Een ongekend aantal medische professionals begaat tegenwoordig zelfmoord, en een arts vreest dat er niet genoeg wordt gedaan om het probleem aan te pakken en de collega’s van de slachtoffers voor te bereiden op deze escalerende crisis.
Origineel titel: US healthcare system collapsing so rapidly that workers are now committing suicide in record numbers
Bron: Natural News
Door: Ethan Huff
Vertaling: Google translate en een beetje van mij.
In vergelijking met de huidige opioïde epidemie, vertelt Dr. Vinita Parkash, universitair hoofddocent pathologie aan de Yale School of Medicine, het verhaal in een recent stuk voor The Hill van haar eigen junior collega die zelfmoord pleegde iets meer dan een week vóór haar 35 ste verjaardag.
Parkash was van het slachtoffer een soort mentor geweest toen ze van haar gemeenschap in de praktijk overstapte. Na het bericht over de zelfmoord te hebben ontvangen, zegt Dr. Parkash dat haar eigen afdeling haar activiteiten voortzette alsof er niets was gebeurd.
Dat komt omdat de zelfmoorden bij artsen steeds gewoner worden en de zelfmoordcijfers in bijna elk ander segment van de samenleving overtreffen. En hoewel experts geen precieze oorzaak kunnen aanwijzen, suggereert een van hen, Dr. Parkash, de erosie van het vertrouwen van het publiek in de medische wereld.
Omdat veel moderne artsen niets anders functioneren als pillen-pushers van Big Pharma, is het vertrouwen van het publiek in hun vermeende expertise nooit lager geweest als nu. Ongeveer 60 procent van de gemiddelde burgers, en een schokkende 80 procent van de artsen zelf, geven nu toe dat ze de geneesmiddelen industrie niet vertrouwen en zijn van mening dat farmaceutische bedrijven routinematig liegen over de veiligheid en effectiviteit van geneesmiddelen.
Dit is nauwelijks de reputatie die de medische industrie in het algemeen aan zichzelf wil hechten. En toch, dit is de realiteit waarmee beginnende medische studenten en medische professionals nu geconfronteerd worden – die duidelijk hun tol eisen van hun welzijn.
Statistieken tonen aan dat maar liefst 400 artsen gemeld hebben hun leven te hebben genomen in het jaar 2016. En dat aantal lijkt jaar na jaar toe te nemen, vooral onder vrouwelijke medische studenten en professionals die, om welke reden dan ook, simpelweg niet kunnen omgaan met het beroep.
Het medische systeem is GEBROKEN en het is nu schadelijk voor degenen die belast zijn met het beheer ervan
Eerder dit jaar publiceerde de National Academy of Medicine een rapport dat vooral bedoeld was om mensen bewust te maken van zelfmoordpogingen bij verpleegkundigen, met meer onderzoek naar de oorzaken. Sommigen vermoeden dat het eenvoudigweg het geval is van hogere depressies als gevolg van de intense striktheid van het doorlopen van vele jaren van school, om vervolgens te worden overgehaald naar een veeleisende en vaak ondankbare baan. Maar er zijn weliswaar andere factoren betrokken die vaak niet worden aangepakt.
“Overmatige druk en verwachtingen op het werk, in combinatie met schijnbaar onbereikbare doelen voor kwaliteit en productiviteit, evenals maatschappelijke verlies van vertrouwen in artsen, heeft geleid tot een verlies van betekenis van werk en van zelfwaardering voor artsen”, schrijft Dr. Parkash.
“Dit is niet de norm die artsen of verpleegkundigen verwachtten toen we de oproep beantwoordden om zorgverleners te zijn.”
Omdat de kosten van de gezondheidszorg steeds hoger worden, zorgt erosie van het vertrouwen van het publiek in het systeem zelf ook voor extra druk voor medische professionals. Veel patiënten hebben moeite om de behandeling te betalen, om nog maar te zwijgen van de grote kans op ernstige bijwerkingen van behandelingen die in veel gevallen zelfs niet werken.
Het is een probleem dat artsen en verpleegkundigen misschien niet direct verantwoordelijk zijn voor het veroorzaken, maar een probleem waarvoor ze geen echte keuze hebben om er deel van uit te maken. Omdat drugs en chirurgie momenteel de status quo van de Amerikaanse medische professie vertegenwoordigen, is dit wat artsen exclusief leren om te beheren, zonder enige andere keuze.
Dit kapotte systeem is al erg genoeg voor de patiënten die er het slachtoffer van worden. Maar slachtofferschap is nu blijkbaar overgeslagen in het beroep zelf, omdat medische professionals moeite hebben om iets aan te pakken dat velen van hen nooit hadden kunnen verwachten voordat ze honderdduizenden dollars schulden zouden krijgen zonder te ontsnappen.
Noot: Jarenlang deden wij verslag van misstanden in de reguliere medische zorg op gezondheidsradio en nu dotcom.radio en de diverse websites van Ron, Mike en ondergetekende. Wat wij allemaal konden ontdekken in het publieke domein was ronduit ontstellend en ik vroeg mij dan ook vaak af; “Hebben die mensen geen geweten?”. Klaarblijkelijk is dit het wat zich nu afspeelt. Jarenlang de ogen sluiten en als marionettenpop fungeren van de farmaceutisch industrie en je laten verleiden door de incentives en luxe leefstijl. Boontje komt om zijn loontje. Want hadden deze mensen als uitvoerende macht niet gewoon voor de rechtbank moeten eindigen. Als je jarenlang een spoor van vernieling trekt dan kun je toch ook wel begrijpen dat dingen in de praktijk niet zo werken als Big Farma je voorspiegelt. “Wir haben es nicht gewußt” – HM
