De afgelopen weken heb ik al verschillende artikelen geschreven die allen te maken hebben met een stukje persoonlijk ontwikkeling en hoe je in het leven staat. Artikelen als:
… al die Nederlanders, die hun eigen ‘ik’ opgesloten hebben?
De Wereld Staat In Brand, … en wij zijn het probleem, het allergrootste probleem!
Creëer je eigen gezondheid, … maar de meeste mensen willen graag bedrogen worden!
Een betere wereld creëren WIJ met z’n allen, en dat doe je nooit en te nimmer door tezamen stil in een hoekje te kruipen en je mond houden. Is de Nederlandse samenleving in dat opzicht niet zwaar ziek, of verziekt?
Dit artikel kwam ik onlangs tegen en past wel in het verlengde van mijn bijdragen, een korte cursus opnieuw leren te leven, … – HM
Kunnen we de angst afleren die onze realiteit schept?
“Dit onderzoek bevestigt dat verbeelding een neurologische realiteit is die invloed kan hebben op onze hersenen en lichaam op manieren die van belang zijn voor ons welzijn,” zei Tor Wager, directeur van het Cognitive and Affective Neuroscience Laboratory op CU Boulder en co-senior auteur van een artikel, gepubliceerd in het tijdschrift Neuron.
Bang zijn voor het onbekende is geen nieuw concept. Van geboorte tot dood zijn we getraind om heel lang bang te zijn voor alles. De gevaren van het moderne leven hebben een wurggreep op de verbeeldingskracht van mensen. Sociologen noemen het fenomeen een risicomaatschappij en beschrijven culturen die steeds meer bezig zijn met bedreigingen van de veiligheid, zowel reëel als waargenomen, maar zeker voorgesteld.
Neurolinguïstisch programmeren, emuleren van psychose, televisie, reclame, de illusie van terrorisme en verschillende andere opmerkelijke concepten beïnvloeden elk facet van ons leven en onze wereld ten koste van onze gezondheid, veiligheid en beveiliging.
Ongeveer een op de drie mensen in de Verenigde Staten heeft angststoornissen, waaronder fobieën, en 8 procent heeft een posttraumatische stressstoornis. Sinds de jaren vijftig van de vorige eeuw hebben clinici “belichtingstherapie” gebruikt als eerstelijnsbehandeling door patiënten te vragen hun angsten (reëel of ingebeeld) in een veilige, gecontroleerde omgeving onder ogen te zien. Anekdotisch waren de resultaten positief.
Maar tot nu toe is er heel weinig bekend over hoe dergelijke methoden de hersenen beïnvloeden of hoe verbeeldingskracht zich neurologisch vergelijkt met blootstelling in de praktijk.
“Deze nieuwe bevindingen overbruggen een al lang bestaande kloof tussen klinische praktijk en cognitieve neurowetenschappen,” zei hoofdauteur Marianne Cumella Reddan, een afgestudeerde student in de afdeling Psychologie en Neurowetenschappen aan CU Boulder. “Dit is de eerste neuro wetenschappelijke studie die aantoont dat het voorstellen van een bedreiging de manier waarop het in de hersenen wordt weergegeven daadwerkelijk kan veranderen.”
Het denken-oog meten
Voor de studie werden 68 gezonde deelnemers getraind om een geluid te associëren met een ongemakkelijke, maar niet pijnlijk, elektrische schok. Vervolgens werden ze in drie groepen verdeeld en blootgesteld aan hetzelfde dreigende geluid, gevraagd om “het geluid in hun hoofd te spelen”, of gevraagd om aangename vogel- en regengeluiden voor te stellen – en dit alles zonder nog meer schokken te ervaren.
De onderzoekers maten hersenactiviteit met behulp van functionele magnetische resonantie beeldvorming (fMRI). Sensoren op de huid maten hoe het lichaam reageerde.
In de groepen die zich de dreigende geluiden voorstellen en horen, was de hersenactiviteit opmerkelijk vergelijkbaar, met de auditieve cortex (die geluid verwerkt), de nucleus accumbens (die geassocieerd is met beloningsleren) en de ventromediale prefrontale cortex (geassocieerd met risico en afkeer) allemaal oplichten.
Na herhaalde blootstelling zonder de begeleidende schok, ervoeren de proefpersonen in zowel de echte als de ingebeelde bedreigingsgroepen wat bekend staat als “uitsterven”, waarbij de voorheen angst remmende stimulus niet langer een angstreactie aanwakkerde.
In wezen hadden de hersenen afgeleerd om bang te zijn.
“Statistisch gezien was de echte en ingebeelde blootstelling aan de dreiging niet anders op het hele brein niveau en werkte de verbeelding net zo goed,” zei Reddan.
Met name de groep die vogels en regengeluiden verbeeldde, vertoonde verschillende hersenreacties en hun angst respons op het geluid hield aan.
“Ik denk dat veel mensen aannemen dat de manier om angst of negatieve emoties te verminderen, is om iets goeds te bedenken. Wat in feite effectiever zou kunnen zijn, is precies het tegenovergestelde: de dreiging voorstellen, maar zonder de negatieve gevolgen,” zei Wager.
Spreuk: ’We hebben leren geloven dat negatief gelijk staat aan realistisch en positief aan onrealistisch.’’ – Susan Jeffers
Angst afleren
Eerder onderzoek heeft aangetoond dat het voorstellen van een handeling de hersengebieden die betrokken zijn bij de uitvoering in het echte leven, kan activeren en versterken, waardoor de prestaties verbeteren. Als je je bijvoorbeeld voorstelt piano te spelen, kun je neuronale verbindingen in regio’s met betrekking tot de vingers stimuleren. Onderzoek toont ook aan dat het mogelijk is om onze herinneringen bij te werken, nieuwe details in te voegen.
De nieuwe studie suggereert dat verbeelding een krachtiger hulpmiddel kan zijn dan eerder werd aangenomen voor het bijwerken van die herinneringen.
“Als je een geheugen hebt dat niet langer nuttig voor je is of je verlamt, kun je de verbeeldingskracht gebruiken om het aan te boren, het te veranderen en het opnieuw te consolideren, de manier te actualiseren waarop je denkt en iets meemaakt,” zei Reddan, ze benadrukt dat zoiets simpels als het voorstellen van een enkele toon gebruik maakte van een complex netwerk van hersencircuits.
Ze merkt op dat er veel meer variatie was in de hersenactiviteit in de groep die de toon verbeeldde dan degenen die het echt hoorden, wat suggereert dat mensen met een meer levendige verbeelding meer hersenveranderingen kunnen ervaren wanneer ze iets in hun geestesoog simuleren.
Naarmate de verbeelding een meer algemeen hulpmiddel wordt onder clinici, is meer onderzoek nodig, schrijven ze.
Voor nu adviseert Wager, let op wat je je inbeeldt.
“Beheer je eigen verbeeldingskracht en wat je jezelf kunt verbeelden. Je kunt de verbeelding constructief gebruiken om vorm te geven aan wat je brein leert van de ervaring.”
Of, zoals de schrijver en filosoof Mary Baker Eddy het stelde: “Sta klaar voor de deur van het denken.”
Spreuk: ’Als je een volmaakt nutteloze middag kunt doorbrengen op een volmaakt nutteloze manier, heb je geleerd te leven.”
Lin Yutang
[wp-rss-aggregator exclude=”7853,7763,7752,7725,7712″]
