Wereldwijde ‘Staatsgreep’ Coup Du Monde dag #226
Countdown to Freedom #6 + 1 day
Maandagavond, ik had mijn artikel voor die dag net online klaar gezet en was wat nieuws aan het verzamelen voor dotcom.radio en even een rondje factsforum, MeWe, Parler, Twitter en linkedIn, daar was een persoonlijk berichtje; “thanks voor het delen van de info op fatsforum :):). Al het goeds!!”.
“El camino … without money”, ik vroeg mij af wat de betekenis is? “De weg”, in alle vormen, zinnen en betekenissen mogelijk alleen de toevoeging zonder geld maakte het bijzonder. Ik was nieuwsgierig en poste om 20.48 uur; “Zo weinig volgers met zo’n mooi verhaal? Shame at the world”. Ik kreeg een antwoord van El camino; “haha dank je :), ik ben eigenlijk 3 dagen geleden onder de steen vandaan gekropen en een account aangemaakt. Omdat ik het verhaal wil delen 🙂 en eigenlijk al datgene wat opkomt op wil schrijven,…” Het was pas 20.57 uur toen ik haar na wat op en neer chatten berichtte; “Zou je, als je zin hebt, een positief levens beschouwend inspirerend werkje van je willen delen in deze voor velen sombere tijden op gedachtenvoer?”
We bleven nog 35 minuten chatten maar binnen 24 uur had ik onderstaand verhaal in mijn mailbox, ….
El camino, … zonder geld
Hi Henk en anderen. Erg leuk dat je me meteen vroeg een stukje voor je site te schrijven. Netwerken is gaaf en een ander iets gunnen ook. Dat doe je direct door mijn verhaal te willen delen. Ik schrijf graag. Dat blijf ik doen. Ik spreek graag. Dat blijf ik doen. En dan met name over de reis die ik heb mogen maken. Dit verhaal vertellen, verveelt nooit. Al wordt er maar 1 persoon geïnspireerd, dan was het al de moeite waard het via je site te delen.
Wie ben ik? Daar vroeg je om…..
Een vechtertje. Overlever. Tijger(tje). Natuurvrouw. Het zwarte schaap(je). Onkruid. Indiaantje. Robin Hood. Zoals mensen mij hebben omschreven. Ik denk echter dat het niet uitmaakt wie ik precies ben, al geven de namen wel iets prijs. Wat ik wil doen, is belangrijker: mezelf en anderen zoveel mogelijk inspireren en verbazen. Om datgene te doen waar je een lach van krijgt, ook in tijden dat het even moeilijk is.
In deze, op dit moment, roerige tijden en donkerte, kunnen we wel wat positiviteit gebruiken, toch? En eigenlijk altijd wel….
Allemaal dragen we een verhaal in ons. Jong, oud. Dik, dun. Levend op de straat of rijk. Allemaal hebben we een hart dat klopt en ons blij maakt van bepaalde dingen. Toch volgen we veelal niet ons hart. Onze dromen. Onze ideeën. En stoppen we alles weg waar we eigenlijk blij van worden.
Voor mij was het altijd al moeilijker in het systeem te leven dan er buiten. Ik zat op school, ik studeerde, ik volgde duurbetaalde cursussen, ik werd docent, coach, ‘mental’ trainer in de sport. Maar steevast miste ik iets. Ik miste het om mezelf en anderen te laten voelen dat er meer mogelijk is dan ik dacht / we denken. En ik miste vooral het doen. Praten over iets heeft zo weinig betekenis, als je uiteindelijk geen stappen zet.
Geïnspireerd door de film ‘Into the Wild’, 2007, vertrok ik in april 2018 voor mijn eigen avontuur. Een tocht, deels op blote voeten, in het begin met een veeeeelste te zware backpack, zonder geld door Europa. Wat gebeurt er dan? Beleef je dan? Wie en wat kom je onderweg tegen? Kan ik overleven als ik afhankelijk ben van een ander in een wereld die onafhankelijkheid predikt?
De film was direct een bron van inspiratie. Ik voelde een sensatie diep in mijn lichaam die was wakker geschud en het bloed stroomde op plaatsen waar ik het bestaan niet van wist. Toch was ik niet direct klaar om eenzelfde avontuur aan te gaan. Ik had een aanloop nodig van ruim 10 jaar om datgene te doen waar ik eveneens naar snakte. Gewoon te gaan. Te doen. Zonder geld (al vertrok ik niet helemaal zonder geld te bang om me over te geven aan het avontuur (= verhaal apart maar dan wordt het verhaal wel heel lang :)). De gekke maatschappij achterlatend. De familie, waar ik eveneens geen binding mee voel(de) (zoals de jongen in de film) achterlatend.
Nogmaals: ik herhaal deze nog even want dat is 1 van de belangrijkste boodschappen: ik geloof erin dat we allemaal een verhaal in ons dragen. Een verhaal, soms diep verscholen in onszelf maar op de achtergrond altijd voelbaar. Vaak zijn we te bang datgene te volgen wat we onderhuids voelen prikkelen. Een sensatie die er is. Maar vaak als gek wordt bestempeld of als niet mogelijk. Dus volgen we de droom niet en blijven we vasthouden aan het zogenaamde kader waarvan we denken dat het houvast geeft. “Jij kan eruit stappen, Nienke. Jij hebt niets. Ik heb kinderen. Een huis. Ik kan niet doen wat jij doet”, is wat ik om me heen hoorde. We kunnen wel degelijk anders. Al kan ik ook wel makkelijk praten: ik had voor mijn gevoel inderdaad niets te verliezen.
Een eigen verhaal niet volgen, breekt op den duur op. Iets anders willen doen, dan we daadwerkelijk doen mist energie, passie, een hart en het geeft stress. Het mist het avontuur, waar vrijwel iedereen (op welke, kleine of grote, schaal dan ook) naar verlangt. Hierdoor raken we steeds verder verwijderd van onze kern tot het moment dat we uitgeblust zijn en wellicht terug kijken op het leven en zeggen ‘had ik nou maar’….
Achtergrond
We komen allemaal ergens vandaan en ik ben, zoals de meesten, moeilijkheden tegen gekomen in mijn leven. Toch voelde ik tegelijkertijd altijd een lach en een drive om door te gaan. ‘Mezelf’ te leren kennen en datgene te doen wat ik wilde doen. Het verlangen wellicht uit te breken en de schaamte achter me te laten om alle gekke dingen die ik voel(de), gewoon te doen.
Al voor mijn 22e leek het alsof ik 10 levens had gehad en niet enkel voor anderen was/ is het onvoorstelbaar dat ik overeind ben gebleven en nog altijd leef. Voor mij eveneens. Ziekten en ongelukken werden eerder regel dan uitzondering en op een gegeven moment lag ik meer in ziekenhuizen dan erbuiten. Ik kan meepraten op het gebied hoe het voelt als je je zo ziek voelt dat elke stap. Elke hap. Zelfs elke zucht teveel is. Ik kan meepraten over het opgroeien in een ‘moeilijk’ gezin. Op het gebied van hersenletsel. Over diagnoses van ‘artsen’ en over het overlijden van een belangrijk persoon (mijn ex-vriend).
Toch ligt juist wat wij benoemen als moeilijkheden, een bron van kracht. Soms zelfs schoonheid. Het is maar hoe je dingen bekijkt / wil bekijken.
(Kijk naar kinderen als ze gaan lopen. Ze maken enkele pasjes. Vallen. En staan, meestal lachend, weer op. Ze blijven gewoon doorgaan totdat ze kunnen lopen. Het blijft voor mij het beste voorbeeld om aan te geven dat we leren door te doen. En door soms onderuit te gaan. Soms hebben we even pijn. Maar meestal gaat zo’n kleintje lachend door. Het geeft niet op. Het weet niet eens wat opgeven inhoudt want het concept bestaat nog niet :). Het gaat gewoon. Doet gewoon. Zonder rem. Zonder gene)
Wat er ook was voorgevallen. Wat er ook gebeurde. Ik voelde altijd iets in me dat wilde overleven. Op 1 of andere manier, kon ik tussen (sommige) tranen door, altijd een lach voelen.
Ik was in Portugal en daar voelde ik toen ik een berg opwandelde, het verdriet van het overlijden van mijn ex-vriend (enkele dagen ervoor) en tegelijkertijd een glimlach dat ik hem had leren kennen en met hem had mogen samen leven. Blijdschap omdat ik door een leven met hem, mijn leven ‘terug’ had gekregen. Eveneens voelde ik de blijdschap dat ik mocht lopen in zo’n geweldige omgeving. Verdriet en een glimlach: toen voelde ik hoe die emoties zo dicht bij elkaar kunnen liggen.
(Toen ik in Spanje aankwam in november 2018, ontving ik het bericht van hem dat hij in het ziekenhuis lag na maandenlang geen contact te hebben gehad. Toeval bestaat in mijn ogen niet meer. Iets in mij wilde enkel naar hem toe en niet gelogen: alles! werkte mee en ik werd bijna in het ziekenhuis gedropt door een lieve vrachtwagenchauffeur (Pedro) terwijl noch Pedro, noch ik wist waar het ziekenhuis zich bevond. Niets is voor niets. En alles kwam op mijn pad, wat op mijn pad moest komen).
In de laatste dagen samen met mijn ex (hij is overleden aan kanker), voelde ik dat we elkaar niet meer hoefden te bevechten. We hoefden niet meer te kibbelen. Of elkaar de les te lezen. Als de dood voor de deur staat, gelden ineens andere wetten en regels. We konden elkaar in de ogen kijken en elkaar vertellen wat we voor elkaar betekend hebben. Missen is daarom eveneens iets moois: missen betekent iets voor iemand voelen. Van iemand houden.
Het is een nog groter gemis als je nooit hebt gevoeld hoe het is van iemand te houden en om iemand te geven.
Het leven vergelijk ik met een bokswedstrijd en eveneens met ballet. Ik vind het wel een mooie en grappige combinatie: we worden allemaal weleens hard geraakt in / door het leven. Maar het gaat er niet om hoe hard we geraakt worden. Het gaat erom weer op te staan en door te gaan. De balans te herstellen.
‘Into the Wild’ was het verhaal in mezelf dat ik moest volgen. Het pad dat ik, letterlijk, moest bewandelen. Er zijn zoveel deuren geopend. Echt onvoorstelbaar! Elke dag begon ik met een kopje koffie in een barretje. Ik kreeg eten. Drinken. Geld (wat ik aan een goed doel heb gegeven). Mensen nodigden me uit om in hun huis te slapen. En meer dan eens lukte het, als ik het vroeg, om in een hotel te slapen. Er is zoveel mogelijk. En we zijn met elkaar (en alles om ons heen) verbonden op een level die amper te bevatten is.
Ik heb me vaak afgevraagd waarom we zulke mooie verhalen, vrijwel nooit in de media horen. Haat en oorlog zitten niet in ons, althans: ik heb geen enkele vechtpartij meegemaakt. Geen enkele haat gevoeld. En er is nooit iets vervelends gebeurd.
If you are afraid of everything, you don’t do anything.
Only by letting go of things, things can come to you.
We kunnen zoveel meer dan we denken.
Als je het verhaal wil delen. Graag. Als je een uitgever weet die dit verhaal uit wil brengen. Of je weet evenementen waar sprekers voor gezocht worden… Let me know. Ik weet dat het een vrij uniek verhaal is dat ik de wereld in wil gooien 🙂
Linked in: El camino… without money
(of je kan me vinden via het profiel van Henk)
With love,
Nienke
Noot: Een bijzondere inspirerende ontmoeting en ja, het leven is voorbestemd om dit mooie verhaal met je te mogen delen. Dat boek dat komt er vast wel, en een uitgever heb je eigenlijk niet meer nodig, Crowdfunding een distributie punt en hier en daar een artikel posten en het komt wel goed. Thx voor het delen Nienke
– Henk
Bij elke website zou je bij het eerste bezoek moeten kijken wie de schrijver is en wat hem motiveert om dit te doen, mag ik je uitnodigen om even te kijken met wie je te maken hebt, of je een klik hebt met mij. Uitzoeken of je dezelfde visie hebt? – Over mij: Statement, visie en doel
Nu je toch hier bent, …
– Henk
… Wil ik een kleine gunst aan je vragen. Regering denktanks werken samen met Facebook, Google, YouTube, Twitter en anderen om onafhankelijk denken en kritiek op overheden en grote bedrijven te censureren, en het resultaat is catastrofaal voor de onafhankelijke media. In 2019 zijn de teugels weer dramatisch verder aangehaald. ‘JIJ“, … bent dus nog de enige die websites als deze onder de aandacht kan brengen van nieuwe lezers.
