“Er is een vorm van mind-control die echt een hersen-chaos is. Het versplintert de processen van het denken in, op zijn best, vaag gerelateerde fragmenten. Er is geen richting, geen ontwikkeling, geen vooruitgang langs een redenering. Dit is hoe je een persoon uitschakelt. Je verstoort zijn vermogen om van A naar B naar C te gaan. Op dat moment wordt hij passief. Hij is bereid geprogrammeerd te worden, omdat het gemakkelijker is. Hij wil geprogrammeerd worden. “(The Underground, Jon Rappoport)
“Ik heb vandaag vierentwintig nieuwe dingen op school geleerd,” zei het kind. “De een na het ander. Ik voelde me zo gelukkig. Mijn leraar vertelde me dat ik versneld aan het leren was. Ik schreef op mijn iPad. Ik zag foto’s. Ik heb de groep harmonie. Ik voegde toe. Ik heb verdeeld. Ik hoorde over architectuur. De leraar zei dat we vervuld waren van verwondering over het universum. We hebben een probleem opgelost. We zijn allemaal samen. Ik heb kaas gegeten. Een fabriek maakt kaas. “
Bron artikel: Creating ADHD is the new education
Door: Jon Rappoport
Het nieuwe onderwijs is ADHD.
Het is een methode van lesgeven die zich losmaakt van elk sleutelconcept en het verliest voordat het stevig in de geest van de student is vastgelegd.
Het springt rond van idee naar idee, omdat ouders, leraren, beheerders, studenten, onderwijsafdelingen en educatieve uitgevers de traditionele praktijk van herhaling hebben opgegeven.
Herhaling was ouderwetse. Decennia lang, zelfs eeuwen lang, was de aloude manier van lesgeven: een idee of concept of methode introduceren en vervolgens tal van voorbeelden geven die de student met vaardigheid moest oefenen, oplossen en demonstreren.
Er kwam niets omheen. Als de student weigerde, faalde hij.
Er waren geen smoesjes of sprookjes om het onvermogen van de student om het werk uit te voeren weg te redeneren.
Voor die studenten die de wens hebben om in een klas te zijn om instructie te krijgen, werkt herhaling. Het kan niet missen, maar het werkt omdat de overgrote meerderheid van mensen op geen enkele andere manier kan leren lezen, schrijven of rekenen.
Je kunt deze onderwerpen niet verdoezelen met een brede borstel en veel persoonlijkheid of zorgzaamheid. Het draait allemaal om het graven in het vuil, één schep per keer.
Sommige mensen noemen het robotonderwijs. Ik denk het niet. Het doet gewoon wat nodig is – tenzij lezen, schrijven en rekenen als onbelangrijk worden beschouwd.
Tegenwoordig, als je ADHD wilt induceren, geef dan een cursus waarin elk nieuw concept met korte metten wordt behandeld. Geef vervolgens elke student door naar de volgende klas, omdat deze ‘humaan’ is.
Zie het op deze manier. Stel dat je het pure aanzicht van een hoge rots die je wilt beklimmen. Je weet niets van klimmen. Je neemt een instructeur in dienst. Hij leert je een beetje over touwen en spikes en handgrepen. Hij belicht elk aspect kort en springt vervolgens naar het volgende.
Dus later … terwijl je vijfhonderd voet naar het ravijn beneden valt, kun je verhalen verzinnen waarom het experiment niet lukte.
Sinds de opkomst van het georganiseerde onderwijs op de planeet, is er tot voor kort een manier geweest om jonge kinderen te onderwijzen. Leg een nieuw idee uit, produceer tal van voorbeelden van dat idee en laat de studenten aan die voorbeelden werken en bedenk de juiste antwoorden.
Aftrekken, delen, decimalen, spelling, lezen – het werkt allemaal op dezelfde manier.
Maar voor de laatste honderd jaar hebben we de geleidelijke inbraak van de ADHD docenten gezien.
Schooltekst ADHD.
Niet genoeg voorbeelden. Niet genoeg oefeningen.
Onderwijs heeft niets te maken met een volledige frontale aanval om de eigenwaarde van de student te verbeteren. Het heeft niets te maken met kinderen vertellen dat ze waardevol zijn. Het heeft zeker niets te maken met het proberen om sociale waarden en teamgeest bij kinderen te verankeren.
En het maakt niet uit hoeveel fantasieën opvoeders laten draaien, scholen kunnen ouders niet vervangen.
Als wat ik hier schrijf wreed en onverschillig lijkt … kijk naar de andere kant van het plaatje. Kijk naar wat er gebeurt als een student uit school komt met een halfbakken, “dumbed-down” -opleiding.
Hij kan een beetje lezen. Hij kan een beetje schrijven. Hij begrijpt een soort van rekenen. Hij probeert de rest van zijn leven door te zeilen. Hij maakt het nep. Hij neemt een houding aan om het grote gebied van wat hij niet kent te verbergen.
Hij kan beslist niet helder denken. Geef hem drie opeenvolgende ideeën en hij is verloren. Hij gaat in de overbelasting stand.
Hij werkt op associatie. Je zegt A en hij gaat meteen naar G. Je gaat terug naar A en hij antwoordt met R. Hij is als een boot zonder roer.
Dat is wreed.
Veertig jaar geleden stond ik aan de vooravond van een lucratieve baan bij een bedrijf in orthopedagogie. De eigenaar gaf me een lesplan en zei dat ik een voorbeeldprogramma moest schrijven.
Ik deed het. Hij keek ernaar en zei: “Er zijn hier te veel voorbeelden en oefeningen. Je moet dingen sneller verplaatsen. “
Ik zei hem dat de studenten het programma nooit op die manier zouden begrijpen. Ze moesten aan minstens 20 oefeningen werken voor elk nieuw concept.
Hij was geschokt. “Dat is niet hoe het nu gedaan wordt,” zei hij.
“Oh”, zei ik, “je bedoelt dat de student en de leraar het allebei doen alsof?”
En dat was het einde daarvan.
Een aantal jaar geleden heb ik veel uitgelegd over wat er in dit artikel staat aan een socioloog aan een Amerikaanse universiteit. Zijn reactie: “Kinderen zijn nu anders. Ze hebben geen geduld. Er zijn te veel afleidingen. We moeten opereren vanuit een nieuwe psychologie. “
Ik vroeg hem wat die psychologie was.
“Kinderen zijn consumenten. Ze kiezen en kiezen. “
Terwijl ik om zijn beoordeling lachte, dekte hij zijn weergave van wijsheid af met deze: “Er is niet langer zo’n duidelijke scheiding tussen mening en feit. Ze overlappen elkaar. ‘
Perfect.
Ik weet alles over hoe de Carnegie- en Rockefeller-stichtingen het onderwijs in Amerika in de 20e eeuw getorpedeerd hebben. Maar hun grote inspanningen waren toen het afsnijden van leraren en studenten uit de geschiedenis van de natie en de betekenis van individuele vrijheid.
Waar ik het hier over heb is een andere perversie. Het loslaten van de jonge geest vanuit elke schijn van vervulling en continuïteit. Dit gaat veel verder dan de agenda van het uitrusten van kinderen als drones, als werkers in een gecontroleerde samenleving.
Dit is de inductie van verwarring en wanhoop over wat men vroeger het denken noemde. Dit is het inprenten van “gaten” die het heel moeilijk maken voor een persoon om te opereren, zelfs als een drone.
Bovendien, als je kinderen met allerlei slopende psychiatrische medicijnen bezaait, en je hebt een diepe en gevaarlijke rotzooi die alleen toegewijde ouders ongedaan kunnen maken, één kind per keer.
Mensen zouden willen dat het niet zo was, maar dat verandert niets aan de feiten.
Het voordeel is, wanneer je een concept aan een kind uitlegt, en je neemt hem dan mee door een groot aantal oefeningen die zijn ontworpen om hem te helpen dat concept te begrijpen, dan zal hij een overwinning behalen.
Dan zul je de lichten in zijn geest zien opkomen.
(My collection, The Matrix Revealed, has a Logic & Analysis course for High School students.)
