artikel van voor 2012
Wist je dat doodsoorzaak nummer één geen hart- en vaatziekte of kanker is, maar iets waar je waarschijnlijk nog niet eerder van gehoord hebt: iatroginese, oftewel dood door doktoren.
Dood door Doktoren
Jawel, moderne doktoren zijn doodsoorzaak nummer één. Bruce Lipton schrijft in The Biology of Belief:
“Volgens conservatieve schattingen die gepubliceerd zijn in The Journal of the American Medical Association is iatroginese de op twee na voornaamste doodsoorzaak in Amerika. Ruim 120.000 mensen per jaar sterven aan de nadelige gevolgen van voorgeschreven medicatie. Vorig jaar kwam echter een studie, die gebaseerd was op de resultaten van een overzicht van overheidsstatistieken van de laatste tien jaar, op de proppen met nog somberdere cijfers. Die studie concludeerde dat iatroginese daadwerkelijk de hoofdoorzaak is van sterfte in de Verenigde Staten en dat nadelige reacties op voorgeschreven medicatie verantwoordelijk zijn voor ruim 300.000 doden per jaar.”
Wist je dat de medicijnen die de dokter voorschrijft maar liefst 16.400% dodelijker zijn dan terroristen?
En wij moeten bang zijn voor islamitische extremisten met lange baarden? Ik zou maar uitkijken voor de witte jassen, als ik jou was. Telkens als doktoren staken, vindt er een dramatische daling in het sterftecijfer plaats, in sommige landen tot wel vijftig procent.
Barry Groves in Trick and Treat:
“In 2000 voerden Israëlische doktoren in openbare ziekenhuizen actie. Ze sloten poliklinieken en stelden routine-operaties uit. En deze beperkte stakingsactie had de nodige onverwachte gevolgen. In heel Israël, terwijl de doktoren staakten, daalde het sterftecijfer. De kustplaats Netanya heeft slechts één ziekenhuis, wiens werknemers een ‘geen stakings’ clausule in hun contract hebben, waardoor doktoren in Netanya door bleven werken – en het sterftecijfer bleef steevast ongewijzigd en weerspiegelde dus niet de vermindering die de rest van het land vertoonde. En dat was niet de eerste keer! Doktoren staakten in 1973 en brachten hun totale dagelijkse patiëntencontact terug van 65.000 naar slechts 7.000. De staking duurde een maand en gedurende die tijd ging het sterftecijfer, volgens de Juruselam Burial Society, met de helft naar beneden.
Dit gebeurt niet alleen in Israël. In de jaren 1960 ondernamen artsen in Canada een staking en het sterftecijfer daalde. In 1976, in Bogota, Columbia, weigerden doktoren gedurende een periode van 52 dagen iedereen te behandelen, met uitzondering van noodgevallen, en het sterftecijfer zakte met 35%. In hetzelfde jaar daalde het sterftecijfer met 18% tijdens een ‘langzaamaanactie’ van doktoren in Los Angeles. Na de staking steeg het sterftecijfer vijf weken lang naar 3% boven het normale cijfer, terwijl de doktoren hun achterstand met papierwerk inhaalden.”
Dit citaat uit Syndrome X van Burt Berkson over de Amerikaanse situatie is eveneens veelzeggend:
“Een studie, gepubliceerd in JAMA (Journal of the American Medical Association) onderzocht het aantal nadelige reacties op medicijnen gedurende een doorsnee jaar. De onderzoekers becijferden dat 106.000 ziekenhuispatiënten jaarlijks overlijden aan nadelige reacties op medicijnen en dat 2.216.000 andere ziekenhuispatiënten ernstige maar geen fatale reacties op medicijnen ervaren. Hoe schokkend dit ook moge klinken, legaal voorgeschreven medicijnen doden meer mensen dan illegale drugs van de straat!
Toen deze studie gepubliceerd werd in 1998 ging er een schokgolf door de medische wereld heen. Sommige artsen reageerden door te beweren dat er altijd een bepaalde voordeel / risico-verhouding is bij voorgeschreven medicatie en dat de risico’s niet opwegen tegen de voordelen. Rimland [Bernard Rimland (1928-2006), een Amerikaanse kritische voedingsonderzoeker] verwoordde het iets anders. Hij zei dat het aantal medicijnen doden vergelijkbaar was met een groot passagiersvliegtuig dat elke dag verongelukt, waarbij alle passagiers omkomen. Als passagiersvliegtuigen zo vaak zouden verongelukken, zou de federale regering de luchtvaartindustrie opdoeken. Als het echter om doden veroorzaakt door medicatie gaat, kijkt de Food and Drug Administration (FDA) maar al te vaak de andere kant op.”
Waarom maken ziekenhuizen eigenlijk niet bekend hoeveel patiënten er dagelijks, wekelijks, maandelijks of jaarlijks sterven door hun toedoen? Barry Groves heeft wat verontrustende cijfers uit Engeland, gebaseerd op een eindrapport van een parlementair onderzoek naar ziekenhuisblunders uit 2005:
“Er stond in dat ongeveer 22% van de medische missers die tot een ernstige reactie of zelfs de dood kunnen leiden niet gerapporteerd worden in het Verenigd Koninkrijk. Dit is omdat, terwijl je te lezen krijgt dat ‘de patiënt is overleden aan de complicaties van een operatie’, de waarheid vaak neerkomt op ‘de chirurg heeft de patiënt gedood’. Slechts een op de vier ziekenhuizen geeft toe aan de patiënt (of familieleden) dat er iets mis is gegaan; de rest schrijft het toe aan de ziekte zelf; terwijl slechts een op de 25 bijwerkingen van medicijnen wordt gemeld. Deze massieve onder rapportage van fouten is een erkend probleem. Het gebeurt meestal uit angst voor rechtszaken.
De overheidsbeambtes waren geschokt om te vernemen dat niemand weet hoeveel van de gemelde blunders daadwerkelijk eindigen in de dood van de patiënt. Maar gebaseerd op de gemelde incidenten die wel bekend zijn zal een op de 10 mensen die opgenomen worden in een ziekenhuis in Engeland elk jaar het slachtoffer zijn van een incident dat hem letsel zal toebrengen, aldus parlementslid Edward Leigh, voorzitter van de Commons Public Accounts Committee. Hieronder waren 974.000 medische ‘ongelukjes’. Dit is een conservatieve schatting; overheidsdienaren accepteren dat de cijfer zeer waarschijnlijk 1.190.000 bedraagt. Daar moeten we dan aan toevoegen 300.000 ziekenhuisinfecties en 250.000 negatieve reacties op medicatie, een cijfer dat opnieuw een zeer conservatieve schatting is aangezien het alleen gebaseerd is op reacties die gemeld worden – een cijfer dat meer op waarheid gebaseerd is, zou wel eens dichter bij de 1.200.000 per jaar kunnen zijn, volgens de afgevaardigden.
Dit betekent dat zo’n 2.690.000 mensen, of 4,5% van de gehele bevolking, elk jaar schade kan oplopen als gevolg van medische missers.”
[wp-rss-aggregator exclude=”7853,7763,7752,7725,7712″]
