Wereldwijde ‘Staatsgreep’ Coup Du Monde 4 jaar ‘zichtbare’ dictatuur + dag #087
Voor het geval het je nog niet was opgevallen: op donderdag 9 mei vierden we de Dag van Europa, de 74e verjaardag van de Schuman-verklaring. Verjaardag van de Schuman-verklaring.
Deze verklaring, uitgegeven door de Franse minister van Buitenlandse Zaken Robert Schuman op 9 mei 1950, maakte de weg vrij voor de oprichting van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS), die in 1952 werd opgericht door Frankrijk, West-Duitsland, Italië, Nederland, België en Luxemburg. De EGKS was de eerste serieuze poging om supranationale Europese samenwerking in de naoorlogse periode te institutionaliseren en ontwikkelde zich uiteindelijk tot de monetaire, politieke en economische unie die we nu de Europese Unie noemen, schrijft David Thunder.
Terwijl de Europese Unie zich uitbreidde en meer bevoegdheden gaf aan de Europese instellingen voor bestuur en beleidsvorming, met name de Europese Commissie, werd de Unie geconfronteerd met aanzienlijke groeipijnen: de grote culturele, politieke en economische diversiteit binnen de Unie heeft het uiterst moeilijk gemaakt om een visie op Europa te ontwikkelen en te handhaven die in de hele Unie wordt gedeeld.
Een fundamentele kloof in Europa
Het vertrek van het VK uit de EU, in combinatie met de tussentijdse verkiezingssuccessen van euro sceptische partijen en politici in landen als Zweden, Italië, Frankrijk, Polen en Nederland, is symptomatisch voor een fundamentele kloof tussen de “officiële” visie op Europa die wordt omarmd door de huidige Commissie en veel van de traditionele linkse en centrumrechtse partijen, een Europa van “gedeelde soevereiniteit”, “en centraal gecoördineerd fiscaal, klimaat-, pandemie- en vluchtelingenbeleid, en de visie van afwijkende partijen die Europa zien als een unie van onafhankelijke, soevereine naties die samenwerken voor economische belangen, maar met ruime discretionaire bevoegdheden om hun eigen beleid te bepalen op allerlei gebieden, van immigratie en belastingen tot klimaat, landbouw, gezondheid en welzijn.
De zoektocht naar politieke consolidatie
Hoewel de Europese Unie in de eerste plaats is ontstaan als een instrument voor economische samenwerking, waren de kiemen voor een meer geconsolideerde en geïntegreerde politieke unie vanaf het begin aanwezig, omdat het naoorlogse ideaal van vrede, mensenrechten en solidariteit waarop de Europese Unie was gebouwd, mogelijk kon worden geïnterpreteerd als een steeds meer geïntegreerd buitenlands, fiscaal en sociaal beleid in de hele Unie, evenals een grotere rol voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens – en dat is precies wat er is gebeurd.
Maar het was waarschijnlijk de introductie van de monetaire unie in 1992 die diende als een krachtige katalysator voor meer politieke harmonisatie. Dit komt omdat de monetaire unie alleen levensvatbaar is als de EU-instellingen een relatief hoge mate van controle uitoefenen op de overheidsfinanciën en -uitgaven, wat vereist dat de lidstaten aanzienlijke politieke en economische soevereiniteit opgeven.
Een onopgeloste spanning
Een van de bekendste vertegenwoordigers van de ambitieuzere benadering van Europese integratie is de Franse president Emmanuel Macron. In talrijke publieke optredens, waaronder een toespraak in Den Haag op 11 april 2023, riep hij op tot een “sterkere en betere Europese integratie” en zelfs tot een “soevereiner” Europa op een hele reeks vlakken, van defensie en industriële regulering tot regulering van sociale media en klimaatbeleid.
Of men het nu wel of niet eens is met Macrons voorstel om de Europese soevereiniteit op een aantal beleidsterreinen te bundelen, dit lijkt in ieder geval duidelijk: het ideaal van Europa als een unie van soevereine naties die samenwerken op bepaalde beperkte beleidsterreinen, dat lijkt overeen te komen met de vroegste modellen van EU-integratie, heeft steeds meer terrein verloren aan het ideaal van Europa als een soevereine unie van burgers waarin belastingen, financiën, defensie, klimaatbeleid, immigratie en buitenlands beleid vanuit het centrum worden gecontroleerd.
De EU-leiders zijn er niet in geslaagd om de spanningen tussen deze twee onverenigbare visies op Europa op te lossen, omdat er geen politieke of culturele consensus bestaat tussen en binnen de lidstaten over de toekomst van de Europese Unie. Deze onopgeloste spanningen hebben de basis gelegd voor de gestage polarisatie van Europa in twee facties: de ene pleit voor de concentratie van een groot aantal politieke en economische functies in de Europese instellingen, de andere voor een lossere, meer gedecentraliseerde unie van onafhankelijke staten.
De opkomst van nationalistisch populisme
Tot Brexit onderdrukten de staatshoofden en regeringsleiders van de EU deze spanningen min of meer. Maar toen de overheidsfinanciën krapper werden, sociale uitkeringen schaarser en de EU steeds meer onder druk kwam te staan door migratie uit ontwikkelingslanden, wonnen nationalistische betogen met een populistische, anti-establishment toon aan kracht. We hebben een punt bereikt waarop partijen die sceptisch staan tegenover de huidige koers van steeds verdergaande integratie in de meeste EU-landen groot genoeg zijn om daadwerkelijk invloed uit te oefenen op de nationale politiek, ook al liggen ze niet altijd voor in de peilingen. Als we de huidige verkiezingstrends en opiniepeilingen mogen geloven, zullen de Europese verkiezingen in juni van dit jaar de machtsverhoudingen in het Europees Parlement meer doen verschuiven ten gunste van partijen die zeer kritisch staan tegenover de Europese integratie op gebieden als immigratie en klimaatbeleid.
Moeilijke beslissingen in het verschiet
Al deze ontwikkelingen wijzen erop dat we voor een krachtmeting staan tussen de voorstanders van verdere integratie en consolidatie, zoals de huidige Europese Commissie en haar centristische en linkse bondgenoten in het Europees Parlement, en het pad van een “slanker” en politiek minder ambitieus Europa dat wordt gevolgd door nationalistische en euro sceptische partijen aan de rechterkant.
Aan beide opties zijn aanzienlijke risico’s verbonden. Proberen het integratieproces door te zetten kan bijdragen aan een nog groter gevoel van machteloosheid onder de burgers, omdat ze zien dat hun nationale parlementen in feite ontdaan zijn van belangrijke politieke functies, waardoor euro sceptische partijen een nog grotere impuls krijgen. In een tijd waarin nationalisme en ontevredenheid over vermeende ongecontroleerde immigratie aan kracht lijken te winnen, kan een beweging naar verdere politieke consolidatie de Europese Unie mogelijk uit elkaar scheuren.
Elke poging om de economische en politieke soevereiniteit van de lidstaten te herstellen zou daarentegen het huidige economische systeem van Europa destabiliseren, tenminste op korte termijn. Een functionerende monetaire unie kan in gevaar komen als de Europese instellingen hun controle over de overheidsuitgaven en financiën van de lidstaten opgeven.
Vroeg of laat zullen de burgers en politici van de EU moeten beslissen welk Europa ze willen: een sterk geïntegreerde politieke unie waarin belangrijke politieke beslissingen vanuit Brussel worden genomen, of een economische unie van soevereine naties waarin centrale coördinatie voornamelijk is voorbehouden voor kwesties van gemeenschappelijk economisch belang. Geen van beide opties is gegarandeerd succesvol. Maar politiek en institutioneel doormodderen met beleid dat veel mensen boos maakt maar geen serieuze poging doet om een gemeenschappelijke visie te formuleren over waar Europa heen moet of waar het voor staat, is een recept voor politieke middelmatigheid, ontgoocheling en chronische instabiliteit.
©David Thunder.
Reactie.
Wat willen de bevolkingen van Europa? Dat is de eerste vraag die we kunnen stellen aan deze bevolkingen.
Het oorspronkelijke gedachtengoed was toch de handel in Europa te vereenvoudigen en niet de aangesloten landen de soevereiniteit af te nemen!
Dat kan je nooit aan politici overlaten omdat die in veel gevallen andere motieven hebben. Denk hierbij aan de relaties die veel Europese politici hebben met het WEF. Deze politici zijn schoothondjes van het WEF en doen wat het WEF hen opdraagt! Dan komen we terecht in het domein van het WEF en kunnen we ervan uitgaan dat we geleid worden door een stel volkomen irrelevante figuren die ideeën poneren die kleuters nog willen verwerpen omdat ze te veel beperkingen opleggen aan mensen! Daar gaat het al heel erg mis! En we moeten juist die beperkingen zoveel als mogelijk opheffen om de mens de gelegenheid te geven zich in vrijheid te ontwikkelen. Dat heeft niets te maken met de Woke gedachten, mocht je dat denken.
Want juist de verschillende culturen zijn de kracht van Europa! Culturen zijn gegroeid door de eeuwen heen en hebben een belangrijke plaats voor de verschillende bevolkingen!
De wilde en ongecontroleerde binnenkomst van asielzoekers is een wezenlijk gevaar voor de verschillende culturen van de Europese volkeren.
En juist hier zien we het falen van de EU-commissie en het daaronder hangende nietszeggende parlement. Wanneer landen zelf die beslissingen konden nemen waren er veel minder asielzoekers binnen gelaten.
Ursula von der Leyen heeft een zeer groot huis, maar heeft geen enkele asielzoeker een plaats geboden. Typisch het gedrag van machthebbers die anderen opdragen iets tegen de wil te doen, maar te beroerd zijn hetzelfde te doen. Juist machthebbers moeten zich bewust zijn van de consequenties die er zijn wanneer ze een beslissing nemen. Doen ze dat niet, dan zijn de machthebbers niet de juiste personen om beslissingen te nemen.
Hoe bestaat het trouwens dat een vrouw als Ursula von der Leyen deze positie ooit heeft gekregen en van wie! Het is toch aan de verschillende EU-landen een keuze te maken wie de voorzitter van de commissie wordt? Was dat voorgelegd aan de verschillende landen, dan had Ursula nooit een kans gehad gezien haar verleden in de Duitse politiek!
Wanneer er een keuze gemaakt moet worden wie in aanmerking mag komen om de EU-commissie te leiden, moet dan een persoon zijn van onbesproken gedrag, bewezen eerlijkheid, grote empathie en verantwoordelijkheid. Zaken die mevrouw Ursula von der Leyen volkomen mist!
© Piki Onder dit pseudoniem publiceert de schrijver op Facebook, daar ondervindt je meer en meer censuur vandaar dat de artikelen ook hier gepubliceerd worden. Bovendien verlaten steeds meer mensen Facebook of hebben dit ‘sociale’ platform nog nooit gebruikt.
Nu je toch hier bent, …
– Henk
… Wil ik een kleine gunst aan je vragen. Regering denktanks werken samen met Facebook, Google, YouTube, Twitter en anderen om onafhankelijk denken en kritiek op overheden en grote bedrijven te censureren, en het resultaat is catastrofaal voor de onafhankelijke media. In 2019 zijn de teugels weer dramatisch verder aangehaald. ‘JIJ“, … bent dus nog de enige die websites als deze onder de aandacht kan brengen van nieuwe lezers.
