Zo lang ik leef kon ik er nooit tegen als ik vond dat ik ten onrechte behandeld werd. Of als anderen dat overkwam en die daar zelf niets van durfden te zeggen. Was ik een ‘haantje de voorste’? Echt niet. Op mijn lagere school rapporten stond steeds weer de opmerking te stil. Daar kwam in mijn jeugd een einde aan toen ik ging deejay’n maar dat was vooral in het begin een stijgende lijn van, durf ik dit ook zo te doen.
Op mijn werk had ik een persoon die meende chef te kunnen spelen over een afdeling waardoor ik steeds tegenstrijdige opdrachten kreeg. Via de interkom installatie konden we afgeluisterd worden en op mijn opmerking dat het wettige licht en geluidsignaal, wat aangaf dat ik op dat moment af te luisteren ben, niet werkte werd geen actie ondernomen. De andere dag heb ik een meter tussen de kabel uitgesneden. De vraag wie dit gedaan had werd dan ook gelijk door mij beantwoord, je moet je aan de wet houden vriend anders neem ik gepaste maatregelen. Dat ging natuurlijk verder escaleren en bij een avondje overwerk waren zaken die wij nodig hadden achter slot en grendel opgeborgen. Met een breekijzer was dit snel verholpen en dat heb ik gewoon op kantoor laten liggen zodat duidelijk was wie daar verantwoordelijk voor was.
Zo’n situatie gebeurd natuurlijk niet zomaar maar daar gaan enkel jaren van allerlei kleine zaken aan vooraf, totdat de bom barst. En mijnheer had dit nog steeds niet goed begrepen. Dus ik schreef een brief aan de directie dat ik gezien de interne verhoudingen ontslag wilde nemen. Voordat de brief op de post ging liet ik hem wel even lezen aan twee collega’s die ook te lijden hadden onder het regime. Tot mijn verbazing wilden ze allebei de brief ondertekenen, en zo gebeurde. De andere dag werd de afdeling gesloten en werden we alle drie in een wachtkamer gezet om ons verhaal te doen. Als aansteker van de onrust werd mij gevraagd om een gesprek te voeren waar enkele directie bobo’s, ‘zijn vrienden’ en een psycholoog zaten die het gesprek richting gaven. Natuurlijk was ik goed voorbereid met een logboek aan zaken die het bedrijf en de veiligheid hadden geschaad.
“Mijnheer” werd met de minuut luidruchtiger en mijn nieuwe succesagenda had mij net geleerd bij de spreuk van de dag; “Hij die zijn stem verheft heeft het pleit verloren”. Mijnheer kreeg promotie na verloop van enkele weken en werd naar het hoofdkantoor overgeplaatst en wij hadden ineens rust op de afdeling.
Mijn persoonlijke ervaring, opkomen voor je recht is een daad stellen die ook geheel de verkeerde kant in kan vallen maar ten alle tijden een oplossing is. Rust in de tent en een duidelijke boodschap afgeven tot hier en niet verder.
Jaren later begon het bedrijf te reorganiseren voor een geplande fusie en er was teveel personeel. Bij ons op de afdeling werd een ‘bijscholing project’ opgezet. Na slechts een dag was het voor mij wel duidelijk, dit is gewoon een test hoe wij als persoon in elkaar zitten en kan de reorganisatie beter vorm gegeven worden. Ik sprak dit dan ook uit en gezien de felle reacties werd ik alleen maar bevestigd in dit vermoeden. Ik werd verplicht om verder deel te nemen, maar gaf wel aan dat ik geen enkele vraag meer ging beantwoorden in woord en geschrift.
Daarna werd ik overgeplaatst naar een andere vestiging. Prima naar mijn zin gehad daar nog anderhalf jaar en uiteindelijk als een van de allereersten zelf ontslag genomen, nooit spijt van gehad, zeker niet nadat er allerlei verhalen ter ore kwamen van de ex collega’s. De werksfeer bij een bedrijf dat wordt gereorganiseerd is voorgoed verpest, weggaan is de beste optie.
Mijn verder levensreis heeft mij op het spoor gezet van mega en mega misstanden op het wereldtoneel, ook daar zwijg ik niet over. Deze week schreef ik daar reeds een artikel over; “Wie zwijgt stemt in, de wereld staat in brand en wij zijn het grootste probleem”. Gesterkt door de levenslessen en de ervaring opgedaan bij het landmark Education programma in 2004 heb ik geleerd om van je hart geen moordkuil te maken.
Als ik dan bijvoorbeeld zie op LinkedIn dat al mijn artikelen vrijwel geen enkele like krijgen en al zeker geen reacties dan kom ik voor mijzelf tot de conclusie dat veel mensen, en niet alleen op linkedin, zichzelf opgesloten hebben.
De ‘ik’ houdt zich verborgen, de ‘ik’ heeft een duidelijke mening aan de bar met een pilsje, maar de ‘ik’ vertoont zich niet meer in het openbaar. De ‘ik’ is tot zwijgen gebracht, bang voor de mening van de wereld, bang voor de carrière en big brother weet dit maar al te goed uit te buiten. Ze kunnen alle misdaden begaan want ‘ik’ zegt toch niets meer, ….
Ruim 5 jaar geleden kreeg in een mailtje uit Frankrijk van een Nederlandse dame. Kijk op deze video zie je mijn man, je herkent hem aan het bloeden van zijn hoofd. Er werd gedemonstreerd tegen de sluiting van het spoorstation en samen met de Fransen werd dat ter hand genomen. Als je het ergens niet mee eens bent en de voorzieningen worden afgebroken zul je in actie moeten komen en soms dienen woorden kracht bij gezet te worden. ‘Onze’ Nederlander had in de 23 jaar dat hij daar woonde al een stuk van de Franse mentaliteit over genomen en actie was dus duidelijk ook actie. Ik mag die Franse mentaliteit wel, strijdbaar, risico nemen, je niet zomaar in de hoek laten drukken.
In Nederland, waren we actief geweest Transition Towns te promoten, zelf een Lets-kring ruilhandel opgezet. Vrijwel niemand is echter in beweging te krijgen. Wel klagen dat alles duur is en je giga veel belasting betaald, maar als je met andere mogelijkheden komt is er niemand thuis.
Die Franse mentaliteit, dat spreekt mij dus ook wel aan zoals nu de werkman die de straat opgaat met zijn gele hesje, de gilets jaunes beweging spontaan opgekomen uit diepe verontwaardiging, en nee, dat gaat niet zomaar 1-2-3 weer over. De kerstdagen zullen ook op die rotonde doorgebracht worden om hun standpunt duidelijk te maken, vreedzaam zonder geweld, want zo maak je een punt een statement en als een ander dan slaat, dan sla je terug.
En als je ideeën hebt om het leven goedkoper te maken zonder afhankelijk te zijn voor een van die overheid struikrovers, ik ben er van overtuigt dat ik in Frankrijk wel een luisterend oor zal krijgen. Weer een extra reden, een extra motivatie om mijn koers te veranderen.
Mij te begeven tussen mensen die niet bang zijn om te ventileren wie ‘ik’ is, wat ‘ik’ graag zou willen. Een ‘ik’ die respect afdwingt en een ‘ik’ die anderen ook respecteert voor wat ze zijn. Maar al die naamloze, zwijgzame ‘ikken’ daar heb ik het wel mee gehad. Ik ga vertrekken zo gauw mijn huis verkocht is. Mijn oude en nieuwe plannen ten uitvoer brengen, Dat is helaas hier niet meer mogelijk in het land van de zwijgende meerderheid.
