Bron artikel Independent Science News: Tear Gas: From the Battlefields of World War I to the Streets of Today
Door: Evaggelos Vallianatos
Toen ik in mei 1979 het kantoor van bestrijdingsmiddelen programma’s van het Amerikaanse Environmental Protection Agency binnenging, wist ik vrijwel niets van pesticiden. Hoewel ik op de universiteit chemie had gevolgd en zelfs mijn eerste boek over geïndustrialiseerde landbouw had geschreven, bereidde niets me voor op de geheimen die ik gedurende vijfentwintig jaar werk ontdekte in een bureaucratie ontworpen en opgevoed om geheimen te bewaren.
Mijn collega’s opende mijn ogen voor de geheime wereld van chemische sprays die bedrieglijk als pesticiden bekend staan. Ze bleven mijn vragen beantwoorden en meer dan dat, ze begonnen me hun memo’s, briefings en wetenschappelijke artikelen te geven. Ze zagen niet veel controverse in de “regulering” van pesticiden. De meesten dachten dat pesticiden nodig waren voor de landbouw.
In feite verdedigden EPA-economen altijd pesticiden, waarmee ze suggereerden dat voedselprijzen zonder hen door het dak zouden gaan. Andere EPA-wetenschappers zoals biologen, ecologen, chemici en toxicologen hebben die chemicaliën gevolgd op ecologische en gezondheidseffecten. Ze hadden de pesticidenwet gelezen – de Federal Insecticide, Fungicide and Rodenticide Act – en sommigen van hen waren auteurs van voorschriften voor hun gebruik op boerderijen, gazons, huizen, fabrieken en de natuurlijke wereld.
Wie zou bezwaar maken tegen het doden van “plagen” zoals insecten, knaagdieren, schimmels en onkruid?
Het duurde echter niet lang om bezwaar te maken tegen het gebruik van pesticiden. Mijn kennis over deze chemicaliën is snel toegenomen. De geschriften van mijn collega’s en de discussies die ik met hen had, overtuigden mij ervan dat pesticiden meer waren dan pesticiden. Het zijn petrochemische biociden. Ze doden alles.
Maar er was iets bijzonders verraderlijk aan bepaalde boerderijsprays die ongeveer een eeuw geleden in de hitte van WO I werden geboren. De organofosfaten parathion en malathion, bijvoorbeeld, zijn zenuwgassen die verband houden met chemische wapens. Het zijn chemische wapens in verdunde vorm.
Ik herinner me hoe EPA-ecologen reageerden op het nieuws dat parathion honingbijen doodde. Ze waren erg overstuur en drongen er bij hoge ambtenaren op aan om nog meer goedkeuringen van het schadelijke zenuwgas te verbieden. De hoge ambtenaren deden niet zoiets. Honingbijen stierven nog tientallen jaren aan parathionvergiftiging. EPA verbood ethyl parathion in 2003. In 2015 kondigden de Energie-Klimaat Tsarina van het Witte Huis en de voormalige EPA-beheerder, Carol Browner, het verbod op methylparathion aan op “alle soorten fruit en veel groenten.” Nu, in 2018, sterven honingbijen in de eerste plaats van een andere versie van neurotoxinen, bekend als neonicotinoïden, en vervaardigd in Duitsland.
Toch herinner ik me niet dat ik EPA-wetenschappers hoorde die parathion en andere neurotoxische pesticiden met oorlogsagenten verbinden. Ik vond dat raar omdat iemand hoorde van de vreselijke gevolgen die ze gemeen hadden: leerlingen lokaliseren, zweten, stuiptrekkingen, braken, verstikking en de dood.
De militaire connectie van veel pesticiden maakte hun oorsprong obscuur en erg moeilijk te decoderen. Het leek alsof er een universeel pact bestond tussen experts in de industrie, de academische wereld en de overheid om deze extreem giftige stoffen niet in vraag te stellen.
Als Amerikanen wisten dat hun voedsel besmet was met neurotoxische middelen, wat zouden ze dan zeggen en doen? En hoe zou de milieubeweging reageren op het bewijs van zenuwgiften in conventioneel voedsel?
Volgens Anna Feigenbaum, universitair hoofddocent aan de faculteit Media en Communicatie van de Universiteit van Bournemouth, opereert het moderne traangas ook in dezelfde mist van onwetendheid en angst rond neurotoxische pesticiden. Traangas is helemaal geen gas. Met traangas bedoelen we groepen chemicaliën, die tranenverwekkende middelen zijn. Dit betekent in het Latijn dat ze tranen veroorzaken. Populaire traangassen zijn onder meer CS (2-chloorbenzylideenmalonitril), CN (chroroacetophenon) en CR (dibenzoxazepine) – irriterende stoffen die vrijkomen als rook, damp of vloeibare sprays. Een ander traangas is pepperspray of OC (oleoresin capsicum). Dit is een ontstekingssubstantie die tranen veroorzaakt.
Feigenbaum beschrijft de geschiedenis van traangas intelligent en met passie in haar “Tear Gas: From the Battlefields of World War I to the Streets of Today” (Verso, 2017).
Volgens Feigenbaum begon traangas zijn oorlogsloopbaan in augustus 1914, toen Franse troepen granaten met methylbenzylbromide in Duitse loopgraven vuren. Het effect was om de patstelling van loopgravenoorlog te doorbreken. Traangas dwong de Duitse soldaten uit hun beschermende loopgraven te rennen, alleen om te worden neergemaaid door Franse machinegeweren. Dit was de Slag aan de grenzen. In april 1915 namen de Duitsers in Ieper wraak met chloorgas. De oorlog van verstikkende gassen was in volle gang.
Daan Boens, Belgische soldaat-dichter leefde door deze zenuwgasoorlog. In 1918 publiceerde hij een gedicht, ‘Gas’, waarin hij de barbarij van de chemische oorlogsvoering vastlegde. Feigenbaum citeert het gedicht:
The stench is unbearable, while death mocks back.
The masks around the cheeks cut the look of bestial snouts,
The masks with wild eyes, crazy or absurd,
Their bodies drift on until they stumble upon steel.
The men know nothing, they breathe in fear.
Their hands clench on weapons like a buoy for the drowning,
They do not see the enemy, who, also masked, loom forth,
And storm them, hidden in the rings of gas.
Thus in the dirty mist, the biggest murder happens.”
“De stank is ondraaglijk, terwijl de dood spot.
De maskers rond de wangen snijden de aanblik van beestachtige snuiten,
De maskers met wilde ogen, gek of absurd,
Hun lichamen drijven door tot ze op staal vallen.
De mannen weten niets, ze ademen angst in.
Hun handen balanceren op wapens als een boei voor de verdrinking,
Ze zien de vijand niet, die, ook gemaskeerd, doemt op,
En bestorm ze, verborgen in de ringen van gas.
Dus in de vuile mist gebeurt de grootste moord. ‘
Net als de handelaars in pesticiden en lobbyisten hebben traangas verzorgers deze moord begraven. Zij wijzen, volgens Feigenbaum, de effecten van hun product af: tranen, kokhalzen, miskramen, verbranding van de ogen, blindheid en de dood. Ze schilderen de militaire oorsprong en het gebruik van traangassen in de vergetelheid. Het resultaat van deze succesvolle propaganda is dat traangas geen van de verboden tegen chemische strijdmiddelen onder ogen ziet. Een rechttoe rechtaan oorlogsgas – traangas – is een vredestichter geworden. Onschuldig van schade.
Feigenbaum betreurt in het bijzonder de moeilijkheden die zij ondervond bij het volgen van de verkoop en het gebruik van traangas:
“Er zijn gewoon te veel geheimen en te veel leugens. De internationale handel in traangas wordt begraven onder bureaucratie en vaak geclassificeerd buiten het bereik van Freedom of Information-verzoeken. Er zijn bestanden op bestanden die zijn versnipperd en gebrand, verwijderd, gewijzigd en vervalst. “
Dat is te verwachten van een chemische oorlogsmisbruiker gekleed in burgerkleding.
Toch slaagde Feigenbaum uiteindelijk in haar taak. Haar boek is een heldere geschiedenis waarin traangas beproefd wordt. Ze stelde profiteurs, wetenschappers, militaire kopers, wapenhandelaren, politie-leveranciers en redacteuren bloot die probeerden een humaan gezicht op een gevaarlijk wapen te krijgen.
Neurotoxische pesticiden zijn verbonden met traangas door neurotoxiciteit. Ze zijn ook producten van chemische oorlogsvoering. Ze doden door zenuwvergiftiging en verstikking. Ze moeten worden verboden.
Zoals Feigenbaum het ziet, doet traangas in zijn burgerleven meer dan alleen doden. Het is ontworpen om mensen te martelen, hun geest te breken, lichamelijke en psychische schade aan te richten.
Lees het boek van Feigenbaum. Het is actueel, goed geschreven en erg belangrijk.
Evaggelos Vallianatos werkte 2 jaar aan Capitol Hill en 25 jaar lang bij het Amerikaanse Environmental Protection Agency. Hij is de auteur van honderden artikelen en zes boeken, waaronder ‘Poison Spring’, met McKay Jenkins.
Nu je toch hier bent …
– Henk
… Wil ik een kleine gunst aan je vragen. Regering denktanks werken samen met Facebook, Google, YouTube, Twitter en anderen om onafhankelijk denken en kritiek op overheden en grote bedrijven te censureren, en het resultaat is catastrofaal voor de onafhankelijke media. In 2019 zijn de teugels weer dramatisch verder aangehaald. ‘JIJ“, … bent dus nog de enige die websites als deze onder de aandacht kan brengen van nieuwe lezers.
