Bron artikel the Gatestone Institute: Germany: A Shocking Degree of Self-Censorship
Door: Judith Bergman | 04-07-2019
- Er lijkt een grote kloof te bestaan tussen wat Duitsers in het openbaar zeggen en wat ze denken … Zevenenvijftig procent van de Duitsers zegt dat het op hun zenuwen werkt dat ze “steeds vaker te horen krijgen wat ze moeten zeggen en hoe ze zich moeten gedragen” .
- “Het maakt een groot verschil … of burgers het gevoel hebben dat ze in toenemende mate worden bekeken en geëvalueerd … Veel burgers missen het respecteren in de zin dat ze willen dat hun zorgen en standpunten serieus worden genomen, en dat belangrijke ontwikkelingen openlijk besproken … “- Uit een enquête over zelfcensuur in Duitsland, uitgevoerd door Institut für Demoskopie Allensbach.
- Deze retraite [uit respect voor de vrijheid van meningsuiting] culmineerde tot nu toe in 2018 met de Duitse censuurwet, die vereist dat sociale-mediaplatforms alle vermeende online ‘strafbare feiten’, zoals smaad of opruiing, binnen 24 uur na ontvangst van een gebruikersklacht. Als de platformen dit nalaten, kan de Duitse regering ze tot 50 miljoen euro boeten. Mensen in Duitsland zijn vervolgd wegens kritiek op het migratiebeleid van de regering ….
Dániel Tóth-Nagy, een kandidaat voor de liberaal-democraten in het Verenigd Koninkrijk, werd uit de partij geschorst voor opmerkingen die hij maakte, zoals: “Er bestaat niet zoiets als islamofobie,” en, in reactie op een tweet, “Hoe zit het met VGV ? Eerwraak? Gedwongen huwelijk? Wat vindt u van het protest van vrouwen in Iran, Saoedi-Arabië en andere islamitische landen tegen de verplichte hijab? Hoe zit het met de Sharia in Groot-Brittannië? LHBT-rechten en onderwijs ontkend door moslims in Birmingham? ‘
Een nieuw onderzoek naar zelfcensuur in Duitsland heeft aangetoond dat Duitsers hun eigen spraak in een verbazingwekkende mate censureren. Gevraagd of het “mogelijk is om zich vrij uit te drukken in het openbaar” antwoordde slechts 18% ja. Daarentegen zei 59% van de Duitsers dat ze zich in hun vrienden- en kennissenkring vrijuit uitdrukken.
“Bijna tweederde van de burgers is ervan overtuigd dat men ‘vandaag heel voorzichtig moet zijn met betrekking tot de onderwerpen hoe men zichzelf uitdrukt’, omdat er veel ongeschreven wetten zijn over welke meningen aanvaardbaar en toelaatbaar zijn ‘volgens het onderzoek, uitgevoerd door Institut für Demoskopie Allensbach voor de krant Frankfurter Allgemeine Zeitung (FAZ).
“Het vluchtelingenprobleem is een van de meest gevoelige onderwerpen voor de overgrote meerderheid van de respondenten, gevolgd door opinies over moslims en de islam,” verklaarde het. Daarentegen, “De situatie is anders als het gaat om onderwerpen als klimaatbescherming, gelijke rechten, werkloosheid of opvoeding van kinderen, waarover men zich eerlijk kan uitdrukken, volgens de overweldigende meerderheid”. 71% van de Duitsers zegt bijvoorbeeld, volgens de enquête, dat men “met omzichtigheid” alleen maar kan reageren op de vluchtelingenproblematiek.
Van de onderwerpen die als taboe worden beschouwd, heeft zich de afgelopen twee decennia een belangrijke ontwikkeling voorgedaan. In 1996 vond slechts 16% van de Duitsers patriottisme een gevoelig punt. Vandaag is dat cijfer gestegen tot 41%.
“Patriottisme, kosmopolitisme en steun voor Europa” (wat betekent steun voor de EU) wordt volgens het onderzoek niet wederzijds exclusief gebruikt. Tegenwoordig echter: “De bevolking is er niet meer zo zeker van dat de elites, met hun sterke steun voor de Europese integratie en in een geglobaliseerde wereldeconomie, de natie nog steeds hoog in aanzien houden … burgers vrezen meer en meer als rechts te worden beschouwd wanneer ze naar voren komen als patriotten Ondertussen zegt een derde van de bevolking dat politici op hun hoede moeten zijn voor het uitroepen van nationale trots als ze zich niet willen blootstellen aan harde aanvallen “.
Er is een zeer grote discrepantie tussen wat Duitsers als taboe beschouwen in de publieke sfeer, in tegenstelling tot in privégesprekken met vrienden en kennissen. 62% van de Duitsers is bijvoorbeeld ervan overtuigd dat een politicus die stelt dat de islam te veel invloed heeft in Duitsland, zichzelf bloot zal stellen aan harde kritiek, maar slechts 22% gelooft dat het uiten van een dergelijk sentiment in privégesprekken aanstootgevend zou zijn. Evenzo wordt het gevoel dat ’te veel wordt gedaan voor vluchtelingen in Duitsland’ gezien als een riskante verklaring in het openbaar, maar slechts 31% zou het als een probleem beschouwen om dat privé te zeggen. Er lijkt met andere woorden een significant verschil te zijn tussen wat Duitsers in het openbaar zeggen en wat ze denken.
“Opmerkelijk veel [Duitsers] hebben de indruk dat de sociale controle is versterkt als het gaat om opiniestellingen in de publieke sfeer en dat individuele verklaringen en gedragingen steeds vaker worden bekeken”, merkt het onderzoek op. “Elke tweede burger is ervan overtuigd dat er vandaag veel meer aandacht wordt besteed aan hoe iemand zich gedraagt in het openbaar en wat men zegt. 41 procent zegt dat politieke correctheid overdreven is en 35 procent concludeert zelfs dat vrije expressie alleen mogelijk is in privé kringen”.
Dat het Duitse publiek gelooft dat politieke correctheid overdreven is geworden, wordt geïllustreerd door de bevinding van het onderzoek dat tweederde van de Duitsers het oneens is met speciale openbare, politiek correcte voorwaarden voor migranten, zoals ‘mensen met een migratieachtergrond’, in plaats van meer alledaagse termen, zoals ‘buitenlander’. Zevenenvijftig procent van de Duitsers zegt dat het op hun zenuwen werkt dat ze “steeds vaker te horen krijgen wat ze moeten zeggen en hoe ze zich moeten gedragen”.
Duitsers uit de voormalige communistische DDR klagen hierover meer dan de gemiddelde Duitser, omdat ze volgens de enquête “nieuwe historische herinneringen aan regulering en vernauwing” hebben, die eindigen op de volgende opmerking:
“Het maakt een groot verschil of een samenleving over het algemeen accepteert en onderwerpt aan zinvolle normen, of dat burgers het gevoel hebben dat ze in toenemende mate worden bekeken en geëvalueerd … Veel burgers missen het respecteren in de zin dat ze willen dat hun zorgen en standpunten worden ingenomen serieus, [en] dat belangrijke ontwikkelingen openlijk worden besproken … “
De resultaten die de enquête naar voren brengt, zijn nauwelijks een enorme verrassing voor waarnemers van de terugtrekking van het respect voor de vrijheid van meningsuiting in Duitsland in de afgelopen jaren. Deze terugtrekking culmineerde tot nu toe in 2018 met de Duitse censuur wetgeving, die vereist dat sociale-mediaplatforms alle vermeende online ‘strafbare feiten’, zoals smaad of opruiing, verwijderen binnen 24 uur na ontvangst van een gebruikersklacht. Als de platformen dit nalaten, kan de Duitse regering ze tot 50 miljoen euro boeten.
Mensen in Duitsland zijn vervolgd wegens kritiek op het migratiebeleid van de regering: in 2016 werd een echtpaar, Peter en Melanie M., vervolgd in een strafrechtelijk proces voor het opzetten van een Facebook-groep die kritiek had op het migratiebeleid van de regering. Volgens nieuwsberichten verklaarde de pagina dat “de oorlog en economische vluchtelingen ons land overspoelen, ze brengen angst, angst, verdriet, ze verkrachten onze vrouwen en brengen onze kinderen in gevaar.” Maak hier een einde aan! “
Tijdens het proces verdedigde Peter M. zijn opmerkingen online en zei hij: “Men kan niet eens een kritische mening over vluchtelingen uiten zonder de titel Nazi te krijgen, ik wilde een discussieforum opzetten waar je je gedachten kunt uitspreken over vluchtelingen …” In zijn vonnis zei de rechter: “De beschrijving van de groep is een reeks generalisaties met een duidelijke rechtse achtergrond.” Peter M. werd veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf van negen maanden en zijn vrouw tot een boete van € 1.200. De rechter voegde eraan toe: ‘Ik hoop dat je de ernst van de situatie begrijpt. Als je weer voor me zit, beland je in de gevangenis.’
In september 2015 meldde Die Welt dat mensen die ‘xenofobe’ visies op sociale media uitzenden het risico lopen het recht te verliezen om hun eigen kinderen te zien. Er hoeft zelfs geen strafbaar feit te zijn voor een rechtbank om te overwegen het welzijn van het kind in gevaar te brengen en om het recht van de ouders te beperken om zijn of haar kind te zien of om “een opvoeder” aanwezig te zijn tijdens een ontmoeting tussen ouder en kind, die “ingrijpen zoals vereist.” Het is ook mogelijk om bepaalde acties, uitdrukkingen of vergaderingen in aanwezigheid van het kind te verbieden. Als laatste redmiddel kan de rechtbank het kind volledig uit de zorg van de ouder halen.
In augustus 2017 gaf de rechtbank van München Michael Stürzenberger, een journalist, een gevangenisstraf van zes maanden opgeschort voor het plaatsen op zijn Facebook-pagina van een historische foto van de Grand Mufti van Jeruzalem, Haj Amin al-Husseini, de hand schudden van een senior Nazi-functionaris in Berlijn in 1941. De Aanklager beschuldigde Stürzenberger van “het aanzetten tot haat tegen de islam” en “het denigreren van de islam” door de foto te publiceren. De rechtbank vond Stürzenberger schuldig aan “het verspreiden van de propaganda van anti-constitutionele organisaties”. Nadat hij in december 2017 hoger beroep had aangetekend tegen de veroordeling, sprak een hof van beroep in München Stürzenberger van alle aanklachten vrij. Het hof van beroep oordeelde dat zijn opmerkingen werden beschermd door de vrijheid van meningsuiting. Niettemin, de indruk achtergelaten op de Duitse samenleving is dat zelfs historische feiten nu een taboe zijn geworden.
Dus, terwijl Duitsers ‘angsten om hun gedachten in het openbaar te uiten niet worden gemotiveerd door enige legitieme vrees om in Sovjet of Chinese types van goelags te worden gezet, zijn er buitengewoon reële angsten en uiterst reële zorgen, zoals die geïllustreerd door de vervolgingen hierboven.
Hoewel het onderzoek beperkt was tot Duitsland, is het waarschijnlijk redelijk om aan te nemen dat als een dergelijke enquête zou worden uitgevoerd in gelijkgestemde West-Europese landen, zoals bijvoorbeeld het VK, de resultaten niet veel zouden verschillen. De ruimte voor vrije meningsuiting is daar ook kleiner geworden, zoals is geïllustreerd. In een recent geval werd een kandidaat voor de liberaal-democraten, Dániel Tóth-Nagy, uit de partij geschorst voor opmerkingen die hij maakte, zoals: “Er bestaat niet zoiets als islamofobie” en reageren op een tweet over islamofobie met: “Wat over VGV? Eerwraak? Gedwongen huwelijk? Wat vindt u van het protest van vrouwen in Iran, Saoedi-Arabië en andere islamitische landen tegen de verplichte hijab? Hoe zit het met de Sharia in Groot-Brittannië? LHBT-rechten en onderwijs ontkend door moslims in Birmingham? ‘
Die vragen zijn allemaal legitieme vragen voor een politicus om te stellen, maar dit is wat de lokale woordvoerder van de partij te zeggen had:
“Deze berichten staan volledig buiten de waarden en overtuigingen van onze partij en worden niet getolereerd. Als we ons dit eerder bewust waren geweest, dan was er geen enkele reden dat hij als kandidaat zou zijn geselecteerd. We hebben hem onmiddellijk geschorst en we verontschuldigen ons voor iedereen die boos is of beledigd door deze opmerkingen “.
Meer recentelijk werden posters die het nieuwe album van de Britse zanger Morrissey, California Son, publiceerden, verwijderd uit treinen en stations in Liverpool en de omliggende gebieden nadat een reiziger contact opnam met het spoorwegbedrijf om te vragen of hij het eens was met de mening van Morrissey en vroeg of de posters “geschikt waren” “. De vraag kwam nadat Morrissey op de Tonight Show in de VS verscheen, terwijl hij een badge droeg die For Britain steunde, de rechtse partij geleid door Anne Marie Waters.
“Het is heel erg Derde Rijk, en dat bewijst hoe alleen de gevoelens van de kleinsten in de Britse kunst kunnen worden beschouwd,” zei Morrissey over het verwijderen van de posters. “We zijn niet vrij om te debatteren, en dit is op zichzelf de ultieme afwijzing van diversiteit … Ik ben bang dat we het tijdperk van domheid leven, en we moeten bidden dat het snel voorbijgaat.”
Gezien hoe geavanceerd de leemte van de vrijheid van meningsuiting in Europa is geworden, is er weinig kans dat deze binnenkort wordt aangenomen. Als de Duitse enquête iets oplevert, hoeven Europeanen niet eens meer gecensureerd te worden door regeringen: ze zijn vakkundig geconditioneerd om het werk zelf te doen.
Judith Bergman, een columnist, jurist en politiek analist, is een onderscheiden Senior Fellow bij het Gatestone Institute.
Nu je toch hier bent …
– Henk
… Wil ik een kleine gunst aan je vragen. Regering denktanks werken samen met Facebook, Google, YouTube, Twitter en anderen om onafhankelijk denken en kritiek op overheden en grote bedrijven te censureren, en het resultaat is catastrofaal voor de onafhankelijke media. In 2019 zijn de teugels weer dramatisch verder aangehaald. ‘JIJ“, … bent dus nog de enige die websites als deze onder de aandacht kan brengen van nieuwe lezers.
