad zichzelf vernieuwt: van binnenuit. De steden die het werk niet decentraliseren zullen het zwaar te verduren krijgen op bekende en onvoorstelbare manieren.
Naarmate klimaatverandering en wereldwijde conflicten sneller en ernstiger schokken en spanningen veroorzaken, zal de stad van 15 minuten nog belangrijker worden. Iedereen die het werk van Erik Klinenberg heeft gevolgd, weet dat veerkracht geworteld is in de plaats. Meer bepaald hoeven gemeenschappen die sociale en economische relaties bevorderen en in stand houden niet rijk te zijn, maar ze moeten wel beloopbaar en veilig zijn, met zowel residentiële als commerciële gebouwen in tact. En, zou ik willen toevoegen, als 15-Minuten-Steden willen gedijen en niet alleen een crises willen overleven – en dit kan niet genoeg benadrukt worden – dan moeten ze ook voldoende woningen hebben met een gemengd inkomen en billijke huisvesting, evenals digitale toegang.
Zo kunnen buren elkaar kennen en begrijpen: als lokale winkeliers en werknemers, collega’s, zorgverleners, opvoeders en vrienden. Dit zijn de mensen die samenkomen als het er op aan komt. De onderlinge hulpgroepen die tijdens de pandemie ontstonden, illustreren het belang van sociale cohesie in een crisis, die alleen werkt als de levensbehoeften binnen een redelijke afstand liggen van waar mensen wonen.
En toch zijn steden van 15 minuten niet zomaar een verzameling autonome middeleeuwse dorpen die in een constante staat van crisis leven. De fractale aard van steden is wat ze tot dynamische plaatsen maakt als een verzameling verbonden buurten met hun eigen culturele geschiedenis die in de loop der tijd evolueert en bijdraagt tot de identiteit van de grotere stad (zoals de Harlem Renaissance, of de Latin jazz en hip-hop culturen van de South Bronx).
Het woord “verbonden” doet hier veel werk. Ja, mensen hebben behoefte aan openbaar vervoer en andere stadsdiensten. Maar steden zijn evenzeer een identiteit als een plaats. Zoals historicus Yuval Noah Harari (noot: enge man) zou kunnen zeggen, zijn steden een “fictie”, een gedeeld concept dat de samenleving organiseert rond samenwerking (hoe zwak die soms ook lijkt). Hoewel Harari zich richtte op natiestaten en religie als primaire menselijke ficties, zou ik willen stellen dat steden de meest innovatieve menselijke fictie van allemaal zijn.
Dystopie, utopie, eutopie
In schril contrast met de stad van 15 minuten staat de overheersende stedelijke trend van de 20e eeuw, die ook in de huidige eeuw voortduurt: snelle verstedelijking, zowel dystopisch als utopisch. Naar schatting 1 miljard stedelijke armen (1 op de 8 mensen op de planeet) leven in informele nederzettingen. Dan zijn er de dystopische spooksteden in China, waar 130 miljoen eigendommen leegstaan, die ongeveer 340 miljoen mensen zouden kunnen huisvesten, meer dan de huidige bevolking van de VS. De tegenovergestelde trend is de aanleg van “slimme stad”-utopieën, zoals Songdo City in Zuid-Korea en Masdar City in Abu Dhabi. Ook al worden ze grotendeels beschouwd als zielloze mislukkingen, hoop doet leven: Toyota’s Woven City is nu in aanbouw in Japan.
Tussen dystopie (slechte plaats) en utopie (geen plaats) ligt “eutopie”, een stedenbouwkundige term bedacht door de 19e-eeuwse Schotse polymaat Patrick Geddes. Het komt van de Griekse oorsprong van eu, wat goed betekent, en topos, wat plaats betekent. Een eutopie is de best mogelijke verschijningsvorm van een stad, bestaande uit “volk, werk en plaats”.
Om eutopieën beter te kunnen kwantificeren en plannen, ontwikkelde Geddes het concept van een “vitaal budget”. Hij stelde dat “de samenleving moet overstappen van ‘geldloon’ – dat de neiging heeft energie te verspillen aan individuele voordelen ten koste van zowel natuurlijke als culturele kwaliteiten – naar een ‘vitaal budget’ dat het mogelijk maakt ‘energieën te behouden en [de] omgeving te organiseren in de richting van de instandhouding en evolutie van het leven – sociaal, individueel en maatschappelijk.
Dit klinkt veel als een stad van 15 minuten, inclusief de omstandigheden waaronder ze is ontstaan: door de scheuren van de creatieve vernietiging als gevolg van een technologische revolutie.
Wat is er dan nieuw aan de 15-minuten stad?
Als concept niet veel, en daarom deed ik het aanvankelijk af als een rage. Maar toen het “oude wijn, nieuwe fles”-concept viraal ging (vergeef me de woordspeling) en echte verandering begon teweeg te brengen, werd het duidelijk dat de historische wortels van de 15-minuten stad diep verbonden waren met het huidige moment – een moment waarmee we nog lang zullen leven.
“Er bestaat niet zoiets als een nieuw idee,” zei Mark Twain ooit. “Het is onmogelijk. We nemen gewoon een heleboel oude ideeën en stoppen ze in een soort mentale caleidoscoop. We geven ze een draai en ze maken nieuwe en merkwaardige combinaties. We blijven eindeloos draaien en nieuwe combinaties maken; maar het zijn dezelfde oude stukjes gekleurd glas die door alle eeuwen heen zijn gebruikt”
Noot: Al heel lang geleden las ik het ‘idee’ dat het leven geconcentreerd diende te worden in de steden en het platte land ontvolken. Wat zien we nu voor plannen in de Benelux? Boeren onteigenen om giga steden te bouwen volgens dit 15 minuten stadsplan. Tri State City en wat lees ik op hun website: “PS Dit model heeft geen enkele relatie met het stikstofbeleid van de Nederlandse overheid!’’ Juist, dus wel, bedankt voor de aanwijzing!! NIETS, gebeurd toevallig. Van Prison Planet naar Prison City zou je dit artikel ook kunnen noemen. Een complot gedachte, gelukkig wel want ik doorzie het spel dat gespeeld wordt en wil er geen deel van uit maken. En denk niet, het zal mijn tijd wel duren, de plannen worden -NU- reeds ten uitvoer gebracht met het schandalige stikstof beleid als leugen om bestwil van ‘onze WEF regering’ in Den Haag. – HM
Bericht delen: Bericht delen op je eigen website of blog.
Graag, zo werkt het, …
Mijn oude protestliedje uit 2010 maar eigenlijk voor -NU- geschreven:
Hope Comes In The Dark – River Zydeco Band feat Me Myself and I
Bij elke website zou je bij het eerste bezoek moeten kijken wie de schrijver is en wat hem motiveert om dit te doen, mag ik je uitnodigen om even te kijken met wie je te maken hebt, of je een klik hebt met mij. Uitzoeken of je dezelfde visie hebt? – Over mij: Statement, visie en doel
Nu je toch hier bent, …
– Henk
… Wil ik een kleine gunst aan je vragen. Regering denktanks werken samen met Facebook, Google, YouTube, en anderen om onafhankelijk denken en kritiek op overheden en grote bedrijven te censureren, en het resultaat is catastrofaal voor de onafhankelijke media. In 2019 zijn de teugels weer dramatisch verder aangehaald. ‘JIJ“, … bent dus nog de enige die websites als deze onder de aandacht kan brengen van nieuwe lezers.
