Wereldwijde ‘Staatsgreep’ 5 jaar sinds 17-03-2020 zichtbare dictatuur,
in de VS is de revolutie reeds van start gegaan januari 2025
De prostaatspecifieke antigeentest (PSA) heeft al meer dan dertig jaar jaarlijks 30 miljoen Amerikaanse mannen gescreend. De man die PSA in 1970 ontdekte, Richard Ablin, noemt massascreening “nu een volksgezondheidsramp.” Twee baanbrekende onderzoeken uit 2012 vonden geen overlevingsvoordeel van radicale chirurgie vergeleken met waakzaam wachten. De VS. Preventive Services Task Force concludeerde dat PSA-screening meer kwaad dan goed doet. Toch gaat de jaarlijkse industrie van 3 miljard dollar grotendeels onverminderd door.
Op telegram post ik voor Gedachtenvoer en ChemtrailProtest volg ons / mij daar
https://t.me/gedachtenvoerartikelen
https://t.me/ChemtrailProtest
De 15 meest verwoestende waarheden over de PSA-screeningsramp
Deze onthullingen komen voort uit drie insider-accounts: die van Ablin De Grote Prostaat Hoaxuroloog Anthony Horan’s De opkomst en ondergang van de prostaatkankerzwendel, en die van oncoloog Mark Scholz Invasie van de Prostate Snatchers. Samen documenteren ze hoe een test bedoeld om bestaande kankerpatiënten te monitoren een screeningsmoloch werd die miljoenen mannen incontinent, impotent of dood heeft gemaakt door onnodige behandeling.
De cijfers zijn onthutsend. Sinds 1987, toen de PSA-screening landelijk explodeerde, hebben meer dan een miljoen Amerikaanse mannen radicale prostatectomieën ondergaan. Uit onderzoek blijkt dat 40 tot 50 mannen moeten worden gediagnosticeerd en behandeld om één sterfgeval als gevolg van prostaatkanker te voorkomen. De overige 39 tot 49 mannen ontvangen geen voordeel, maar worden geconfronteerd met blijvende bijwerkingen. Medicare en de Veterans Administration financieren het grootste deel van deze behandeling en steken miljarden in een systeem waarvan prominente urologen privé erkennen dat het heeft gefaald.
Wat volgt zijn de meest schadelijke waarheden over hoe PSA-screening zich heeft verankerd ondanks overweldigend bewijs van schade, waarom deze blijft bestaan in strijd met de wetenschappelijke consensus, en wat dit onthult over het onvermogen van de Amerikaanse geneeskunde om lucratieve praktijken op te geven, zelfs als deze de patiënten schade toebrengen.
1. De maker van de test noemt het een “volksgezondheidsramp”.
Richard Ablin ontdekte in 1970 prostaatspecifiek antigeen tijdens onderzoek naar de effecten van cryochirurgie op prostaatweefsel. Hij had PSA nooit bedoeld als screeningstest voor gezonde mannen. De test kan geen onderscheid maken tussen de kankers die doden en de kankers die onschadelijk blijven. Ablin heeft tientallen jaren publiekelijk massascreening aan de kaak gesteld, waaronder een opiniestuk van de New York Times uit 2010 met de titel “The Great Prostate Mistake.”
Ablin vergelijkt de specificiteit van PSA-screening met “a coin toss” – nauwelijks de nauwkeurigheid die wordt verwacht van een medische test die bepaalt of mannen een operatie of bestraling ondergaan. Hij getuigde voor het Congres, publiceerde artikelen en gaf talloze lezingen waarin hij waarschuwde tegen misbruik van screening. Het medische establishment negeerde hem. In zijn boek schrijft hij dat het “pijnlijk is geweest om te zien hoe zijn ontdekking ” , een enorm dure volksgezondheidsramp werd“. De man die PSA heeft gevonden, ontvangt boze e-mails van mannen wier levens zijn verwoest door onnodige behandeling als gevolg van verhoogde PSA-niveaus.
Hoeveel % van de mannen met verhoogde PSA heeft geen kanker
Een PSA-niveau boven de 4,0 veroorzaakt de behandelingscascade, maar driekwart van deze mannen heeft geen kanker. Infecties, vergrote prostaat, fietsen en recente ejaculatie verhogen allemaal de PSA. De test meet ontstekingen net zo gemakkelijk als maligniteiten. Dit percentage van 75% vals-positieve gevallen betekent dat miljoenen onnodig invasieve biopsieën ondergaan.
Uit het Prostate Cancer Prevention Trial bleek dat 15% van de mannen met PSA onder de 4,0 – het “normal”-bereik – daadwerkelijk prostaatkanker had, inclusief agressieve vormen. Ondertussen had slechts 25% met verhoogde PSA überhaupt kanker. Geen enkel bloedonderzoek met zo’n slechte specificiteit zou vandaag de dag goedkeuring krijgen. Maar toen PSA eenmaal de standaardpraktijk werd, bleek het onmogelijk om het uit het klinische gebruik te verwijderen, ondanks de fundamentele onbetrouwbaarheid ervan.
3. De jaarlijkse PSA Gold Rush van $3 miljard
PSA-screening genereert jaarlijks minstens $3 miljard, waarbij Medicare en de Veterans Administration de meeste kosten dekken. Elke abnormale PSA veroorzaakt een cascade: herhaalde tests, biopsieën, beeldvorming, operatie of bestraling, plus jaren van follow-up. Een enkele radicale prostatectomie boekt $15.000 tot $30.000. Stralingstherapie kan meer dan $ 50.000 bedragen. Deze procedures vereisen dure apparatuur, gespecialiseerde faciliteiten en teams van aanbieders.
Ziekenhuissystemen zijn afhankelijk van deze inkomstenstroom. Urologiepraktijken bouwden bedrijfsmodellen rond screening en behandeling. Bedrijven in medische hulpmiddelen profiteren van chirurgische robots, stralingsapparatuur en biopsiehulpmiddelen. Dit economische ecosysteem verzet zich tegen bewijsmateriaal waaruit blijkt dat de meeste behandelingen niet nodig zijn. De Preventive Services Task Force raadde in 2012 routinematige screening af en medische verenigingen mobiliseerden massale lobbyinspanningen om de status quo te behouden. Geld, geen medicijnen, drijft de machine aan.
4. 30 miljoen tests, 1 miljoen onnodige biopsieën per jaar
Jaarlijkse PSA-screening van 30 miljoen Amerikaanse mannen veroorzaakt ongeveer een miljoen prostaatbiopten. Omdat de meeste verhoogde PSA’s vals-positief zijn, vinden minstens 750.000 van deze biopsieën geen kanker. Bij elke biopsie worden 12 tot 18 naaldkernen door de rectale wand in de prostaat geponst. Ernstige infecties waarvoor ziekenhuisopname nodig is, komen in 1-4% van de gevallen voor. Sepsis kan dodelijk zijn.
Zelfs negatieve biopsieën maken geen einde aan de cascade. Urologen raden vaak herhaalde biopsieën aan voor aanhoudend verhoogde PSA, waardoor mannen worden blootgesteld aan meerdere naalden, infectierisico’s en angst. Sommigen ondergaan vier, vijf en zelfs zes biopsieën waarin ze spookkanker achtervolgen die niet bestaat of nooit hun leven zou bedreigen. De psychologische tol – maanden van angst tussen tests, de angst voor resultaten, de druk om iets te doen“- verwoest mannen en gezinnen. Dit lijden dient geen medisch doel voor de overgrote meerderheid die eraan wordt blootgesteld.
5. De “Willekeurige” 4.0 Cutoff die alles veranderde.
De PSA-drempel van 4,0 ng/ml die interventie in gang zet, werd volgens de berichtgeving van de New York Times gekozen als “, gewoon een beetje willekeurig.” William Catalona’s invloedrijke artikel in de New England Journal of Medicine uit 1991 stelde deze grens vast zonder vals-positieve cijfers te melden – een basisvereiste voor screeningstests. De hele wereld nam dit getal kritiekloos over.
Geen enkel wetenschappelijk proces heeft vastgesteld dat 4.0 een betekenisvolle grens vertegenwoordigde tussen gezondheid en ziekte. Het aantal had 3,0 of 5,0 of 6,5 kunnen zijn. Elke keuze zou miljoenen meer of minder mannen in de behandelingsvortex hebben gebracht. Deze willekeurige drempel, gekozen zonder rigoureuze validatie, heeft het lot van miljoenen mensen bepaald. Mannen met 4,1 ondergaan biopsieën, terwijl mannen met 3,9 als veilig worden beschouwd, hoewel dit verschil van 0,2 geen biologische betekenis heeft. Een willekeurig aantal werd een medisch dogma, en het uitdagen ervan betekende de confrontatie aangaan met een hele industrie die op de basis ervan was gebouwd.
6. 2.600 sterfgevallen na de operatie op de piek van 1992.
Het aantal sterfgevallen door radicale prostatectomie piekte in 1992 op 2.600, vijf jaar nadat de PSA-screening nationaal explodeerde. Deze mannen stierven aan chirurgische complicaties – bloedingen, infecties, bloedstolsels, anesthesiereacties. Ze ondergingen een operatie voor kanker die in de meeste gevallen hun leven nooit zou hebben bedreigd. De operatie doodde hen voordat hun kanker dat kon.
Anthony Horan documenteert hoe radicale chirurgie “nieuw leven werd ingeblazen zonder nieuw bewijs” in de jaren tachtig, nadat het grotendeels was verlaten. De combinatie van PSA-screening en hernieuwd chirurgisch enthousiasme zorgde voor een perfecte storm. Duizenden stierven op operatietafels voor een ziekte die zo langzaam groeit dat de meeste mannen ermee sterven, en niet eraan. Deze sterfgevallen vertegenwoordigen slechts onmiddellijke chirurgische sterfte – niet de mannen die maanden later stierven aan complicaties, of wier leven werd verkort door chirurgisch trauma. Elk sterfgeval was te voorkomen als bij screening de onschadelijke kankers niet waren ontdekt.
7. Radicale chirurgie vertoont geen overlevingsvoordeel ten opzichte van waakzaam wachten
Twee gerandomiseerde gecontroleerde onderzoeken die in 2012 werden gerapporteerd, vonden geen verschil in kankerspecifieke mortaliteit tussen radicale chirurgie en waakzaam wachten. De Prostate Cancer Intervention Versus Observation Trial (PIVOT) volgde 731 mannen gedurende maximaal 15 jaar. De Scandinavische proef volgde mannen ruim twintig jaar lang. Beiden kwamen tot dezelfde conclusie: een operatie redt geen levens vergeleken met monitoring.
Deze onderzoeken vernietigden de reden voor vroege detectie. Als het verwijderen van de gehele prostaat het leven niet verlengt in vergelijking met niets doen, dan heeft het vroegtijdig vinden van kanker geen ander doel dan mannen te onderwerpen aan bijwerkingen van de behandeling. Het medische establishment negeerde deze bevindingen grotendeels. Het aantal operaties daalde bescheiden, maar bleef veel hoger dan bewijsmateriaal rechtvaardigde. Mark Scholz schrijft dat deze onderzoeken “de reden voor een vroege diagnose van PSA” volledig zouden moeten hebben verwijderd. In plaats daarvan paste de industrie haar berichten aan, terwijl ze in wezen onveranderd doorging.
8. De FDA-goedkeuring op basis van 3,8% detectiepercentage
De FDA keurde PSA in 1994 goed voor screening, voornamelijk op basis van een onderzoek waaruit bleek dat het 3,8% meer kankers kon detecteren dan digitaal rectaal onderzoek. Deze marginale verbetering werd een rechtvaardiging voor het jaarlijks testen van miljoenen. Het bureau leunde sterk op deze ene statistiek en bagatelliseerde tegelijkertijd vals-positieve cijfers en risico’s op overdiagnose.
Alexander Baumgarten, een van FDA’s eigen deskundige adviseurs, waarschuwde ambtenaren: “Net als Pontius Pilatus kun je de schuld niet van je handen wassen.” Susan Alpert, die tijdens de goedkeuring leiding gaf aan het Office of Device Evaluation van de FDA, erkende later de problemen van het besluit. Het bureau heeft nooit onderzoek nodig gehad waaruit bleek dat screening daadwerkelijk levens heeft gered of de kwaliteit van leven heeft verbeterd. Dit falen van de regelgeving, waarbij een test werd goedgekeurd op basis van detectiepercentages in plaats van patiëntresultaten, maakte de ramp die daarop volgde mogelijk. De FDA heeft haar besluit nooit herzien, ondanks overweldigend bewijs van schade.
9. Prostaatkanker groeit zo langzaam dat de meeste mannen ermee sterven, en niet daaruit
Uit autopsiestudies blijkt dat 30% van de mannen van in de veertig en 70% van de zeventig prostaatkankercellen heeft. De meesten hebben het nooit geweten en zijn er nooit door getroffen. De typische groeisnelheid van de kanker betekent dat er tientallen jaren verstrijken tussen initiële cellulaire veranderingen en potentiële dodelijkheid. Een 65-jarige bij wie prostaatkanker in een vroeg stadium is vastgesteld, heeft minder dan 3% kans om er binnen 15 jaar aan te overlijden als hij niet wordt behandeld.
Mannen die op 75-jarige leeftijd worden gediagnosticeerd, zullen vrijwel zeker eerst aan iets anders sterven: hartziekten, beroertes en andere vormen van kanker. Toch maakt screening geen onderscheid naar leeftijd of levensverwachting. Oudere mannen in verpleeghuizen krijgen PSA-tests en ondergaan biopsieën. Sommigen krijgen bestraling of een operatie als ze in de 80 zijn voor kankers die hen nooit zouden kunnen overleven. Deze fundamentele biologische realiteit – dat de meeste prostaatkankers klinisch onbeduidend zijn – ondermijnt het hele uitgangspunt van screening. Het vinden van deze vormen van kanker zorgt er alleen maar voor dat gezonde mannen onnodig in kankerpatiënten veranderen.
10. De biopsietrein: 18-gauge naalden en ernstige infecties
Bij moderne prostaatbiopsie worden 12 tot 18 naalden met holle boring, elk met een diameter van 18 gauge, door de rectale wand gestoken. De naalden extraheren weefselkernen terwijl ze mogelijk bacteriën vanuit de darm naar de prostaat en de bloedbaan verspreiden. Fluorochinolonresistente bacteriën hebben infecties steeds gevaarlijker gemaakt. Sommige mannen ontwikkelen sepsis (vergiftiging) waarvoor intensieve zorg nodig is.
Richard Ablin ontvangt e-mails van mannen die hun biopsie-ervaringen beschrijven als “die uit de hand loopt,” “paniekaanvallen heeft,” en in een “nachtmerrie leeft.” Het geweld van de procedure – naalden die door weefsel steken, het geluid van het veerbelaste pistool, bloed in urine en sperma gedurende weken – traumatiseert mannen, ongeacht de resultaten. Degenen met negatieve biopsieën worden geconfronteerd met druk om de procedure te herhalen als de PSA verhoogd blijft. Sommigen ondergaan jarenlang jaarlijkse biopsieën, die elk een infectierisico met zich meebrengen, en elk slaagt er niet in kanker te vinden die er waarschijnlijk niet is of er niet toe doet. De biopsie zelf wordt een terugkerende aanval die geen medisch doel dient.
11. Incontinentie en impotentie: de “aanvaardbare”-bijwerkingen
Radicale prostatectomie zorgt ervoor dat 20-30% van de mannen permanente urine-incontinentie heeft, waarvoor maandverband of luiers nodig zijn. Erectiestoornissen beïnvloeden 60-80%, afhankelijk van leeftijd en chirurgische techniek. Deze cijfers zijn afkomstig van kenniscentra; gemeenschapsziekenhuizen rapporteren slechtere resultaten. Chirurgen minimaliseren deze risico’s routinematig en noemen ze “aanvaardbare ”-afwegingen voor de behandeling van kanker.
Voor mannen wier kanker hen nooit zou hebben bedreigd – dat is de meerderheid die een operatie ondergaat – vertegenwoordigen deze bijwerkingen pure schade. Ze verliezen de seksuele functie en de controle over de blaas om een ziekte te behandelen waarvoor geen behandeling nodig was. Hun huwelijken lijden eronder. Depressie komt vaak voor. Sommigen worden kluizenaars, bang om het huis te verlaten omdat ze angst hebben niet naar een toilet te kunnen gaan wanneer dat nodig is. De nonchalante acceptatie door de medische beroepsgroep van deze verwoestende gevolgen weerspiegelt een verbluffende minachting voor de kwaliteit van leven. Geen enkel ander medisch specialisme zou het routinematig vernietigen van de normale functie tolereren om niet-bedreigende aandoeningen te behandelen.
12. PSA is niet eens prostaatspecifiek
Ondanks de naam is prostaatspecifiek antigeen niet specifiek voor de prostaat. Borstweefsel produceert PSA – het is een normaal bestanddeel van moedermelk. Speekselklieren maken het. Sommige lymfomen produceren PSA. Vrouwen hebben meetbare PSA-niveaus. Dit fundamentele biologische feit ondermijnt het fundamentele uitgangspunt van de test.
Anthony Horan merkt op dat hij persoonlijk melding maakte van de PSA-productie bij B-cellymfomen. De aanwezigheid van het eiwit in het hele lichaam betekent dat verhoogde niveaus talrijke niet-prostatische processen kunnen weerspiegelen. Toch behandelt het medische establishment PSA alsof het een precieze prostaatkanker marker is. Deze wetenschappelijke slordigheid – het benoemen en gebruiken van een test gebaseerd op valse aannames over specificiteit – is een voorbeeld van het intellectuele faillissement dat ten grondslag ligt aan massascreening. Als PSA vandaag met de huidige kennis zou worden ontdekt, zou het nooit worden goedgekeurd voor het creenen van gezonde mannen.
13. De rol van de Veterans Administration in de screeningsepidemie
De Veterans Administration promootte en financierde PSA-screening uitgebreid, waardoor het routine werd voor miljoenen veteranen. De elektronische medische dossiers van de V.A waren voor artsen aanleiding om PSA-tests te bestellen, creëerden kwaliteitsmetrieken op basis van screeningspercentages en faciliteerden de behandelingscascade. Veteranen, die vertrouwden op de gezondheidszorg van hun overheid, ondergingen een hogere screening dan de algemene bevolking.
De V.A heeft miljarden uitgegeven aan screening, biopsieën en behandeling. Veteranen hadden onevenredig veel last van overdiagnose en overbehandeling. Velen ondergingen een operatie of bestraling in V.A-ziekenhuizen met beperkte ervaring met deze procedures, waarbij waarschijnlijk hogere complicaties optraden. De regering die deze mannen ten strijde stuurde, onderwierp hen later aan medische schade door middel van systematische overscreening. Pas na de USPSTF-aanbeveling uit 2012 begon de V.A haar aanpak te matigen, te laat voor honderdduizenden veteranen die al schade hadden geleden.
14. Waarom Urologen Ondanks het Bewijs Niet Kunnen Stoppen Met Screenen
Urologen begrijpen het bewijs tegen screening, maar blijven het promoten. Professioneel eigenbelang verklaart deze cognitieve dissonantie. De diagnose en behandeling van prostaatkanker vormen belangrijke inkomstenbronnen voor urologische praktijken. Academische urologen zijn afhankelijk van onderzoekssubsidies voor prostaatkanker. De professionele status vloeit voort uit chirurgisch volume en technische expertise in procedures die niet mogen worden uitgevoerd.
Mark Scholz beschrijft de “chirurg persoonlijkheid” die elk probleem ziet als een chirurgische oplossing. Urologen trainen jarenlang om radicale prostatectomieën uit te voeren. Het opgeven van deze procedures betekent erkennen dat een groot deel van hun training en praktijk onnodige schade heeft veroorzaakt. De psychologische en economische barrières voor het accepteren van het falen van screening blijken onoverkomelijk. Zelfs urologen die het probleem privé erkennen, blijven deelnemen aan het systeem. Professionele conferenties bieden symbolische debatten over screening, terwijl tentoonstellingszalen chirurgische robots van miljoenen dollars tentoonstellen. De specialiteit kan zichzelf niet hervormen als zijn economische overleving afhangt van het bestendigen van schade.
15. Actieve bewaking werkt voor 99% van de gevallen met een laag risico.
Meerdere onderzoeken tonen aan dat actieve surveillance – monitoring zonder onmiddellijke behandeling – werkt voor vrijwel alle prostaatkankers met een laag risico. Memorial Sloan Kettering meldde dat minder dan 1% van de mannen in de surveillance over een periode van vijftien jaar aan prostaatkanker sterft. Johns Hopkins vond vergelijkbare resultaten. Deze mannen vermijden bijwerkingen van de behandeling, terwijl ze de mogelijkheid behouden om te behandelen als hun kanker vordert.
Ondanks dit bewijs krijgen de meeste mannen met een ziekte met een laag risico nog steeds onmiddellijke behandeling. Artsen presenteren surveillance als “niets doen” in plaats van een actieve managementstrategie. Patiënten zijn bang om kanker onbehandeld te laten en begrijpen de luie aard van hun kanker niet. De financiële prikkels van het medische systeem geven de voorkeur aan behandeling boven monitoring. Elke patiënt die surveillance kiest, vertegenwoordigt gederfde inkomsten. Dit bewezen alternatief dat honderdduizenden van onnodige behandelingen zou kunnen behoeden, blijft onderbenut omdat het de economische basis van de zorg voor prostaatkanker bedreigt.
Conclusie
De PSA-screeningsramp legt de donkerste impulsen van de Amerikaanse geneeskunde bloot: het primaat van winst boven het welzijn van patiënten, het voortbestaan van schadelijke praktijken ondanks overweldigend bewijsmateriaal, en het onvermogen van het medische establishment om fouten te erkennen. Dertig jaar massale screening heeft miljoenen gezonde mannen onnodig in kankerpatiënten veranderd, waardoor ze zijn onderworpen aan behandelingen die velen incontinent, impotent of dood hebben achtergelaten.
De mannen die dit schandaal van binnenuit aan het licht brachten – Richard Ablin die PSA ontdekte, Anthony Horan die urologie beoefende tijdens de opkomst van de screening, Mark Scholz die de slachtoffers van de screening behandelt – verdienen erkenning voor hun moed bij het uitdagen van de orthodoxie van hun beroep. Hun verslagen brengen geen geïsoleerde fouten aan het licht, maar systematische mislukkingen: willekeurige drempels die zonder validatie worden aangenomen, goedkeuring door de regelgevende instanties op basis van minimaal bewijsmateriaal, en een heel medisch specialisme dat economisch afhankelijk is van het bestendigen van schade. Totdat de Amerikaanse geneeskunde lucratieve praktijken die patiënten beschadigen kan opgeven, zal de PSA-ramp zich in andere vormen herhalen, met andere tests, waardoor andere slachtoffers worden geschaad die erop vertrouwden dat hun artsen eerst geen kwaad zouden doen.
Referenties
Ablin, Richard J., met Ronald Piana. The Great Prostate Hoax: hoe Big Medicine de PSA-test heeft gekaapt en een volksgezondheidsramp heeft veroorzaakt. New York: Palgrave Macmillan, 2014.
Horan, Anthony H. De opkomst en ondergang van de prostaatkankerzwendel. 3e druk. Broomfield, CO: On the Write Path Publishing, 2019.
Scholz, Mark en Ralph H. Blum. Invasion of the Prostate Snatchers: An Essential Guide to Managing Prostate Cancer for Patiënten and Their Families. Herziene uitgave. New York: Andere pers, 2021.
Reactie.
Dit fenomeen is niet iets dat alleen past bij het onderzoek van de prostaat.
Uit verschillende onderzoeken komt naar voren dat er veel mensen worden gediagnosticeerd met kanker, terwijl ze een ander ongemak hebben.
Kan het zijn dat de grote geld verspillende ondernemingen als ziekenhuizen, bedrijven die medische apparatuur maken, maar ook de artsen zelf, dit systeem willen handhaven om het aantal overleving van kankers te vergroten. En dit mes snijd aan twee kanten, meer klanten die de behandelingen moeten ondergaan, dus geld kan hier een rol in spelen en het aantal overlevenden van kanker kan statistisch worden verhoogt!
Nemen we daarbij de slechte voeding die mensen krijgen, de ongezonde lucht die we inademen, de Wifi, G5 straling, en verdere ongezonde stress en levenswijzen die wij ondergaan, is het niet vreemd dat zoveel mensen ziek zijn.
Ook het vaccineren van baby’s en jonge kinderen is tegenwoordig niet meer iets dat klakkeloos wordt aangenomen als bescherming tegen kinderziekten. Het roept veel vragen op die zich bevinden op het gebied van immuniteit die wordt aangetast door deze vaccinaties. Hierdoor hebben mensen op latere leeftijd te weinig weerstand tegen ziekten.
Over de vaccinaties gegeven tegen het corona virus zijn al zeer uitgebreid wetenschappelijke artikelen verschenen die tegen deze vaccinaties zijn. het aantal oversterfte na het begin van de vaccinaties wordt nog steeds niet vrijgegeven.
Nemen we daarbij het falende gezondheidssysteem, gebaseerd op chemische medicatie dat geen genezing geeft, maar waar de symptomen worden onderdrukt, bevinden we ons in een systeem dat we zo snel mogelijk moeten veranderen om als mensheid te kunnen overleven.
© Piki Onder dit pseudoniem publiceert de schrijver op Facebook, daar ondervindt je meer en meer censuur vandaar dat de artikelen ook hier gepubliceerd worden. Bovendien verlaten steeds meer mensen Facebook of hebben dit ‘sociale’ platform nog nooit gebruikt.
Nu je toch hier bent, …
– Henk
… Wil ik een kleine gunst aan je vragen. Regering denktanks werken samen met Facebook, Google, YouTube, Twitter en anderen om onafhankelijk denken en kritiek op overheden en grote bedrijven te censureren, en het resultaat is catastrofaal voor de onafhankelijke media. In 2019 zijn de teugels weer dramatisch verder aangehaald. ‘JIJ“, … bent dus nog de enige die websites als deze onder de aandacht kan brengen van nieuwe lezers. | Nieuw op gedachtenvoer [?], ik heb alle belangrijke artikelen in de spotlight gezet op deze ‘uitgelicht‘ pagina. Begin hier je zoektocht naar het leven buiten de Matrix.
