Er zijn veel redenen waarom mensen totaal verschillende conclusies trekken over wat “echt” is. We onderzoeken enkele van de oorzaken van tegenstrijdige percepties.
Bron artikel: The perception problem: how do you define ‘reality’?
Door Martin Geddes
De afgelopen weken heb ik veel gesprekken gevoerd met vrienden, familie en medewerkers in de Verenigde Staten. Deze gesprekken vallen globaal in een van twee sociale contexten:
- Degenen die geloven dat CNN, MSNBC, NYT en WaPo legitieme journalistiek zijn; comedyshows ’s avonds laat zijn grappig en informatief; Hollywood maakt filmkunst; Donald Trump is een criminele narcist die het land verpest.
- Degenen die geloven dat CNN, MSNBC, NYT en WaPo criminele ondernemingen zijn; comedyshows ’s avonds laat zijn verachtelijk en bedrieglijk; Hollywood maakt kwade propaganda; Donald Trump is een eervolle krijger die het land redt.
Het behoeft nauwelijks te worden gezegd dat dit tegengestelde paradigma’s zijn, zelfs als er nuance in individuele opvattingen kan zijn. Hoewel er misschien raakvlakken zijn – “Jeffrey Epstein heeft zichzelf niet gedood”, wordt de situatie het best gekenmerkt door een uiteenlopend perspectief. Het lijkt redelijk om te zeggen dat we in een maatschappelijke strijd zijn om te definiëren wat “echte informatie over de realiteit” is.
Dit ‘perceptieprobleem’ overstijgt de traditionele politiek. Mijn doel bij het schrijven van dit geschrift is om mijn observaties te delen op het niveau van filosofische en mediastudies, in plaats van me uit te spreken over wereldaangelegenheden of te pleiten voor een beweging. Wat zijn de juiste ‘denkinstrumenten’ om ons te helpen ons perspectief op de realiteit te onderbouwen?
Macro versus microvooruitzichten
De reikwijdte van het probleem waarmee we worden geconfronteerd, is de “macro” -definitie van de werkelijkheid. Op een meer “micro” niveau van leven hebben we een vrij brede consensus – we zijn het eens wat we waarnemen wanneer we een vliegtuig zien vliegen of een eend zwemmen. Een voorbeeld van een “macro-geschil” is of mensen de planeet in gevaar brengen door CO2 te produceren, of dat vaccins in grote lijnen veilig en / of effectief zijn.
Er zijn verschillende denk gereedschapssets die op deze verschillende scopes van toepassing zijn. Kennis van de psychologie van psychopaten vertaalt zich niet direct in begrip van pathocratische samenlevingen en ponerologie (de studie van het kwaad). Criminoloog zijn maakt je nog geen expert in de opkomst en ondergang van totalitarisme. Het beleggen in aandelen is anders dan de architectuur van nieuwe financiële systemen.
Er zijn fenomenen die bestaan op macroniveau die niet van toepassing zijn op de micro, en omgekeerd – net zoals hoe we om een reden onderscheid maken tussen macro-economie en micro-economie. Het begrijpen van mind control cultussen (micro) bijvoorbeeld, wordt niet automatisch in kaart gebracht op massale hersenspoeling via propaganda (macro). De verleiding is om onze expertise in beide richtingen te veel te extra voorzien.
Schaalveronderstelling van overtuigingen
Als we het bovenstaande een beetje verder onderzoeken, zijn er macro (niet-) schaalaannames ingebakken in de aangeboden argumenten. Een gemeenschappelijk perspectief is bijvoorbeeld dat “samenzweringen” niet schalen – het “één klokkenluider” -effect. Daarom bestaan er media-artikelen waarin staat dat grootschalige samenzweringen wiskundig onmogelijk zijn om stil te zwijgen.
Dit negeert de mogelijkheid dat klokkenluiders frequent zijn, worden genegeerd en gewelddadig worden gestraft. De instellingen voor journalistiek en rechtvaardigheid kunnen worden aangetast. Compartimentering van kennis betekent dat de meeste mensen die “betrokken” zijn operationeel geen idee hebben van opzet. Misdaadfamilies en geheime genootschappen bieden mechanismen om inspanningen te repliceren en op te schalen. Afpersing is het zeer effectief bewaren van geheimen.
“Samenzweringen” zijn slechts bedrijfsplannen in een psychopathische cultuur. Ze kunnen worden “verbonden” door diepere structuren van negatieve macht en controle, zoals via bankieren, onderwijs en religie. Pas op voor simplistische argumenten van het type “platte aarde” over het politieke firmament! Wat we ‘realiteit’ noemen, is een meer multidimensionaal fenomeen, vooral in het sociale – waar aantoonbaar geen enkelvoudige ‘realiteit’ bestaat.
De basisrealiteit is (on)verstandig
Onze definitie van realiteit is vaak verankerd in het idee van consensus. Het probleem hiermee is een val van de “waanzin van de menigte”. Afwijking van de norm kan onschadelijke excentriciteit of problematische ziekte zijn. Als de norm zelf ‘gek’ is, helpt het ons eraan te herinneren dat wetenschap over bewijs en logica gaat, niet over consensus.
“Bubbels van krankzinnigheid” zijn gemeengoed en kunnen hele samenlevingen overspoelen. Een voorbeeld hiervan is Lysenkoism, een mislukte Sovjet industriële pseudowetenschap. Wanneer de “basislijn” “krankzinnig” is, zullen degenen die op weg zijn naar “objectieve realiteit” gekke devianten lijken te zijn. Weten of de “afwijking” “verstandig” of “krankzinnig” is, roept een aantal moeilijke filosofische kwesties op!
Het risico bestaat dat diegenen die “positief” afwijken van een “krankzinnige” basisnorm, pathologiseren. De term “samenzweringstheoreticus” lijkt hier een voorbeeld van te zijn, ontworpen om emotionele spot te gebruiken om rationeel onderzoek van verhalen te verhinderen die betwisten wat echt is. Enige nederigheid kan op zijn plaats zijn alvorens erop te staan dat het de “ander” is die de “gek” is!
Geestelijke oorlogvoering is een ding
Ons verlangen om informatie te zoeken wordt gewijzigd door wat wij als ‘goed’ beschouwen om te weten. Als onze overtuigingen over wat ‘goed’ (en dus ‘slecht’) is, kunnen worden beïnvloed, dan kan ons concept van wat ‘echt’ is worden gewijzigd. Dit kan een bron van diepe verdeeldheid zijn over de aard van onze gedeelde ervaring.
Als religie stroomopwaarts van cultuur is en cultuur stroomopwaarts van politiek, kunnen onze opvattingen over de politieke arena onbewuste weerspiegelingen zijn van onze diepe spirituele veronderstellingen. Deze kunnen op hun beurt ‘omgekeerd’ zijn – wat losjes wordt aangeduid als een ‘satanische’ kijk of ‘Luciferiaanse’ doctrine. (Ik ben geen expert op deze zaken; doe je eigen onderzoek.)
Patroon van trucage in informatieoorlogvoering
Alle succes in oorlog is verankerd in strategische misleiding. Zoals Sun Tzu beroemd verklaarde: “Uitmuntende voortreffelijkheid bestaat erin de weerstand van de vijand te breken zonder te vechten”. Met andere woorden, de strategische memetica (evolutie van cultuur en ideeën) domineert de tactische kinetiek (het bestuderen van de reactiesnelheid), en dit wordt bereikt door de strijd en logistieke plannen van de vijand te slim af te zijn.
De context van vandaag is aantoonbaar een onconventionele digitale oorlog waarbij de massamedia betrokken zijn als actieve bewapende deelnemers. De context van onze betekenisgeving van wat ‘echt’ is, is een kluwen van valse vlag bedrog, prik operaties, tweeledige verhalen, dubbelzinnige interventies en gefabriceerde afleidingen. Deze worden uitgevoerd door geavanceerde acteurs op staatsniveau.
Dat jij of ik de ware betekenis van elke handeling aan het oppervlak ervan zeker kunt onderscheiden, vereist veel chutzpa (schaamteloze durf; onbeschaamdheid). Het kost tijd om te begrijpen wat er echt aan de hand is of was. Gegeven hoe de historische context altijd wordt bewerkt om de overwinnaars te bevoordelen, en de ware geschiedenis kan worden opgepot, wordt ons misschien nooit een nauwkeurig persoonlijk perspectief geboden tijdens ons leven.
Intrige is complex en verwarrend door ontwerp
Het toevoegen van een extra observatie aan het bovenstaande, voelt de dag van vandaag als het bewonen van een nogal extreme thrillerroman met een bizar verwrongen plot. De rollen van de personages als schurken, helden of slachtoffers lijken te veranderen naarmate het verhaal zich ontvouwt. Of iemand een “witte hoed” (voor altijd), “zwarte hoed” (crimineel), “grijze hoed” (tussen deze uitersten) of “rode hoed” (hefboomeffect) is, kan onduidelijk zijn.
Ons gevoel van “realiteit” in termen van karakter en vertelling kan wild off-base zijn, omdat de aard van statecraft en militaire intelligentie deze verdoezelt. “Professionele leugenaars” zijn erg goed in hun werk, zelfs als ze gemotiveerd zijn door de hoogste idealen, en weten zelfs de meest geavanceerde waarnemer voor de gek te houden – gegeven voldoende tijd en middelen. Iedereen heeft een geloof “aanvalsoppervlak” dat hun intrige kan doordringen.
Occultisme en esoterische kennis bestaan
Ons wordt op school geleerd over de “exoterische” (gedeelde kennis) aspecten van onze samenleving. Dit kunnen gegevens zijn over ons rechtssysteem, wetenschappelijk inzicht of historische verhalen. Er is ook “esoterische” kennis, die niet in het publieke domein is. Een voorbeeld kan de statecraft zijn van het maken van een moordenaar.
Voor zowel beter als slechter bestaan occulte overtuigingen en instituties ook objectief. De balans tussen exoterische en esoterische kennis die beschikbaar kan zijn, is van nature moeilijk te weten. De veronderstelling dat ‘realiteit’ alleen door exoterische kennis kan worden begrepen, is precies dat – een veronderstelling. Degenen die hebben geprobeerd esoterisch begrip te ontdekken, kunnen wat extra aandacht en respect verdienen.
Bediening is niet de bedoeling
In mijn telecomwerk is een grote misvatting opgedoken met “netneutraliteit”, waarbij activisten ten onrechte hebben aangenomen dat operationele netwerkprestaties opzettelijk zijn, en daarom kunnen afwijkingen voor specifieke gebruikers en toepassingen worden gedefinieerd als “throttling” (verstikken). Dit is niet waar: het is in principe en in de praktijk onmogelijk om de intentie van de operatie om te keren in een systeem met opkomende kenmerken.
Dit inzicht is ook breder van toepassing. Het inhuren of ontslaan van een bepaalde speler in het politiek rijk is een operationeel feit, maar de ware bedoeling erachter kan niet met zekerheid worden vastgesteld. Alleen het verstrijken van de tijd kan ons helpen opzettelijke hypothesen te elimineren die niet aansluiten bij de zich ontvouwende operationele narratieve realiteit.
Absolute verklaringen van goede of slechte intentie – “terugtrekken van troepen uit Syrië” kan een recent voorbeeld zijn – zijn vaak naïef en voorbarig (tenzij men de bredere strategische context en methoden begrijpt). Onze “operationele realiteit” en “intentionele realiteit” zijn verschillende dingen! Wat een ‘feit’ is, is hiervoor niet op dezelfde bewijzen en logica gebaseerd.
Leesbaarheid van symboliek en semiotiek
Onze wereld is gevuld met pictogrammen, merken en symbolen. Ze kunnen meerdere en complexe betekenissen hebben, en sommige van die betekenissen zijn mogelijk niet overal bekend. Wat betekent in de mediawereld iemand die één oog bedekt? Wat betekent in de architectuurwereld een obelisk? Wat betekent in de commerciële wereld een logo op basis van een swoosh (Nike logo)?
Ons gevoel van wat “echt” is, hangt af van het feit dat we een gedeeld begrip hebben van deze symbolen en dat ze “leesbaar” zijn. De veronderstelling dat ons alles wordt geleerd wat we moeten weten om de wereld te ‘lezen’ is zeer beperkend.
Geloof in de beperktheid van het kwaad
Het is bekend dat mensen waarnemen wat ze willen zien. We hebben onbewuste beleidsbeperkingen om te bepalen of het kwaad door zijn gedrag wordt beperkt. Omgekeerd kunnen we paranoïde overtuigingen hebben die mogelijkheden van onverwachte goedheid in de wereld uitsluiten.
Als we geloven dat machthebbers in wezen goed en verdienend zijn – omdat ze ons herhaaldelijk hebben verteld dat dit “echt” is – dan kunnen we automatisch gegevens over pedofilie, babyfokkerij, mensenoffers, levende orgaanoogst en kannibalisme afwijzen. Wat ’toegestaan’ is om echt te zijn, is een verklaring van wat we voelen dat we emotioneel kunnen verdragen.
Zou ons huidige monetaire systeem er een kunnen zijn van universele schuldenlavernij? Mensen kunnen verschillen in het antwoord, maar de ‘denkbaarheid’ van de vraag is geworteld in onze acceptatie van de mogelijkheid van wijdverbreide en krachtige krachten van goddeloosheid.
Solipsisme is geen logisch argument
Een zin die ik vaak hoor is: “Ik kan me dat niet voorstellen …”. Dit is een uitspraak over de grenzen van de verbeelding van de spreker, niet over de realiteit van de wereld. Deze verwarren is een solipsisme, d.w.z. suggereren dat alles bestaat wat ik me kan voorstellen, en niets meer of minder.
Conceptuele universum grootte is belangrijk
Een van de ideeën die ik heb geërfd van mijn informatica-werk is het “universum van discours”. We kunnen bijvoorbeeld een (onbewuste) veronderstelling hebben dat ‘realiteit’ iets is dat beperkt is tot datgene wat grotendeels op het oppervlak van deze planeet gebeurt en betrekking heeft op homo sapiens mensen. Maar als we diepe ondergrondse militaire bases, een geheim ruimteprogramma en het klonen van mensen toevoegen, ontstaan er verschillende mogelijkheden voor wat ‘echt’ is.
Duik in het radicale idee dat we in een drukke galactische buurt wonen, samen met interstellair reizen, en de potentiële omvang van ‘realiteit’ groeit bijna onbegrijpelijk. Deze dingen kunnen wel of niet in werkelijkheid bestaan, maar de overweging van wat ‘denkbaar’ is, beïnvloedt wat we kunnen waarnemen als ‘echt’.
Veronderstelling van competentie
Het is een sociale vereiste op etentjes, vooral in hoger opgeleide kringen, om over vrijwel alles een mening te hebben. Er is een impliciete veronderstelling dat het feit dat we relatief goed opgeleid en geïnformeerd zijn ons in staat stelt om meningen te vormen over zeer complexe zaken.
In werkelijkheid “lenen” we de meeste van onze meningen van “officiële verhalen”, omdat we te lui of te weinig middelen hebben om terug te gaan naar brongegevens en alles zelf te overdenken. Wat “echt” is, is dat wat spot en verbanning vermijdt, omdat “autoriteit” ons heeft verteld dat het “echt” is.
Frequentistische en stichtende veronderstellingen
Onze overtuigingen over ‘realiteit’ zijn geworteld in diepe en vaak onbewuste vooroordelen over hoe we omgaan met nieuwe informatie die botst met wat we ‘weten dat echt is’. We mogen aannemen dat de toekomst als het verleden is (of niet), en er zijn slechts enkele (of veel) mogelijke interpretaties van wat er gaande is.
De illusie van het einde van de geschiedenis kan ons in de val lokken dat het huidige moment buitengewoon bijzonder is. Omgekeerd kunnen we ‘verandering van tijdperken’ missen, omdat ‘cycli van cycli’ ten einde komen. Er is veel innerlijk werk en ‘leergesprekken’ voor nodig om deze vooroordelen aan het licht te brengen.
Heb respect voor anderen en neem een leerzame kijk op
Deze lijst is slechts een kleine selectie van de mogelijke manieren waarop we de werkelijkheid verkeerd kunnen lezen. Veel boeken over dit onderwerp zijn geschreven door die erudieten in filosofische en psychologische zaken. Daarom moet er ruimte zijn voor het accepteren van de legitimiteit van tegengestelde opvattingen over wat ‘echt’ is. Het respecteert onze individuele competentie en bijdrage aan het begrijpen van de wereld.
Als we aandringen op een “unilaterale consensus”, riskeert het de mensheid en pathologie van de afwijkende “ander”, omdat deze (ten onrechte) gelooft dat we niets van anderen kunnen leren. Fouten leiden vervolgens tot een “gewetenskreet” van het overschatten van ons vermogen om wereldzaken te onderscheiden.
Omgekeerd is het ongezond om het verschil in perspectief te vieren. Er is waarde in de synthese van een consensus realiteit, omdat dit gedeeld begrip en samenwerkingsactiviteit mogelijk maakt. De eerste stap naar synthese is om af te zien van het verlangen om de ander te overmeesteren met iemands opvattingen en stem. Luister in plaats daarvan goed naar hun perspectief op de realiteit, want er is misschien iets te leren, hoe ‘gek’ ze ook zijn.
URL to share for signing up to this free newsletter: http://eepurl.com/dSkfz
Recent back issues are here.
Join over 79,000 other people and follow me on Twitter.
Nu je toch hier bent, …
– Henk
… Wil ik een kleine gunst aan je vragen. Regering denktanks werken samen met Facebook, Google, YouTube, Twitter en anderen om onafhankelijk denken en kritiek op overheden en grote bedrijven te censureren, en het resultaat is catastrofaal voor de onafhankelijke media. In 2019 zijn de teugels weer dramatisch verder aangehaald. ‘JIJ“, … bent dus nog de enige die websites als deze onder de aandacht kan brengen van nieuwe lezers.
