Grote media vallen het “nep nieuws” aan. Onafhankelijke verslaggevers wijzen terecht met de vinger naar de grote media als de belangrijkste leverancier van nep nieuws. Hier wil ik iets zeggen over een van de meest slinkse vormen van nep nieuws van MSM: de beperkte berichtgeving.
Origineel artikel: Mainstream fake-news: the devious limited hangout
Door: Jon Rappoport
Vertaling: Google translate en een beetje van mij
Indien nodig zullen nieuwsuitzendingen een GEDEELTELIJKE BERICHTGEVING van een verborgen misdrijf doen. De veronderstelling is dat zodra het verhaal is gepubliceerd en uitgezonden, iedereen zijn hoofd zal schudden en zeggen: “Dat is vreselijk”, en verder gaan. De hele zaak zal binnen enkele dagen worden vergeten, alsof de hele waarheid is onthuld Beperkte berichtgeving dus.
Vanuit media-oogpunt betekent een beperkte berichtgeving: “We zullen niet verder graven. We zullen het verder onderzoek afsluiten. “Er zullen geen essentiële vragen worden gesteld:
Waarom deden de criminelen wat ze deden? Waarom zijn ze nog steeds op vrije voeten? Wie weigert om aanklachten in te dienen en arrestaties te verrichten? Welke diepere misdaden zijn nog steeds geheim?
De reguliere pers zouden hun honden kunnen loslaten en een verhaal opbouwen in een enorme golf. In de loop van de tijd konden ze verborgen spelers naar buiten brengen om ze te ontmaskeren en bekentenissen uit hen te wringen. Ze zouden sommige van deze spelers kunnen omdraaien en naar criminelen van een hoger niveau wijzen. Het verhaal kon de tsunami – status bereiken, op welk moment de overheid arrestaties zou moeten verrichten en in open rechtszalen zou moeten berechten.
Maar dat gebeurt niet. Beperkte berichtgeving regeert de dag.
Ik ga nu een verhaal over een misdaad presenteren. Het is groot. Erg groot. Het werd tot op zekere hoogte behandeld door de reguliere pers. De dekking leek significant te zijn. Maar het was een beperkte ontmoetingsplaats.
Terwijl je verder leest, kun je je voorstellen wat er zou zijn gebeurd als de pers had besloten om binnen een periode van maanden binnen te gaan met geweren die de hele weg vuurden en de zaak te onderzoeken, en nieuwe openbaringen openbaarden toen wat ze ontdekten. Beeld je de gevolgen in. Stel je voor wat de publieke verontwaardiging zou zijn. In plaats van een beperkte berichtgeving, hadden we gezien … nou, ik laat het aan jou over om de lege plekken in te vullen.
In 1975 ondertekenden de VS een internationaal verdrag dat de productie, het gebruik en de opslag van biologische wapens verbood. Idem voor chemische wapens, in 1993. Nog een verdrag.
Hier is een citaat uit de Washington Post (14-09-2013: “Wanneer de VS de andere kant op kijkt met chemische wapens”): “… De administraties van Ronald Reagan en George H.W. Bush gaven toestemming voor de verkoop aan Irak van een groot aantal items … inclusief giftige chemicaliën en dodelijke biologische virussen, zoals miltvuur en builenpest … “
Tussen 1985 en 1989 stuurde een Amerikaanse 501C3 firma “American Type Culture Collection” naar Irak tot wel 70 zendingen met verschillende biowar-agentia, waaronder 21 soorten miltvuur.
Tussen 1984 en 1989 stuurde de CDC (Centers for Disease Control!) Irak minstens 80 verschillende biowar-agentia, waaronder botulinum-toxoïde, dengue-virus en West-Nijlantigeen en antilichaam.
Deze informatie over de American Type Culture Collection en de CDC komt uit een rapport van ‘Iraq’s Biological Weapons Programme’, opgesteld door het James Martin Center for Nonproliferation Studies (CNS).
Dan hebben we een uitgebreid artikel van William Blum (een van de goede onderzoekers in dit hele verhaal) in de Progressive van april 1998 genaamd “Anthrax for Export.” Blum haalt een Senaatsrapport uit 1994 aan dat bevestigt dat in deze periode van 1985-1989 de VS verschepingen van miltvuur en andere biowar-agenten naar Irak hebben gedaan in licentie gegeven door …( tromgeroffel, bekkenslag )… het Amerikaanse ministerie van handel.
Blum citeert uit het rapport van de Senaat: “Deze biologische materialen waren niet verzwakt of verdunt en waren in staat tot voortplanting. Later werd vernomen dat deze door de Verenigde Staten geëxporteerde micro-organismen identiek waren aan die welke de inspecteurs van de Verenigde Naties vonden en verwijderden uit het Iraakse programma voor biologische oorlogvoering. “
Dit Senaatsrapport uit 1994 geeft ook aan dat de VS de voorlopers van chemische oorlogsvoering naar Irak hebben geëxporteerd, feitelijke plannen voor fabrieken voor chemische en biowar productie en apparatuur voor het vullen van chemische kernkoppen. De export duurde voort tot ten minste 28 november 1989.
Blum somt een paar andere biowar-agents op die de VS naar Irak hebben verzonden. Histoplasma Capsulatum, Brucella Melitensis, Clostridium Perfringens, Clostridium tetani-evenals E. coli, verschillende genetische materialen, menselijk en bacterieel DNA.
Blum wijst er ook op dat een Pentagon-rapport uit 1994 elke connectie tussen al deze biowar-agents en de Golfoorlog-ziekte heeft verworpen. Maar de onderzoeker die aan het hoofd van die studie stond, Joshua Lederberg, was eigenlijk een directeur van het Amerikaanse bedrijf dat in de jaren tachtig het meest biowar materiaal aan Irak had geleverd: de American Type Culture Collection.
De nieuwsdag onthulde dat de CEO van de American Type Culture Collection lid was van het Technical Advisory Committee van de Amerikaanse afdeling. Zie, het Ministerie van Handel moest al die export van biowar-agenten uitgevoerd door de American Type Culture Collection goedkeuren en exporteren. Zie je het plaatje al?
Nu, wat betreft andere Amerikaanse bedrijven die biowar of chem-ware-agents aan Irak hebben geleverd – alle dergelijke verkopen zijn goedgekeurd door de Amerikaanse regering – de namen van deze bedrijven zijn opgenomen in de verslagen van de Senaatshoorzittingen in 1992, “Uitvoerbeleid van de Verenigde Staten naar aanleiding van Irak Prior. naar Iraakse invasie van Koeweit, “Senaatsrapport 102-996, Senaatscommissie over woningbouw en stedelijke aangelegenheden, 102d congres, tweede zitting (27 oktober 1992):
Mouse Master (Georgia), Sullaire Corp (Charlotte, North Carolina), Pure Aire (Charlotte, North Carolina), Posi Seal (Conn.), Union Carbide (Conn.), Evapco (Maryland), BDM Corp (Virginia), Spectra Natuurkunde (Calif.).
Er zijn er nog een dozijn of meer.
Dit ook uit het Blum-artikel: “Een groot aantal Amerikaanse bedrijven leverde Irak de gespecialiseerde computers, lasers, test- en analyse-apparatuur en andere instrumenten en hardware die van vitaal belang zijn voor de fabricage van kernwapens, raketten en lanceersystemen. Met name computers spelen een sleutelrol bij de ontwikkeling van nucleaire wapens. Geavanceerde computers maken het mogelijk om nucleaire testexplosies uit te voeren, waardoor het programma geheim blijft. De hoorzittingen in de Senaat in 1992 waren hierbij betrokken [Hewlett Packard, Palo Alto, CA – onder anderen]. “
Hewlett Packard zei dat de ontvanger van zijn zendingen, Saad 16, een soort van school in Irak was. Maar in 1990 verklaarde de Wall St. Journal dat Saad 16 een ‘zwaar versterkt, state-of-the-art [Iraaks] complex was voor de constructie van vliegtuigen, raketontwerp en, vrijwel zeker, kernwapen onderzoek.’
Als je al deze WMD-zendingen vanuit de VS naar Irak bekijkt en erover nadenkt, begrijp je dat er veel Amerikaanse functionarissen en bedrijfsmedewerkers waren die er van wisten. Wist toen van de zendingen, en in de jaren tachtig, en wisten dit later, tijdens 2 Amerikaanse oorlogen in Irak, toen Amerikaanse soldaten naar Irak werden gestuurd en aan de bio / chem-wapens hadden kunnen worden blootgesteld.
En deze ambtenaren en werknemers zeiden niets.
Ambtenaren van de CDC en het Ministerie van Handel zeiden niets. Mensen bij de American Type Culture Collection zeiden niets. Mensen bij het Pentagon en de CIA en de NSA zeiden niets. Presidenten zeiden niets. Medewerkers van de corporaties die kiemen en chemicaliën leverden, zeiden niets.
– Stel je voor dat de NY Times en de Washington Post hun honden vrijlaten hadden om dieper in dit verbijsterend verhaal te graven. Interviews met de spelers. Onderzoek naar de rol van de CDC. De cover-ups. Na een jaar van meedogenloos onderzoeken en publiceren, zou dit zijn ingebouwd in een niet te stoppen vloedgolf. Het hele land (en de wereld) zou verbijsterd zijn. Vervolging zou hebben plaatsgevonden.
Maar het gebeurde niet.
In plaats daarvan loste het verhaal op en ging weg.
De geschiedenis die had kunnen worden gemaakt …
Is niet gemaakt.
Dit is nep nieuws op zijn best; door weglating. Door een beperkte berichtgeving.
[Disclaimer: Voor links naar meer informatie raadpleeg het origineel document in de VS. Met de komende link tax weten we hier in de EU nog niet wat wel en niet meer mag. – HM]
