“Sommigen zouden mij een activist noemen. Maar alles wat ik wil is in een betere, gezondere, schone. rechtvaardige en vredige wereld leven. Zou dan in feite niet iedereen activist moeten zijn in de huidige wereld?”
In januari 2019 schreef ik: Je had interesse in bepaalde onderwerpen waarin jij je steeds meer verdiepte. Je stond er verbaast over dat er zoveel te vinden was over de onderwerpen die je interesseerden. Een enkel woord kon een eindeloze zoektocht opleveren die je van het ene inzicht naar het andere lieten leiden.
Op een verjaardag, een avondje uit, op je werk of gewoon ergens waar de onderwerpen die je interesseren de revue passeerden mengde jij je in de discussie. Soms wist je geen goed antwoord waardoor je zoektocht in die richting werd gestuurd om je bezorgdheid toch zeker goed onder woorden te kunnen brengen.
Je ging een enkele keer naar een demonstratie, vele malen naar lezingen, niet alleen om informatie op te doen maar zeker ook om gelijk gestemden te ontmoeten. Je werd uitgenodigd om speciale bijeenkomsten bij te wonen van een geselecteerde groep mensen. Je ging er op het internet over schrijven, en ineens was je een activist.
Zo kan ik in een notendop mijn reis wel omschrijven die van mij een activist maakte. En elke activist zal op zijn eigen manier dit activisme in de praktijk brengen maar ik kan dit hele verhaal ook in een enkel zin verwoorden. Die zin las je bovenaan het artikel
Door de jaren wordt je steeds creatiever om de boodschap over te brengen, je artikelen schrijf vaardigheden worden beter en beter. Je gaat podcasten, ziet mogelijkheden met andere hobby’s zoals voor mij radio maken wat je ook kan gebruiken en natuurlijk de muziek waar je een idee kan vertalen in een songtekst.
Je wordt ook steeds minder bang om je mening te vertolken. Niet meer; “Wat zouden andere denken als ik dit schrijf?”. Dat alles komt natuurlijk voort uit het vertrouwen dat je weet goed geïnformeerd te zijn. Bovendien kan je niet alles weten en een fout is altijd te herstellen. Daarvoor zit je eenmaal in dat leerproces.
Noot een saai momentje, er is immers altijd wel wat te doen. Dag of nacht dat maakt niets uit. Soms lig je even wakker en besluit er gelijk uit te gaan om die gedachten op te schrijven. Je leert met internet om te gaan, weet veel meer te vinden. Je leert jezelf aan een website te bouwen, plaatjes te bewerken in fotoshop, en net zoals nu erg in zwang is de zogenaamde memes, een plaatje met of zonder tekst die jouw boodschap uitdraagt.
Je leert gesprekken aan te knopen (als je dat nog niet kon) en staat er verbaast over hoe snel je gesprek een bepaalde richting in kan gaan. Je weet ook feilloos of je gesprekspartner kan volgen wat je bedoeld, geen interesse heeft (op dit moment) of als een eerste klas zombie door het leven gaat.
Je leert ook met tegenslagen om te gaan, mensen die je niet kunt bereiken en ziek zijn / worden of dood gaan zonder ooit te weten te komen dat er oplossingen waren.
De vraag; “Hoe ga ik dit vertellen”, is na verloop ook niet belangrijk meer, als je het maar verteld hebt. Ja kan jezelf nooit meer het verwijt geven; “Had ik het maar verteld”.
De bedankjes, soms na vele jaren zijn de kersen op de taart. Soms moet je ook met mensen in je naaste omgeving verplicht alle onderwerpen vermijden om niet steeds te verzanden in vervelende meningsverschillen. Om dan vervolgens na 15 jaar ineens een positief gesprek te krijgen met diezelfde mensen waar je mond eigenlijk van openvalt. Iedereen maakt de reis naar bewustzijn immers in zijn of haar eigen tempo, en sommigen zullen die reis zelfs nooit aanvangen.
Een van de spreuken een echte ‘meme’ sprak mij bijzonder aan juist deze week in het zeer uitgebreide artikel over de Gilets Jaunes wat mij een ruime avond vertaalwerk opleverde.
De achtergrond inzichten uit dit artikel maakte mij duidelijk dat dit geen zaak is die zomaar overwaait en nooit met geweld te onderdrukken zal zijn. Mijnheer Emmanuel Macron is in dit opzicht dan ook zeer dom bezig, tegen beter weten in nog proberen te redden wat er te redden valt maar dat zijn val aanstaande is vroeg of laat is mij wel duidelijk geworden.
Een van die activisten, Jerome Rodrigues, die midden tussen het geweld aan het filmen was, bewijs aan het verzamelen van buitensporig en onmenselijk politie geweld, werd zelf getroffen in het oog door een LBD40 Flashball bullet. Dit gebeurde tijdens de demonstratie in Parijs op 26 januari. Nog geen twee dagen later had hij al een poster / meme vervaardigd met de tekst:
“De groten zullen stoppen met domineren wanneer de kleine mensen stoppen met kruipen”
Dat verteld mij dat hij een voorbeeld rol vervult voor het activisme in Frankrijk bij de Gilets Jaunes en ACTE XII zou wel eens nog meer mensen op de been kunnen brengen op 3 februari zowel overdag als sinds vorige week ook ’s nachts. Petje af voor Jerome, of op zijn Frans Chapeau.
En waarom geloof ik verder dat de activisten niet gaan stoppen voor het brute geweld wat soms door kwaad gemaakte protesteren met blote handen beantwoord wordt tegen het wapengekletter van de zwaar bewapende ‘orde’ diensten?
Ik weet nu dat de vele vergeten Fransen die op het minimumloon leven van de schamele 1.000 euro per maand alleen al 250 euro kwijt zijn aan de reiskosten als ze slechts 20 kilometer dagelijks moeten reizen naar hun werk. Dat is pure armoede en uitbuiting, dat de protesten dan ook grotendeels vreedzaam zijn van de zijde van de Gilets Jaunes is mij eigenlijk een raadsel.
Maar of dit zo zal blijven, … veel respect in ieder geval voor hun strijd.
Mijn activisme begon aanvankelijk op gezondheid gebied. Mijn verblijf in 2001 in in de VS juist tijdens de 9/11 aanslag maakte dat dit alles een geheel andere wending kreeg. Binnen enkele jaren was ik op de hoogte van vele van de Deep State zaken die je niet los kunnen laten.
Er zijn miljoenen mensen die REKENEN op de empathie van medemensen om een einde te maken aan de verdorven en criminele toestanden in deze wereld.
En jij, … waar sta jij dan in dit verhaal.
Je bent immers aangekomen tot hier. Wat ik van iedere Nederlander verwacht die ik niet ronduit heb benoemd tot eersteklas zombies. (Die zouden dit echter helaas nooit lezen) Wat ik dus verwacht van iedereen is dat men zich de komende maanden gaat verdiepen in de politiek, en vooral in het Q Anon verhaal. Wij staan met zijn allen voor de belangrijkste verkiezingen uit ‘onze’ tijd. Het hele zooitje wegstemmen. Wij kunnen nu verdeeldheid zaaien waardoor ‘hen’ de macht ontnomen wordt.
Wij zijn ook hard nodig om NU, niet morgen maar NU te beginnen iedereen te helpen de transitie te maken naar een meer bewuste levenshouding. Weten wat er in de wereld speelt. Waarom?
Omdat als eenmaal de openbaringen gaan plaatsvinden, de waarheid overal van aan het licht gaat komen in angstaanjagende snelheid. Hoe gaan deze mensen dan reageren als ze totaal van NIETS weten. Kiezen ze dan voor de verkeerde partij en ben jij dan ineens hun vijand? Het zou zomaar kunnen. En hoe ga jij daar dan vervolgens mee om als je zelf pas net wakker bent geworden en nog niet goed weet hoe je het allemaal moet vertellen?
Bedenk dat er hoog spel gepeeld gaat worden met arrestaties van mensen waar je in het verleden wellicht zelf nooit gedacht had, hoe is dit en dat mogelijk, onbegrijpelijk, verbijstert ontdaan, is een staat van shock, …
#StemZeWeg en zorg dat je tenminste zelf de gedachten op een rijtje kan blijven houden. Wij, ik en mijn mede activisten zijn hier langzaam naar toe gegroeid en prijzen ons daar gelukkig om, blij dat we eindelijk aan de vooravond staan van een betere wereld.
Dat bovenstaande schreef ik dus alweer 3 jaar geleden, ik hoef het niet weer opnieuw te schrijven zoals ik vele artikelen zou kunnen her publiceren. Inmiddels zijn we vele jaren en ervaringen verder, we leven inmiddels in die totalitaire dictatuur voor een ieder zichtbaar en niet als toen verborgen achter een bedrieglijke facade. Mensen hebben nu inzicht verworven, de emoties gevoeld, de doden begraven van de nep crisis. De oorlog was echter echt, de oorlog tegen de mensheid, de eugenetica agenda. Als ik nu alles op een rijtje zet was ik inderdaad altijd al diegene die niet tegen onrecht kon en de mond opentrok of ontslag nam op staande voet als men zich niet aan de afspraken hield. Ik was altijd al activist en dat heeft mij veel gebracht. Nu drie jaar later woon ik zelf al twee jaar in het land dat verweven is met activisme en was afgelopen weekend al voor de 27ste keer actief bij “onze” locale “manifestation” en niet zomaar anoniem maar het ritme verzorgend op de pauke.
Machthebbers geven NOOIT vrijwillig hun macht op. Geef jij ze nog steeds een vrijbrief, … om hun macht over JOU uit te oefenen? We zien de wereld steeds meer en meer in verzet komen, en dat werd hoog en hoog tijd. De citroen is leeg geperst, toekijken vanaf de zijlijn is geen optie meer. Het symbool voor dit verzet zijn de gele hesjes geworden en Frankrijk, … neem je verantwoording.
