Wereldwijde ‘Staatsgreep’ 4 jaar ‘zichtbare’ dictatuur + dag #108
Poetins “oorlog” om de Amerikaanse tijdgeest opnieuw vorm te geven
The Presidential Press and Information Office / www.kremlin.ru / Wikimedia / (CC BY 4.0 DEED)
De G7 en de daaropvolgende Zwitserse ‘Bürgenstock Conferentie’ kunnen – achteraf gezien – worden gezien als een voorbereiding op een langdurige oorlog in Oekraïne. De drie belangrijkste aankondigingen van de G7 – het 10-jarige veiligheidspact voor Oekraïne; de $50 ‘miljard Oekraïne-lening’; en de inbeslagname van de rente op bevroren Russische fondsen – maken het duidelijk. De oorlog staat op het punt te escaleren, schrijft Alastair Crooke.
Deze standpunten waren bedoeld om het westerse publiek voor te bereiden op de gebeurtenissen. En voor het geval er nog twijfels waren, was de zinderende strijdlust jegens Rusland van de Europese verkiezingsleiders duidelijk genoeg: Ze wilden een duidelijk beeld geven van een Europa dat zich op oorlog voorbereidt.
Wat ligt er dan in het verschiet? Volgens de woordvoerder van het Witte Huis, John Kirby: “Het standpunt van Washington over Kiev is “absoluut duidelijk”:
“Eerst moeten ze deze oorlog winnen.”
“Ze moeten eerst de oorlog winnen. Dus, nummer één: We doen er alles aan om ervoor te zorgen dat ze dat kunnen doen. Als de oorlog dan voorbij is … zal Washington helpen bij het opbouwen van de militaire industriële basis van Oekraïne.”
Alsof dat nog niet duidelijk was, werd de intentie van de VS om de oorlog te verlengen en tot diep in Rusland te voeren onderstreept door nationaal veiligheidsadviseur Jake Sullivan: “De toestemming voor het gebruik van Amerikaanse wapens door Oekraïne voor grensoverschrijdende aanvallen strekt zich uit tot overal van waaruit Russische troepen de grens overkomen.” Hij bevestigde ook dat Oekraïne F-16’s kan gebruiken om Rusland aan te vallen en door de VS geleverde luchtverdedigingssystemen kan gebruiken “om Russische vliegtuigen neer te halen – zelfs als ze zich in het Russische luchtruim bevinden – als ze op het punt staan in het Oekraïense luchtruim te schieten.”
Hebben Oekraïense piloten de vrijheid om ‘de intentie’ van Russische gevechtsvliegtuigen te beoordelen? Verwacht dat de parameters van deze ‘autorisatie’ snel breder zullen worden – dieper naar luchtmachtbases van waaruit Russische jachtbommenwerpers opstijgen.
In het besef dat de oorlog op het punt staat radicaal te veranderen – en extreem gevaarlijk – heeft president Poetin (in zijn toespraak voor het bestuur van het ministerie van Buitenlandse Zaken) gedetailleerd uiteengezet hoe de wereld op dit cruciale punt is aanbeland – een punt dat zich zou kunnen uitstrekken tot nucleaire uitwisselingen.
De ernst van de situatie zelf vereiste het doen van één ‘laatste kans’ aan het Westen, waarvan Poetin nadrukkelijk zei dat het “geen tijdelijk staakt-het-vuren voor Kiev was om een nieuw offensief voor te bereiden; het ging ook niet om het bevriezen van het conflict”; maar zijn voorstellen gingen over de definitieve voltooiing van de oorlog.
“Als Kiev en de westerse hoofdsteden het, zoals voorheen, weigeren – dan is dat uiteindelijk hun zaak,”, zei Poetin.
Voor alle duidelijkheid: Poetin had vrijwel zeker nooit verwacht dat de voorstellen in het Westen anders zouden worden ontvangen dan met de hoon en spot waarmee ze in feite werden ontvangen. Poetin zou er ook geen moment op vertrouwen dat het Westen zich niet aan een overeenkomst zou onttrekken, mocht er toch een regeling op deze basis worden getroffen.
Als dat zo is, waarom heeft president Poetin dan afgelopen weekend een dergelijk voorstel gedaan, als het Westen niet te vertrouwen is en zijn reactie zo voorspelbaar was?
Misschien moeten we op zoek gaan naar de Matroesjka pop die zich aan de binnenkant nestelt, in plaats van ons te fixeren op de buitenkant: Poetins ‘definitieve voltooiing’ zal waarschijnlijk niet op geloofwaardige wijze worden bereikt door een rondreizende vredesmakelaar. In zijn toespraak tot het ministerie van Buitenlandse Zaken verwerpt Poetin middelen als een ‘staakt-het-vuren’ of ‘bevriezing’. Hij is op zoek naar iets permanents: een regeling die ‘stevige benen’ heeft; een die duurzaam is.
Een dergelijke oplossing – zoals Poetin al eerder heeft laten doorschemeren – vereist de totstandkoming van een nieuwe veiligheidsarchitectuur in de wereld; en als dat zou gebeuren, dan zou een volledige oplossing voor Oekraïne als impliciet onderdeel deel uitmaken van een nieuwe wereldorde. Dat wil zeggen, met de microkosmos van een Oekraïense oplossing die impliciet voortvloeit uit de macrokosmos overeenkomst tussen de VS en de ‘Heartland’ machten – het regelen van de grenzen naar hun respectieve veiligheidsbelangen.
Dit is nu duidelijk onmogelijk, omdat de VS in hun psychologische mindset vastzitten in het tijdperk van de Koude Oorlog van de jaren zeventig en tachtig. Het einde van die oorlog – de schijnbare overwinning van de VS – legde de basis voor de Wolfowitz Doctrine van 1992 die de Amerikaanse suprematie ten koste van alles in een post-Sovjetwereld benadrukte, samen met het “uitroeien van rivalen, waar ze ook opduiken.”
“In samenhang hiermee bepaalde de Wolfowitz Doctrine dat de VS … een door de VS geleid systeem van collectieve veiligheid en de creatie van een democratische vredeszone zouden inluiden”. Met Rusland daarentegen werd anders omgegaan – het land viel van de radar. Het werd onbelangrijk als geopolitieke concurrent in de ogen van het Westen, omdat zijn gebaren van vreedzame offers werden afgepoeierd – en de garanties die het kreeg met betrekking tot de uitbreiding van de NAVO werden verspeeld.
Moskou kon niets doen om zo’n poging te voorkomen. De opvolger van de machtige Sovjet-Unie was niet zijn gelijke en werd dus niet belangrijk genoeg geacht om betrokken te zijn bij de mondiale besluitvorming. Toch wordt Rusland, ondanks zijn afgenomen omvang en invloedssfeer, nog steeds beschouwd als een belangrijke speler in internationale aangelegenheden.”
Rusland is tegenwoordig een vooraanstaande speler op het wereldtoneel, zowel op economisch als op politiek gebied. Toch is er voor de heersende klasse in de VS geen sprake van een gelijke status tussen Moskou en Washington. De mentaliteit van de Koude Oorlog ademt nog steeds het ongegronde vertrouwen dat het Oekraïne-conflict op de een of andere manier zou kunnen leiden tot de ineenstorting en het uiteenvallen van Rusland.
Poetin daarentegen keek in zijn toespraak vooruit naar de ineenstorting van het Euro-Atlantische veiligheidssysteem – en naar de opkomst van een nieuwe architectuur. “De wereld zal nooit meer dezelfde zijn,” zei Poetin.
Impliciet liet hij doorschemeren dat zo’n radicale verschuiving de enige manier zou zijn om op een geloofwaardige manier een einde te maken aan de oorlog in Oekraïne. Een overeenkomst die voortkomt uit het bredere kader van consensus over de verdeling van belangen tussen het Rimland en het Heartland (in Mackinder-eske taal) zou de veiligheidsbelangen van elke partij weerspiegelen – en niet worden bereikt ten koste van de veiligheid van anderen.
En om duidelijk te zijn: als deze analyse klopt, heeft Rusland misschien niet zo’n haast om de zaken in Oekraïne af te ronden. Het vooruitzicht van zo’n ‘wereldwijde’ onderhandeling tussen Rusland, China en de VS is nog ver weg.
Het punt is dat de collectieve westerse psyche nog niet voldoende is veranderd. Moskou gelijkwaardig behandelen blijft voor Washington uit den boze.
Het nieuwe Amerikaanse narratief is geen onderhandelingen met Moskou nu, maar misschien wordt het mogelijk ergens begin volgend jaar – na de Amerikaanse verkiezingen.
Poetin zou wel eens opnieuw kunnen verrassen – door niet op het vooruitzicht te springen, maar het af te wijzen; door in te schatten dat de Amerikanen nog steeds niet klaar zijn voor onderhandelingen over een ‘volledig einde’ van de oorlog – vooral omdat dit nieuwe narratief samenvalt met geruchten over een nieuw Oekraïne-offensief dat zich aftekent voor 2025. Natuurlijk zal er het komende jaar waarschijnlijk veel veranderen.
De documenten die een nieuwe veiligheidsorde schetsen, zijn echter al in 2021 door Rusland opgesteld – en naar behoren genegeerd in het Westen. Rusland kan het zich misschien veroorloven om militaire gebeurtenissen in Oekraïne, Israël en op financieel gebied af te wachten.
Ze gaan in ieder geval allemaal in Poetins richting. Ze zijn allemaal met elkaar verbonden en hebben het potentieel voor een grote metamorfose.
Eenvoudig gezegd: Poetin wacht op de vorming van de Amerikaanse tijdgeest. Zowel in Sint-Petersburg als vorige week op het ministerie van Buitenlandse Zaken leek hij er veel vertrouwen in te hebben.
De achtergrond van de Oekraïne-aandacht van de G7 leek meer verkiezing gerelateerd dan echt: dit impliceert dat de prioriteit in Italië lag bij de verkiezingsoptiek en niet bij de wens om een volledige oorlog te ontketenen. Maar dit kan verkeerd zijn.
Russische sprekers tijdens deze recente bijeenkomsten – met name Sergei Lavrov – lieten in grote lijnen doorschemeren dat het bevel voor een oorlog met Rusland al was gevallen. Europa lijkt zich, hoe onwaarschijnlijk ook, op te maken voor oorlog – met veel gepraat over militaire dienstplicht.
Zal dit allemaal overwaaien met het verstrijken van een hete verkiezingszomer? Misschien.
De komende fase zal waarschijnlijk een westerse escalatie inhouden, met provocaties binnen Rusland. Rusland zal fel reageren op elke overschrijding van de (echte) rode lijnen door de NAVO, of op elke valse vlag-provocatie (die nu alom wordt verwacht door Russische militaire bloggers).
En hierin schuilt het grootste gevaar: in de context van escalatie vormt de Amerikaanse minachting voor Rusland het grootste gevaar. Het Westen zegt nu dat het noties van een vermeende nucleaire uitwisseling beschouwt als ‘bluf’ van Poetin. De Financial Times vertelt ons dat de nucleaire waarschuwingen van Rusland ‘aan slijtage onderhevig zijn’ in het Westen.
Als dit waar is, dan zien westerse functionarissen de realiteit volkomen verkeerd. Alleen door de Russische nucleaire waarschuwingen te begrijpen en serieus te nemen, kunnen we het risico uitsluiten dat er kernwapens in het spel komen, terwijl we de escalatieladder opgaan met tit-for-tat maatregelen.
Ook al zeggen ze dat ze denken dat het bluf is, toch hypen Amerikaanse figuren het risico van een nucleaire uitwisseling. Als ze denken dat het bluf is, lijkt dit gebaseerd te zijn op de veronderstelling dat Rusland weinig andere opties heeft.
Dit zou onjuist zijn: er zijn verschillende escalerende stappen die Rusland op de ladder kan zetten, voordat het het stadium van tactische kernwapens bereikt: Handels- en financiële tegenaanval; symmetrische levering van geavanceerd wapentuig aan westerse tegenstanders (overeenkomend met Amerikaanse leveringen aan Oekraïne); het afsnijden van de elektriciteitsdistributie vanuit Polen, Slowakije, Hongarije en Roemenië; aanvallen op munitieovergangen aan de grens; en een voorbeeld nemen aan de Houthi’s die verschillende geavanceerde en kostbare Amerikaanse drones hebben neergehaald, waardoor Amerika’s infrastructuur voor inlichtingen, bewaking en verkenning (ISR) wordt uitgeschakeld.
©Alastair Crooke.
Reactie.
Als we uitgaan van het gegeven dat Europa al sinds de tweede wereldoorlog aan de rokken van Amerika hangt, lijkt het normaal dat de Amerikanen graag zien dat de oorlog in Oekraïne uitgebreid wordt op de rest van het Europese land! Niet dat Europa enige kans heeft een dergelijke strijd te winnen, maar dat is voor de VS slechts bijzaak!
In de ogen van de huidige ietwat domme en achterhaalde strategie van de figuren die nu de dienst uitmaken in de VS, is Europa een aanhangsel waarvan de economie nog steeds te groot is. Een economie die de VS graag zelf deels wil overnemen nu het zo slecht gaat in de VS.
Een oorlog op Europees grondgebied zal de oorlogseconomie van de VS een nog grotere opleving geven dan nu het geval is met de oorlog in Oekraïne waar Europa al een groot deel van zijn legermateriaal aan deze bodemloze put heeft weggegeven! Dus het is voor de VS een feestje wanneer er een oorlog in Europa komt! Dat de Europese leiders en de betrokken landen die bestuurd en geleid worden door een stel onwetende en verwarde, zich politici noemende moordenaars in spé, heeft alleen zorg bij de bevolkingen van Europa! Die tot nu toe nog niets gedaan hebben om zichzelf en hun kinderen te beschermen tegen deze idioten die deze oorlog willen uitlokken in opdracht van de VS!
Willen we afhankelijk zijn van een stel politici die al decennia hebben bewezen niet voor de bevolkingen van Europa te werken, maar voor een paar clubs die hun wankele macht willen behouden ten koste van veel mensenlevens waarvan ze overtuigd zijn dat die er toch teveel zijn. Dan is een grote dodelijke oorlog wel een uitkomst. Een mensenleven geldt alleen in een rechtsstaat, en die bestaan niet meer!
Dus zullen de verschillende bevolkingen van Europa de zittende politici moeten vervangen voor politici die wel opkomen voor de rechten en levens van deze bevolkingen!
© Piki Onder dit pseudoniem publiceert de schrijver op Facebook, daar ondervindt je meer en meer censuur vandaar dat de artikelen ook hier gepubliceerd worden. Bovendien verlaten steeds meer mensen Facebook of hebben dit ‘sociale’ platform nog nooit gebruikt.
Noot: Gezien de toenemende censuur kan ik niet garanderen dat deze website online blijft omdat ik geen concessie wens te doen. Vandaar dat bij elk artikel de “Save as PDF” functie is toegevoegd. Het PDF kan je downloaden als ‘DEMO’ omdat ik niet in betaalde mode werk.
Nu je toch hier bent, …
– Henk
… Wil ik een kleine gunst aan je vragen. Regering denktanks werken samen met Facebook, Google, YouTube, Twitter en anderen om onafhankelijk denken en kritiek op overheden en grote bedrijven te censureren, en het resultaat is catastrofaal voor de onafhankelijke media. In 2019 zijn de teugels weer dramatisch verder aangehaald. ‘JIJ“, … bent dus nog de enige die websites als deze onder de aandacht kan brengen van nieuwe lezers.
