In het niet zo verre Kaapverdië, want wat is tegenwoordig nog ver weg met het vliegtuig, kunnen we eens met eigen ogen gaan kijken hoe dat nu echt aanvoelt aan het einde van de wereld … oeps oh sorry in helemaal het einde. Wellicht heb je er een, meerdere of alle afleveringen van gezien op RTL 4. [YouTube reisverslag 10-07-2018 onderaan de pagina]
Voor Jasper en Jessica Beerens met de kids begon het avontuur hier op dit zonnige eiland in de Atlantische oceaan eind november 2017 in the middle of nowhere (in goed Nederlands) na een oproep voor een TV programma van RTL. Je kon verwachten wat er stond te gebeuren want het programma idee was niet nieuw in het tweede seizoen. Avontuurlijk en ondernemend ingesteld werd daar over nagedacht, vooral nu de kinderen nog jong zijn want anders kan dit niet meer.
De besprekingen met RTL waren duidelijk, als de kinderen zich ongelukkig voelen gaan we gelijk terug. Maar wat kon je hier in een grote afgelegen zandbank met een tent? . Je zit dus niet in een toeristisch centrum en bent helemaal afhankelijk van je eigen ondernemend vermogen.
Een werkelijk schitterend en apart resort maken is één maar hoe krijg je de bezoekers hier naar toe want de kenniskring zegt wellicht ja maar komen is een ander verhaal. Uiteindelijk moet je toch gebruik gaan maken van je eigen persoonlijkheid. Vinden mensen wat ze gezien hebben op TV leuk, maar vooral, zien ze zich al gezellig hier aan de bar zitten, de zwempool, de verkenning van de bezienswaardigheden op het eiland en het nabije eiland Santo Antao..
Ik heb het in het verleden al vaak zien gebeuren dat een kastelein een goed lopende bar / cafe overnam maar uiteindelijk achteruit boerde gewoon simpel vanwege de eigen persoonlijkheid. Wij zijn hier natuurlijk op uitnodiging van Jasper en Jessica (onder ons gezegd, we werden geronseld door Jasper) Dus in dit verhaal gaan we ook in over die twee in dit artikel hebben, maar het project wordt ook mede gerund door Ocke en Fleur.
Terug naar Jasper en zijn muzikale escapades
In Nederland was hij de zanger van de band Rootless. Daar konden wij hem van, de kroeg dus!! Maar hier in Kaapverdië moest er natuurlijk ook een link gelegd worden met de muziek. Al in ons koele Nederlandje werd een zoektocht ondernomen naar het artiesten wereldje alhier. en in de zoekmachine kwam William Araujo naar boven. Al gelijk ontdekte Jasper de aard van de bevolking, zeer behulpzaam. William is een Nederlandse Kaapverdiaan en samen hebben ze al in maart de eerste ideetjes gestalte gegeven.
De boodschap van het liedje is eigenlijk dat het leven ook anders kan met minder stress, aanzien en levensinstelling. Met andere woorden er is meer in het leven. Inmiddels is er ook een videoclip opgenomen. want dat is nu eenmaal essentieel wil je in de moderne tijd muziek promoten.
Gaat dit nummer wellicht onbewust jullie avontuur ondersteunen?
Jasper: “Muziek verbroederd en een van de leuke dingen die erbij komen kijken is dat we uitnodigingen krijgen om te komen spelen op alle uithoeken van het eiland en hopelijk ook zo een stukje promotie om de hoek komt kijken”.
“Heel veel Kaapverdianen die in Nederland wonen of om hier hun roots of ander binding hebben en onze avonturen op TV volgen komen nu al kijken in het weekend, dus dan is het al feest en natuurlijk een stukje inkomsten”, aldus Jasper
Een ander stukje van de inkomsten komen voor beide families uit de groentetuin. Het voordeel is dat er hier geen seizoen is, je kunt het gehele jaar door blijven telen. Het nadeel, het regent hier zelden wat weer een voordeel is voor de vakantiegangers. Gelukkig is er het gezondheidsbesef bij Jessica prima in orde zodat er geen chemische middelen gebruikt worden bij de biologische teelt.
[Henk] Mijn idee is om eens rond te kijken of er op een van de Kaapverdische eilanden iemand is met permacultuur ervaring om zo het gebrek aan water bij het tuinieren te minimaliseren.
De tweede dag gaan we gelijk op bezoek bij een nabijgelegen eiland, Santo Anthao.
Samen met Ocke en Samir, een van de werknemers die goed Engels spreekt, en nog twee Nederlandse stelletjes gingen we met de ferry over. Buiten op het dek in het zonnetje even uitwaaien met de overtocht van een uurtje en gelijk uitgebreid kennis makend met de andere vakantiegangers. Aan de andere kant stond een taxibus voor ons klaar om de gehele dag een deel van het eiland te bezichtigen.
Aan de zijde waar we aan land kwamen in de havenplaats Porto Novo was het eiland vergelijkbaar met Sao Vicente waar we net vandaan kwamen, maar aan de andere kant van dit eiland, over de bergen was het een complete metamorfose ondergaan. De goed onderhouden slingerweg voerde over kleine kinderkopjes langs diepe dalen, rotsachtige bergen en een oude vulkaan krater schitterende vergezichten en oude dorpjes waar de tijd leek stil te hebben gestaan. We passeerde enkel jongens die met ezels onderweg waren naar de waterbron en dronken koffie en thee boven op de berg bij een klein restaurantje.
Naarmate we begonnen af te dalen aan de andere kant van de bergen waarvan de top boven de 1600 meter lag en onze weg zich ook boven de wolken bevond kwamen we in een steeds groener landschap. Op de berghellingen waren zover als je maar kon kijken werkelijk overal terrassen aangelegd door de eeuwen heen met natuurlijke en kunstmatig aangelegde irrigatiekanalen voor de voedselproductie. Maar wat bleek, het overgrote deel was niet meer in gebruik. De oorzaak laat zich raden, te arbeidsintensief en te duur voor de moderne machinale voedselproductie.
Waar ik dan gelijk aan moet denken is dat men de hoogwaardige voedselbronnen heeft verpand aan de chemische landbouw van Monsanto en consorten. De onafhankelijkheid van het eiland in de eerste levensbehoeften heeft verpand aan de invoer van tweederangs voeding.
Hoewel er natuurlijk eigentijdse westerse restaurants zijn op het eiland besloot Ocke ons mee te nemen naar een oude Kaapverdisch eetgelegenheid. Laat ik het zo maar noemen. De eerste eetgelegenheid bevond zich onder de bomen met netten boven ons hoofd tegen vallende bladeren, een vrachtwagen container als opslag en een dixieunit als toilet. Maar het eten zou daar goed zijn en het zag er verder allemaal wel gezellig uit en zou een bijzondere beleving kunnen worden. Helaas bleek de “voorraadkamer” niet op onze wensen voorbereid te zijn en het beloofde half uurtje wachten zou dan zomaar een uurtje uit kunnen lopen. Geen probleem als je op het eiland verblijft maar wij moesten de laatste boot halen aan het eind van de middag.
Omdat Ocke de route had omgegooid was het eten ook voor hem een nieuw avontuur omdat hij hier de eetgelegenheden nog niet allemaal geïnspecteerd had. De tweede optie kwam niet door zijn keuring heen dus nog wat langer doorgereden, genietend van de bezienswaardigheden voor een stop in de volgende eetschuur. Want dat was het, zonder begeleiding zouden we dit nooit gevonden hebben laat staan dat we daar naar binnen zouden zijn gegaan.
Een oude schuur dus met een ophaalbare trap naar de open rommelzolder, een open muur aan de zuiderzijde, geen probleem als het gehele jaar de temperatuur meewerkt zoals hier, een motorfiets die binnen geparkeerd stond net na de ingang. In de hoek waren wat toiletten afgedekt met een dakje van wat rommelige hardboard plaatjes naast de open keuken. Net naast de schuur stonden enkele bananenbomen, kokosbomen en veel ander groen zichtbaar voor ons over de lage muur. Je mag wel zeggen, een bijzondere ambiance. Maar Ocke had er al meer gegeten op aanraden van een lokale gids dus daar hadden we alle vertrouwen in.
Bij het lezen van de menukaart die er in het Duits, Engels en natuurlijk het Portugees op tafel lag kreeg ik echter met de minuut meer vertrouwen in “de eetschuur”. Alle producten, groenten, kruiden en het fruit kwamen uit eigen tuin en zo las ik duidelijk geaccentueerd, alle producten waren biologisch verbouwd. Ook het vlees kwam voor een deel van de eigen “boerderij”. Over dit alles een goed nadenkend zou deze maaltijd, vermeld op de reeds lang in gebruik zijnde menukaart met ezelsoren wel eens vele malen gezonder en betrouwbaarder kunnen zijn dan het eten in menig westers restaurant waar men wellicht ook maar tweederangs verarmde Monsanto maagvulling serveert. De bordjes, met als hoofdingrediënt zoete aardappelen waren dan ook helemaal leeggegeten inclusief de topping van fleurige gele bloemen. Bij navraag bleken die, zoals ik ook verwacht had, gewoon eetbaar te zijn maar enkele van die bloemen belanden toch op mijn bordje.
Op onze verdere tocht bezochten we een stokerij waar de lokale drank Groque die gestookt wordt van rietsuiker verrijkt met diverse likeuren. We konden het proces van dichtbij aanschouwen inclusief de proeverij. Omdat wij alleen handbagage bijhadden op deze korte vakantiereis en voor slechts een enkel fles plaats over hebben in de koffer zouden wij dat bij de douane aan moeten geven. Gekozen werd om het dan ook om maar liever ’s avonds gelijk de fles soldaat te maken met de andere gasten op Casa Tambor.
We passeerden ook nog enkele traditionele oude huisjes in een setting die het mogelijk zouden maken hier zo een middeleeuwse film te schieten.
We bezochten ook nog een ander bijzonder project van een Nederlandse Kaapverdiaanse.
M T Segrado stond er op de gevel van het pand te lezen onder de Nederlandse en Portugeese vlag. Hier werden afval plastic flesjes ontdaan van de labels en verwerkt tot een uitgebreide collectie van muurtegels voor een badkamer of keuken. Het project was wel-eens-waar nu nog kleinschalig opgezet maar de mogelijkheden en potentieel hiervan zijn zeker aanwezig. Acht kleine flesjes leveren een tegel op in het formaat van 15 bij 15 en een dikte van zo’n 8 millimeter. Met het “Helemaal het Einde” Tv team van Talpa waren er al opname gemaakt, maar zoals met veel opnamen waren deze niet geselecteerd voor de eindmontage en uitzending.
Terug in de havenstad hadden we voor de terugreis met de ferry nog even tijd om een terrasje te pikken. Terrasjes zijn echter dun gezaaid. Het lijkt wel of de Kaapverdiërs denken; “Waarom zou je buiten gaan zitten als het hier het gehele jaar mooi weer is?”
Of jij ook net als wij en de andere snelle beslissers in de watten gelegd kan worden met een persoonlijke dagtour van Ocke (of Jasper) dat staat nog in de sterren geschreven als het wat drukker gaat worden in het vakantieseizoen dat hier op Kaapverdië met het mooie en constante weer eigenlijk heel het jaar duurt. En de pensionaires hoeven met geen enkele tijd meer rekening te houden. Wellicht zou dat gedaan kunnen worden door de zeer vriendelijke Samir?
Dag drie eerst even uitslapen, ….
… ten minste, dat was de bedoeling Om elf uur naar bed en om kwart over zes was ik alweer wakker. Na het schrijven van een deel van dit artikel om negen uur ontbijt en daarna een korte wandeling.
Vlakbij Casa Tambor ligt een complex dat het beste te omschrijven is als een super grote volkstuin, gesponsord door de Nederlandse overheid zo vertelde Jasper mij; “Chon Hollanda” . Er zijn grote waterreservoirs en een leiding systeem om de tuinen van het leven schenkende water te kunnen voorzien. Gedurende onze zelfstandig ondernomen rondleiding zwaaide ik vriendelijk naar de op het land werkzame mensen die dat allen met een vriendelijk gebaar beantwoorden. Ik besloot eens iemand aan te spreken. De taal barrière maakte dat we niet verder kwamen dan goedendag en tot ziens. Bij de tweede man die ik aansprak kwamen we al wat verder, hij had een T shirt aan met de tekst Holland zag ik, hij kon me getekend in het zand uitleggen hoe het irrigatie systeem werkte. Bij de derde hadden we meer geluk. Hij verstond en sprak een heel klein beetje Engels en met enkele Portugese woorden die ik weer begreep kwamen we een heel eind. Hij stelde zich voor als John, lied ons zijn land zien, wat hij allemaal verbouwde en niet lang daarna het karige onderkomen waar hij ’s Nachts sliep. Hij verbouwde rietsuiker planten, waarbij ik opmerkte; “Voor de Groque?” Waarop hij antwoordde; “Yes, Yes, Yes”. Even later kregen we een borrel aangeboden in een onooglijke eierdop, natuurlijk opgedronken want alcohol dood bacteriën. Daarna kregen we een kleine fruit proeverij en bij weggaan de uitnodiging om morgen weer terug te komen als we wilden. Jasper had me verteld dat de mensen hier op Kaapverdië heel vriendelijk zijn, dat hebben we nu zelf ook ondervonden.
We houden je verder op de hoogte op deze pagina dus kom terug zou ik zeggen, of nog beter kom zelf maar eens kijken. Terug in Nederland na de vakantie gaan we nog wel een YouTube foto video collage toevoegen.
Aan het einde van de dag werd de hulp ingeroepen van alle mannen inclusief de aanwezige gasten (ik dus). Okke had het idee geopperd om van de tent waar dit avontuur allemaal begon de houten bodem constructie na gedeeltelijke demontage in zijn geheel te verhuizen naar hun permanente huisje als een soort terras. Even een poging gewaagd op de hoek van de constructie en zag daar wel een zwaar hoofd in qua gewicht. Mijn vraag was: “Heb je geen spanband of zoiets?” Daar werd dus voor gezorgd. Helaas was er slechts een enkele. De band om twee balken geslagen en rond de nek zodat je meer kan tillen zonder een kromme rug. De operatie slaagde wonderwel onder het toeziende oog van de RTL camera’s en de rest van de wereld, als het tenminste uitgezonden gaat worden?
Dag vier, alweer uitgeslapen, het lijkt warempel wel vakantie.
Ontbijten om negen uur. Ik loop met al dat lang slapen een groter risico op rug problemen dan mijn inzet van de dag ervoor.
We gingen vandaag naar de op ongeveer vijf kilometer afstand gelegen stad Mindelo waar vandaan ook de ferry vaart. Een beetje rond slenteren, winkelen was beperkt want het was op 5 juli hier independents day. Er waren wel veel mensen die hun producten op straatt verkochten en ook enkele kraampjes op het plein in het centrum waren open. Een T shirt gekocht van Kaapverdië voor ongeveer 16 euro. Voor ons een normale prijs maar voor de vriendelijke dame die Engels en Frans sprak waarschijnlijk bijna een dagloon hier ter plaatse. Maar goed, ze had wel een vriendelijke glimlacht en die zou ik ook gehad hebben!!
De vismarkt, de groente en fruitmarkt waren allen gesloten en wat wandelend en verkeerde afslagen nemend kwamen we onbedoeld in een arme arbeiderswijk terecht. De lokale bevolking zal zich wellicht afgevraagd hebben wat wij daar te zoeken hadden maar lieten dat tenminste geen van allen blijken. Ik wuifde gewoon vriendelijk of zei; “Ola” (Hallo) en kreeg steeds weer vriendelijk antwoord terug. Ik vraag me wel af of alle toeristen die hier een bezoek aan de stad brengend ook zouden proberen en niet gelijk rechtsomkeer zouden maken. Ook weer een bijzondere ervaring deze dag. En de rest van de dag, gewoon weer een pilsje op Casa Tambor en lekker gegeten.
Vandaag op vrijdag was het de laatste dag dat we iets zouden gaan ondernemen. Daarna wat chillen en de pool, pilsje, lekker eten je kent dat wel, ok ja en zondag bij de Engelse pup in town Formule 1 kijken.
Vandaag zijn we op het hoogste punt van Sao Vicente geweest Monte Verde (de groene berg), met een hoogte van 774 meter. Helaas waren er vandaag wolken zodat we geen zicht hadden op de oceaan aan beide zijden. Boven op de berg ook weer veel terrastuinen die buiten gebruik waren dewijl daar wat meer neerslag is. Op een tuin die we bezochten hadden zowel de zon als de wind vrij spel om de grond uit te drogen. Permacultuur zou hier ook wonderen doen.
Afgedaald naar het kitesurf strand namen we een bakje koffie en een pannenkoek. Daarna naar een klein gehucht waar veel kunstschilders woonachtig waren. De foto’s krijg je volgende week te zien in de YouTube collage. Op de terugweg naar Casa Tambor door een groene vallei waar de ene tuin lag te verdorren en een andere inderdaad een groenen oase was. Hoeveel werk stop je erin en hoe ga je met het schaarse water om. De derde vraag die ik persoonlijk dan altijd stel is, hoe wil je gezond oud worden?
Even een bakje koffie en daarna nog even via een echt verlaten stukje weg waar alleen een 4×4 goed uit de weg kan tussen de bergen door naar een stukje verlaten strand. Nou ja verlaten, de weinige bezoekers weten er hier en daar een aardige puinhoop van te maken getuige de overblijfselen van de prive feestjes. “Zo zonde allemaal”, aldus een terechte Jasper.
De rest van het weekend net zoals thuis feest en wat karaoke, alleen de temperatuur is een gegarandeerde factor, altijd aangenaam hier.
Zie de website: www.casatambor.nl
