Wereldwijde ‘Staatsgreep’ 5 jaar sinds 17-03-2020 zichtbare dictatuur,
in de VS is de revolutie reeds van start gegaan januari 2025
Het “exposé” van de New York Times over het partnerschap tussen de VS en Oekraïne bevat geen verrassingen, maar de onderliggende onthulling is verbluffend
Op telegram post ik voor Gedachtenvoer en ChemtrailProtest volg ons / mij daar
https://t.me/gedachtenvoerartikelen
https://t.me/ChemtrailProtest
Onder de titel ‘Het partnerschap: De geheime geschiedenis van de oorlog in Oekraïne‘ heeft The New York Times een lange onthulling gepubliceerd die veel stof heeft doen opwaaien. Het is een lang artikel dat wordt aangeprezen – met een houterigheid die krampachtige politiek verraadt – als het “onvertelde verhaal van Amerika’s verborgen rol in Oekraïense militaire operaties tegen de binnenvallende legers van Rusland.” En het wil duidelijk sensationeel zijn: een onthulling met een zweem van de beroemde Pentagon Papers die, toen ze in 1971 uitlekten naar diezelfde New York Times en de Washington Post, onthulden wat voor een massamoordachtig fiasco de Amerikaanse Vietnamoorlog eigenlijk was, schrijft Tarik Cyril Amar.
Maar in werkelijkheid biedt de New York Times dit keer iets dat vele malen minder indrukwekkend is. En het gaat er niet om dat de Pentagon Papers langer waren. Wat “The Partnership ” echt zo teleurstellend maakt, zijn twee kenmerken: het is beschamend conformistisch en leest als een lange oefening in het aanmoedigen van het thuisteam, de VS, door middel van toegangsjournalistiek: gebaseerd op honderden interviews met invloedrijke personen is dit echt het soort “onderzoek” dat erop neerkomt dat iedereen die geïnterviewd wordt een platform krijgt om zichzelf zo goed en zo kwaad als het gaat te rechtvaardigen.
Met belangrijke uitzonderingen. Want de belangrijkste strategie van onschuldigen is eenvoudig. Zodra je door het nogal dwaze groepstherapie jargon van een tragische erosie van “vertrouwen” en trieste misverstanden heen kijkt, zijn het de Oekraïners die de schuld krijgen voor het feit dat de VS hun oorlog tegen Rusland niet winnen, in hun land en over hun lijken.
Want een fundamentele opvatting van “Het Partnerschap ” is dat de oorlog door het Westen gewonnen had kunnen worden, via Oekraïne. Wat zelfs nooit in het hoofd van de auteur lijkt te zijn opgekomen, is het simpele feit dat dit altijd al een absurde onderneming was. Het andere dat nauwelijks op zijn radarscherm komt, is het cruciale belang van de politieke en militaire acties en reacties van Rusland.
Dit is dus een artikel dat in feite het verliezen van een oorlog tegen Rusland uitlegt, zonder ooit op te merken dat dit misschien gebeurde omdat de Russen de oorlog aan het winnen waren. In dat opzicht staat het in een lange traditie: met betrekking tot Napoleons mislukte campagne van 1812 en Hitlers crash tussen 1941 en 1945 hebben maar al te veel hedendaagse en latere westerse waarnemers dezelfde fout gemaakt: voor hen ligt het altijd aan het weer, de wegen (of hun afwezigheid), de timing en de fouten van de Russische tegenstanders. Maar het zijn nooit – de Russen. Dit weerspiegelt oude, hardnekkige en massieve vooroordelen over Rusland die het Westen niet kan loslaten. En uiteindelijk is het altijd het Westen dat er het meest onder lijdt.
In het geval van de Oekraïne-oorlog zijn de belangrijkste zondebokken, in de versie van “Het Partnerschap,” nu Vladimir Zelensky en zijn protegé en opperbevelhebber generaal Aleksandr Syrsky, maar er is ook ruimte voor vernietigende uithalen naar Syrsky’s oude rivaal Valery Zaluzhny en een paar mindere lichten.
Misschien wel de enige Oekraïense officier die er goed uitziet in “The Partnership ” is Mikhail Zabrodsky, dat wil zeggen, degene – verrassing, verrassing – die het meest nauw samenwerkte met de Amerikanen en zelfs een vaardigheid had in het vleiend imiteren van hun manoeuvres uit de Burgeroorlog. Een andere, minder prominente ontvanger van neerbuigende lof is generaal Yury Sodol. Hij wordt uitgekozen als een “gretige consument” van Amerikaans advies die, uiteraard, uiteindelijk slaagt waar minder volgzame leerlingen falen.
Zabrodsky en Sodol kunnen heel goed fatsoenlijke officieren zijn die deze beledigend neerbuigende lof niet verdienen. Zelensky, Syrsky en Zaluzhny verdienen zeker veel harde kritiek. Sterker nog, ze verdienen het om berecht te worden. Maar het is pervers om een steek-in-de-rug legende om hen heen te construeren, waarin Oekraïners de meeste schuld krijgen voor het feit dat de VS een oorlog hebben verloren die het Westen heeft uitgelokt. Net zo pervers als de laatste pogingen van Washington om van Oekraïne een grondstoffenkolonie te maken, als beloning voor het feit dat het zo’n gehoorzame proxy is.
Ondanks alle fundamentele tekortkomingen bevat “Het Partnerschap” intrigerende details. Bijvoorbeeld dat een Europese chef van de inlichtingendienst al in het voorjaar van 2022 openlijk erkende dat NAVO-officieren “deel waren gaan uitmaken van de kill chain,”, dat wil zeggen van het doden van Russen met wie ze eigenlijk niet officieel in oorlog waren.
Of dat, in tegenstelling tot wat sommigen geloven, westerlingen de Russische capaciteiten vanaf het begin van de oorlog niet overschat maar onderschat hebben: In de lente van 2022 stuurde Rusland snel “extra troepen naar het oosten en zuiden” in minder dan drie weken, terwijl Amerikaanse officieren hadden aangenomen dat ze maanden nodig zouden hebben. In een soortgelijke geest van verblindende arrogantie vond generaal Christopher Cavoli – in wezen de militaire onderkoning van Washington in Europa en een sleutelfiguur in het aanjagen van de oorlog tegen Rusland – dat de Oekraïense troepen niet zo goed hoefden te zijn als de Britten en Amerikanen, maar gewoon beter dan de Russen. Weer die dwaze, zelfbeschadigende vooroordelen.
Het “onvertelde verhaal ” van de New York Times is ook extreem voorspelbaar. Ondanks alle details is niets in “The Partnership ” verrassend, tenminste niets belangrijks. Wat dit sensationeel ongenuanceerde onderzoek echt doet, is bevestigen wat iedereen die niet volledig verdoofd is door de westerse informatieoorlog al wist: in de Oekraïneoorlog heeft Rusland niet alleen – als dat het woord is – gevochten tegen Oekraïne, gesteund door het Westen, maar tegen Oekraïne en het Westen.
Sommigen denken misschien dat het bovenstaande een onderscheid is dat geen verschil maakt. Maar dat zou een vergissing zijn. Sterker nog, het is het soort onderscheid dat een wel-of-niet verschil kan maken, zelfs op planetaire schaal.
Want vechten tegen Oekraïne door Moskou, terwijl dat land steun krijgt van het Westen, betekent dat Rusland een poging van het Westen om het te verslaan door middel van een proxy-oorlog moet zien te overwinnen. Maar vechten tegen Oekraïne en het Westen betekent dat Rusland in oorlog is met een internationale coalitie, waarvan alle leden het rechtstreeks hebben aangevallen. En de logische en legitieme reactie daarop zou zijn geweest om hen allemaal terug aan te vallen. Dat scenario zou de Derde Wereldoorlog worden genoemd.
“Het Partnerschap ” laat in detail zien dat het Westen Oekraïne niet alleen indirect steunde. In plaats daarvan hielp het Westen keer op keer niet alleen met inlichtingen die Oekraïne zelf niet had kunnen verzamelen, maar ook met directe betrokkenheid bij niet alleen het leveren van wapens, maar ook bij het plannen van campagnes en het afvuren van wapens die massale Russische slachtoffers maakten. Nogmaals, Moskou heeft lange tijd gezegd dat dit het geval was. En Moskou had gelijk.
Dit is trouwens de reden waarom de Britse Telegraph één ding heel erg fout heeft gedaan in zijn berichtgeving over “The Partnership”: De details van de Amerikaanse betrokkenheid die nu onthuld zijn, zijn eigenlijk niet “waarschijnlijk om het Kremlin boos te maken.” Tenminste, ze zullen het niet bozer maken dan voorheen, want Rusland is er zeker van dat het al lang op de hoogte is van hoeveel de VS en anderen – in de eerste plaats Groot-Brittannië, Frankrijk, Polen en de Baltische staten – hebben bijgedragen, direct en hands-on, aan het doden van Russen.
Als er één belangrijk punt is dat we kunnen meenemen uit de trotse onthulling van de New York Times over het extreem onopvallende, dan is het wel dat de term ”proxyoorlog” zowel fundamenteel juist als ontoereikend is. Aan de ene kant past het perfect bij de relatie tussen Oekraïne en zijn westerse “aanhangers”: het Zelensky-regime heeft het hele land en honderdduizenden, zo niet meer, Oekraïense levens verkocht aan het Westen. Het Westen heeft ze gebruikt om oorlog te voeren tegen Rusland in het streven naar een overkoepelend eigen geopolitiek doel: Rusland een “strategische nederlaag” toebrengen, dat wil zeggen een permanente degradatie tot tweederangs, de facto niet-soevereine status.
Het bovenstaande is geen nieuws, behalve misschien voor de velen die gehersenspoeld zijn door westerse informatiestrijders, van de historicus die oorlogsapostel Tim Snyder is geworden tot de lagere X-agitatoren met Oekraïense vlaggen en zonnebloemen in hun profiel.
Wat ook niet zo verbazingwekkend is, maar wel iets interessanter, is dat de term ”proxyoorlog” aan de andere kant nog steeds misleidend goedaardig is. Het belangrijkste criterium voor een proxyoorlog – en niet het tegenovergestelde, wat natuurlijk direct is – is immers dat grootmachten die proxy’s gebruiken zich beperken tot indirecte steun. Het is waar dat dit in theorie en historische praktijk niet helemaal uitsluit dat er ook beperkte directe actie aan wordt toegevoegd.
En toch: in het geval van de huidige Oekraïne-oorlog zijn de VS en andere westerse landen – en vergeet niet dat “Het Partnerschap” nauwelijks ingaat op alle black ops die ook door hen en hun huurlingen worden uitgevoerd – duidelijk, schaamteloos verder gegaan dan proxyoorlog. In werkelijkheid voert het Westen al jaren oorlog tegen Rusland.
Dat betekent dat er twee dingen waar zijn: het Westen is bijna de Derde Wereldoorlog begonnen. En de reden waarom dat niet is gebeurd – nog niet tenminste – is de ongewone terughoudendheid van Moskou die, geloof het of niet, de wereld heeft gered.
Hier is een gedachte-experiment: Stel je voor dat de VS vechten tegen Canada en Mexico (en misschien Groenland) en te horen krijgen dat Russische officieren cruciaal zijn in het afvuren van vernietigende raketten met massaslachtoffers op hun troepen. Wat denk je dat er zou gebeuren? Precies. En dat het niet is gebeurd tijdens de oorlog in Oekraïne komt doordat Moskou de volwassene in de kamer is. Dit zou je aan het denken moeten zetten.
©Tarik Cyril Amar
Reactie.
Vanuit hun wezenloze arrogantie heeft de westerse coalitie van politici en militairen meer dan een miljoen Oekraïnse militairen de dood in gejaagd. Hoe dom en schuldig ben je wanneer je ziet en weet dat een deel van de wapens die je stuurt naar Oekraïne direct worden doorverkocht aan o.a. de Russen. Ook internationaal was er grote interesse deels deze wapens te kopen voor een zeer zacht prijsje. De rest werd binnen zeer korte tijd door de Russen vernietigd!
We weten allemaal waar deze wapens vandaan komen en ook dat deze wapens waren gekocht van het geld dat burgers als belastinggeld moesten betalen. Duur geld dat over de balk gesmeten werd omdat het afgeperst geld is en niet van degene die het zo makkelijk weggaven aan Oekraïne.
Elk mens kan zich voorstellen welke goede doelen met dit geld gebruikt had kunnen worden om de noden van de bevolking te kunnen verlichten. Maar datzelfde volk wordt via leugens en bedrog misleiding en intimidatie zo gemanipuleerd dat het geloof hecht aan die leugens en daarmee een goedkeuring geeft aan dit alles.
Wanneer de bevolkingen eerlijke informatie kregen was deze verschrikkelijke oorlog al lang beëindigd. Want elke oorlog heeft de steun van de bevolking nodig. Dit hebben we gezien aan verschillende oorlogen die het westen via de NAVO hebben gevoerd. Zodra een groot deel van een bevolking doorhad dat een dergelijke oorlog alleen werd gevoerd voor een onterechte macht van enkelen, werd het verzet ertegen zo groot dat zelfs de verantwoordelijke politici hun dodendans niet langer konden laten voortduren.
Helaas is de bevolking nog steeds het slachtoffer van misleiding, bedrog, manipulatie op tv en de kranten. Want zolang de media haar werkelijke verantwoordelijkheid niet neemt en haar werk niet goed doet, zullen burgers misleid worden. Bewust.
© Piki Onder dit pseudoniem publiceert de schrijver op Facebook, daar ondervindt je meer en meer censuur vandaar dat de artikelen ook hier gepubliceerd worden. Bovendien verlaten steeds meer mensen Facebook of hebben dit ‘sociale’ platform nog nooit gebruikt.
Nu je toch hier bent, …
– Henk
… Wil ik een kleine gunst aan je vragen. Regering denktanks werken samen met Facebook, Google, YouTube, Twitter en anderen om onafhankelijk denken en kritiek op overheden en grote bedrijven te censureren, en het resultaat is catastrofaal voor de onafhankelijke media. In 2019 zijn de teugels weer dramatisch verder aangehaald. ‘JIJ“, … bent dus nog de enige die websites als deze onder de aandacht kan brengen van nieuwe lezers. | Nieuw op gedachtenvoer [?], ik heb alle belangrijke artikelen in de spotlight gezet op deze ‘uitgelicht‘ pagina. Begin hier je zoektocht naar het leven buiten de Matrix.
