| Schilderij van Andreas Moritz |
Door: Andreas Moritz
Vertaling Frank Bleeker
Foto: Afkomstig van de website Ener-chi
Beste Vrienden,
Als je een familielid of vriend hebt die kanker heeft en – ongeacht met welke conventionele kankerbehandeling ook – overweegt om te bereiken dat de tumor krimpt, zou je hen dit artikel kunnen geven. Het gaat over een vooraanstaand onderzoek dat net is gepubliceerd in het prestigieuze medische tijdschrift Cancer Cell, waarin wordt aangetoond dat het agressief verkleinen van tumoren ervoor verantwoordelijk is dat kankers dodelijk worden en zich naar andere delen van het lichaam verspreiden.
In de afgelopen twintig jaar heb ik de ‘schandalige’ bewering gedaan dat de gebruikelijke behandelingen van kanker, waaronder chemotherapie, bestraling, en angiogenese-remmers die toegepast worden om tumoren te laten krimpen, grotendeels verantwoordelijk zijn voor het feit dat zij agressiever worden en zich ook in andere delen van het lichaam ontwikkelen (ten onrechte ook wel ‘metastasen’ genoemd). In de loop der jaren heb ik een behoorlijke hoeveelheid spot, laster en regelrechte doodsbedreigingen over me heen gehad, vanwege mijn niet aflatende mening ten opzichte van dit onderwerp.
Het National Cancer Institute stelt op haar website: “Angiogenese-remmers zijn unieke kankerbestrijdende stoffen die groei van bloedvaten lijken te remmen in plaats van de tumorcellen. Bij sommige vormen van kanker zijn angiogenese-remmers het meest effectief in combinatie met aanvullende therapieën en dan met name chemotherapie.”
Maar een studie uit 2012, die werd ondersteund door de National Institutes of Health (NIH), werpt een nieuw licht op waarom de ‘effectiviteit’ van deze kankerbestrijdende medicijnen in feite maar van korte duur is en kan leiden tot een angstaanjagend scenario, met mogelijk zelfs fatale gevolgen. Het nieuwe onderzoek toont aan dat agressieve behandeling (die zelfs gebruikt wordt om betrekkelijk kleine, langzaam groeiende, of ingekapselde, onschuldige) tumoren te laten krimpen of te verwijderen) kan leiden tot situaties waarbij het gehele lichaam bezaaid is met zeer agressieve vormen van kanker.
Deze studie, die in de editie van Cancer Cell van 17 januari 2012 werd gepubliceerd, toont aan dat een groep nog maar weinig onderzochte cellen, die deel uit maken van elke primaire tumor, mogelijk dienen als belangrijke ‘poortwachters’ tegen de progressie van kanker en metastase. Een betrekkelijk nieuwe klasse anti-kankermedicijnen, die bekend zijn als angiogenese-remmers, vermindert of vernietigt deze cellen, pericyten genaamd, door het afsnijden van de bloedtoevoer naar de tumoren.
Wetenschappers en oncologen van over de hele wereld maakten de kortzichtige veronderstelling dat door het afsnijden van levensondersteunende systemen van een tumor, de bloedvaten die hem voeden, zij een succesvolle en permanente tumor regressie zouden kunnen bereiken. Zij realiseerden zich echter niet dat dit het openen van de doos van Pandora zou betekenen en een kanker nachtmerrie zou veroorzaken.
De wijsheid van kanker in actie
Vanuit een holistisch en echt wetenschappelijk oogpunt gezien, klopt de bovengenoemde aanname niet. Ik heb regelmatig de bewering geuit dat kanker een van de laatste genezingspogingen is om terug te keren naar een evenwichtige toestand (homeostase). Dit nieuwe onderzoek toont duidelijk aan dat kanker een van de hoogst ontwikkelde en verfijnde beschermingsmechanismen van het lichaam is.
Het onderzoek toonde aan dat therapieën – die kanker doen krimpen door de bloedtoevoer van de tumor af te snijden – de tumoren onbedoeld agressiever maken en meer geneigd tot uitzaaien. Of, met andere woorden: om te helpen voorkomen dat kanker niet meer in de hand gehouden kan worden en andere delen van het lichaam binnen valt, maakt het lichaam krachtig en opzettelijk nieuwe bloedvaten aan. Waarom zou het lichaam dit doen, zou je jezelf kunnen afvragen?
Welnu, alle kankercellen zijn normale cellen die anaeroob zijn geworden. Dit betekent, dat zij zo verstoken zijn van zuurstof (als gevolg van een door een verstopping veroorzaakt zuurstoftekort) dat zij moeten muteren om te overleven en energie te kunnen produceren zonder daarvoor zuurstof te gebruiken. Om de zuurstofvoorziening naar deze verstopte cellen te verhogen en de werking van de pericyten, om progressie van kanker en metastase te voorkomen, te ondersteunen, moet het lichaam nieuwe bloedvaten aanmaken. Daarom heeft de op dit moment toegepaste medische benadering van het vernietigen van deze bloedvaten een averechtse werking en moet deze als gevaarlijk worden beschouwd. Het vernietigt juist het systeem dat het lichaam gebruikt om er zeker van te zijn dat een bepaalde tumor een geïsoleerd en geneesbaar voorval blijft en niet escaleert in een wijdverspreid, niet te controleren en zich steeds weer herhalend ziekteproces.
Om dit heel duidelijk te stellen: medicijnen tegen kanker vernietigen niet alleen de kankercellen, maar ook de cellen die tegen kanker beschermen en de bloedvaten die zowel zuurstof vervoeren naar zowel kankercellen als normale cellen. Ioniserende straling en medicijnen tegen kanker zijn juist carcinogeen en daarom kunnen zij er de oorzaak van zijn dat zich, waar dan ook in het lichaam, nieuwe kankercellen ontwikkelen.
Controle over de groei van een tumor zorgt ervoor dat kanker zich verspreid
Er is geen twijfel over mogelijk dat chemotherapie, angiogenese-remmers of bestraling een aanzienlijke tumorregressie teweeg kunnen brengen, maar dan niet zonder de forse prijs te moeten betalen van het ontstaan van een veelvoud aan nieuwe kankers. Naast de miljarden lichaampjes van dode kankercellen en pericyten die deze biologische genocide achter laat, zijn er ook nog eens miljarden ontstoken of anderszins beschadigde cellen en bloedvaten die de kans aanzienlijk verhogen op nieuwe, agressieve, dodelijke kankersoorten.
De meesten daarvan zijn echter te klein om direct al met diagnostische apparatuur te kunnen detecteren en de dokter kan wegkomen met de trotse uitspraak: “We hebben ze allemaal!” Tenminste… voor een poosje. Want binnen een jaar of twee zullen deze kankers groter en aantoonbaar worden en de zelfde dokter moet tegen zijn patiënten zeggen dat de kanker niet alleen ’terug’ is, maar ook nog eens uitgezaaid naar andere delen van het lichaam.
De bovengenoemde studie geeft ons de onverwachte vondst die werkelijk zou kunnen bewijzen dat de huidige kankertherapieën zoals chemotherapie, angiogenesetherapie en radiotherapie het grootste aandeel leveren in de ontwikkeling van agressieve, terminale kankersoorten en daardoor iemands kans op overleven aanzienlijk verlagen.
In dit onderzoek, was het uiteindelijk de bedoeling van senior auteur Raghu Kalluri, MD, PhD, hoofd van de afdeling Matrix Biologie in het Beth Israel Deaconess Medisch Centrum (BIDMC) en professor in de geneeskunde aan de Harvard Medical School (HMS), om te zien of, door zich te richten op de pericyten, de groei van tumoren op dezelfde manier zou kunnen worden geremd als dat andere medicijnen de groei van bloedvaten naar een tumor kunnen remmen. Pericyten zijn tenslotte een belangrijk onderdeel van het bloedvatenstelsel van weefsel en ondersteunen hun groei. Waar Kalluari en zijn team op stuitten was zowel verrassend als bijzonder verontrustend.
In een artikel, getiteld: “Studie toont aan hoe een groep tumorcellen de uitzaaiing van kanker voorkomt – Paradoxale ontdekking constateert dat pericyte cellen metastase helpen voorkomen”, beschrijft Bonnie Prescott, verbonden aan het Beth Israel Deaconess Medical Center van de Harvard Medical School, de ernstige gevolgen van de studie meer in detail:
Wanneer de methode werd toegepast op borstkanker, “ontdekten Kalluri en zijn collega’s hoe, door vermindering van het aantal pericyten met 60% in borstkanker tumoren, gedurende een periode van 25 dagen, een afname met 30% van de tumorgrootte waargenomen werd,” schrijft Prescott.
Omdat zo’n aanzienlijke verkleining van de tumor de groei van de kanker waar men de focus op heeft zal voorkomen of vertragen, dicteert de conventionele ‘medische wijsheid’ dat dit een gunstig effect is en oncologen hebben deze benadering geprezen als een doorbraak in de behandeling van kanker. De onderzoekers ontdekten echter ook dat, door het vernietigen van de pericyten met 60 tot 70%, het aantal secundaire longtumoren verdrievoudigde. Dit betekende dat de tumoren waren uitgezaaid.
“Als je alleen keek naar de tumorgroei, waren de resultaten goed,” zegt Kalluri. “Maar als je naar het grotere plaatje keek bleek, dat het remmen van de tumorvaten niet de progressie van kanker controleerde; in werkelijkheid verspreidde de kanker zich.”
“We toonden aan dat een grote tumor met een goede pericyte dekking minder metastatisch was dan een kleinere tumor van dezelfde soort met minder pericyte dekking,” zegt Kalluri, die deze bevindingen bevestigde met meerdere vormen van kanker door het herhalen van dezelfde experimenten met geïmplanteerde niercel carcinomen en melanoomtumoren, zo schrijft Prescott.
Dit alles zet vragen bij het argument dat de door de behandeling veroorzaakte regressie van de tumor een gewenste doelstelling is, dat nietsvermoedende patiënten met kanker door medische professionals over zich heen gestort krijgen. Stel je eens voor dat er een tumor bij je wordt aangetroffen en je arts vertelt je dat de behandeling die hij voorstelt de grootte van die tumor met 30% kan laten afnemen, maar tegelijkertijd de kans op het ontwikkelen van secundaire tumoren met maar liefst 300% kan toenemen!
Pas op voor conventionele kankerbehandelingen
De geschiedenis van de conventionele antikanker therapieën kent vele gevallen waarin de behandeling veel verwoestender bleek dan de ziekte zelf. Dit stuk van het onderzoek geeft ons het inzicht dat het lichaam niet roekeloos of onverantwoord bezig is als het inderdaad nieuwe bloedvaten bouwt om de groei van tumoren te ondersteunen. Integendeel, het is goed uitgerust met de prachtige wijsheid en de fysieke middelen om de best mogelijke routes om te overleven na te streven, ongeacht de omstandigheden zoals toxiciteit, verstopping en emotionele stress.
Het aanvallen van tumorcellen in een lichaam is nog steeds een aanval op het lichaam zelf, die wordt verergerd als arts en patiënt kankercellen alleen maar beschouwen als kwade monsters die tegen elke prijs vernietigd moeten worden. Het krijgen van de diagnose ‘kanker’ en ook de behandeling ervan zijn uitermate stressvolle, gewelddadige acties tegen het lichaam, die een krachtige ‘vlucht- of vechtreactie’ zal oproepen die van invloed is op elk deel van het lichaam. De doodsangst leidt tot voortdurende afgifte van stresshormonen in het bloed, krachtig genoeg om de spijsvertering en het immuunsysteem af te sluiten en belangrijke bloedvaten te vernauwen, waaronder die, die de kankerbeschermende pericyten ondersteunen.
Zoals deze nieuwe studie heeft aangetoond gaat de vernietiging van de pericyten hand in hand met een dramatische toename van het aantal secundaire tumoren in andere delen van het lichaam. Het lichaam is geen machine, maar een levend wezen en het reageert met emoties en biochemische veranderingen op alles wat je denkt, voelt en waaraan je jezelf bloot stelt. Het bedreigen van het lichaam op welk niveau ook, brengt de mogelijkheden tot genezing in gevaar.
Kanker heeft een diepere betekenis, of doel, dan louter toevallige vernietiging en onwetendheid over het ware doel van kanker ligt aan de basis van deze misplaatste kankertherapieën. Het lichaam gebruikt zijn eigen ingebouwde overlevings- en genezingsprogramma’s om kanker onder controle te houden en de kanker zijn werk te laten doen om opgehoopte gifstoffen en afvalproducten op te dweilen en zichzelf in bedwang te houden en te voorkomen dat het zich verspreidt, of in andere delen van het lichaam de kop opsteekt.
Na onderzoek van 130 borstkanker tumormonsters van verschillende kankerstadia en tumorgroottes en het vergelijken van pericyten niveaus in tumoren met de prognose, ontdekten de onderzoekers dat monsters met lage aantallen pericyten in tumoren correleerden meest diepe invasieve kankers, verre uitzaaiingen en overlevingskansen van 5 tot 10 jaar met een percentage lager dan 20%.
Om het precieze mechanisme achter het drastisch toegenomen risico van metastase, volgend op behandeling met medicijnen, te begrijpen raad ik je aan hun onderzoek te bestuderen, dat ik beschouw als een van de meest belangrijke kankeronderzoeken die er ooit gedaan is. Ik ben zeker niet de enige die deze overtuiging deelt.
“Deze resultaten zijn nogal uitdagend en zullen van invloed zijn op klinische programma’s die ontworpen zijn om zich te richten op tumor angiogenese,” zegt Ronald A. DePinho, directeur van het MD Anderson Canker Centrum van de Universiteit van Texas. En voor Kalluri en zijn team suggereren de nieuwe ontdekkingen dat bepaalde veronderstellingen over kanker moeten worden herzien. “We moeten terug gaan en de tumor opnieuw onderzoeken en uitvinden welke cellen een beschermende rol spelen ten opzichte van de cellen die groei en agressie bevorderen,” zegt Kalluri. “Niet alles is zwart-wit. Er zijn sommige cellen in een tumor die in een bepaalde context goed zijn.”
De lessen die kanker ons leert
Voor mij heeft het absoluut geen zin om kankerverwekkende medicijnen en ioniserende straling te gebruiken om op de korte termijn kwaadaardige tumoren te laten krimpen terwijl dit er voor zorgt dat bestaande vormen van kanker hoogst invasief worden en nieuwe, dodelijke vormen van kanker de kop opsteken, ver verwijderd van de oorspronkelijke tumor. De kortzichtigheid van deze aanpak ligt voor de hand en miljoenen mensen zijn in de val gelopen van ‘een beetje winnen, maar alles verliezen’.
Met betrekking tot medicijnen voor chemotherapie, zijn wetenschappers van het Comprehensive Cancer Center en het Department of Chemistry van de Universiteit van Alabama in Birmingham (UAB) op dit moment (2012) bezig met een onderzoek naar de vermoedelijke mogelijkheid dat dode kankercellen, die achtergebleven zijn na chemotherapie, ervoor kunnen zorgen dat kanker zich uitspreidt naar andere delen van het lichaam (metastase). “Wat nu, als we door het doden van kankercellen met chemotherapie, per ongeluk veroorzaken dat DNA structuren overlevende kankercellen meer invasief maken? Het idee is moeilijk te verteren.” Katri Selander, M.D, Ph.D., assistent-professor van de afdeling Hematologie en Oncologie van de Universiteit van Alabama in Birmingham en mede hoofdonderzoeker in dit gesubsidieerde project zei dit in een verklaring voor de media. Van dode kankercellen is al ontdekt dat zij in het lichaam een weg activeren, middelend als een eiwit met de naam toll-like receptor 9, of TLR9, dat aanwezig is in het immuunsysteem maar ook in vele soorten kanker. “Als TLR9 metastase verhoogt, zullen onderzoekers werken aan gerichte therapieën die deze moleculaire route blokkeren of reguleren,” vermeldde Dr. Selander. Van angiogene therapie wordt al vermoed dat dit dodelijke metastase veroorzaakt en chemotherapie zal vrijwel zeker volgen om dezelfde en bijkomende redenen.
Een aantal jaren geleden nam een vooraanstaand oncoloog contact met me op en vroeg mij of leverspoelingen zijn vrouw, die aan terminale longkanker leed, zou kunnen helpen. Hij vertelde me dat zij gedurende de afgelopen zes jaar alle, meest geavanceerde chemo medicijnen hadden geprobeerd, echter zonder resultaat. Na iedere ronde chemotherapie hadden zich in de longen meer en meer goedaardige tumoren ontwikkeld en zich uitgezaaid naar haar lever en botten. (nu weten we waarom). Ik zei haar dat zij in dit vergevorderde stadium niets te verliezen had, maar de situatie zou kunnen keren door de lever, het bloed en weefsel te ontdoen van de verzamelde toxinen. Dit zou tumorgroei onnodig maken.
De oncoloog controleerde en registreerde persoonlijk de resultaten van de eerste leverreiniging. Hij rapporteerde me dat zij gedurende de periode van drie dagen het gigantische aantal van minstens 2500 galstenen was kwijtgeraakt (iets wat je nauwelijks kunt geloven). Vier weken later rapporteerde de oncoloog dat de tumoren in de lever en botten van zijn echtgenote volledig waren verdwenen en dat er nog maar een klein stipje van een tumor overgebleven was in de linker long. Ik raadde aan dat zij door moest blijven gaan met de leverspoelingen totdat alles steentjes verdwenen waren. Hij vertelde me ook dat ze door de spoelingen een ander mens was geworden. Een constipatie, waar ze haar hele leven al last van had, was verdwenen, haar huid verjongde en was niet langer meer bleek en grauw. Ze zei dat ze de energie van 20 jaar geleden terug had en de diepe depressie waar ze sinds haar eerste kankerdiagnose onder leed, was volledig weg.
Ik heb persoonlijk kankerpatiënten gezien die met succes en op een natuurlijke wijze hun kanker overwonnen, maar overgehaald werden om een chemotherapie behandeling te ondergaan, “om gewoon zeker te zijn dat we alles hebben.” Ze overleden allemaal binnen een dag of twee na de eerste behandeling.
De methoden in de moderne geneeskunde bestrijden niet de ziekte, ze bestrijden het lichaam. Ziekte is de manier waarop het lichaam zichzelf geneest en de moderne behandelingen zijn beslist een manier om dit vermogen aan te tasten of zelfs te vernietigen.
Copyright © 2012 by Andreas Moritz
Voor meer details, zie mijn boek: Kanker is geen ziekte… maar een overlevingsmechanisme
Cancer Cell, Volume 21, Issue 1, 66-81, 17 January 2012,
The vessels and tissue that carry or circulate fluids such as blood or lymph through the body.Study Shows How A Group of Tumor Cells Prevent Cancer Spread
