Sinds de bankiers het maatschappelijk leven zijn gaan bepalen, daarmee hun bekrompen hebzuchtige en machtswellustige denkwijze aan de gehele mensheid hebben opgedrongen, wordt ons dagelijks leven beheerst door het verstikkende thema schuld.
Zij hebben dit thema op een voor hen financieel voordelige en machtig makende wijze inhoud gegeven. Waardoor wij geïndoctrineerd zijn geraakt met het idee dat wij hen iets verschuldigd zouden zijn.
Wat is schuld en wie bepaalt dat?
Omdat zij iets voor ons ‘gedaan zouden hebben’, of ons ‘gegeven zouden hebben’, menen zij dat wij hen iets verschuldigd zijn. Zelfs nog meer dan dat zij ons vanuit hun verwrongen morele opvatting ‘gegeven’ zouden hebben. De totale financiële wereldschuld waar de mensheid zichzelf ten voordele van de bankiers mee heeft laten opzadelen stijgt met ettelijke honderden duizend dollar per seconde. De hoogte van die vermeende financiële schuld is zo astronomisch, dat er wereldwijd onvoldoende geld in omloop is om die ooit af te kunnen betalen. We zitten met elkaar dus in een opgedongen schuldenimpasse.
De mensonterende economische realiteit van onze volledig kunstmatig geschapen wereld houdt in, dat wij door renteheffing altijd meer terug moeten geven dan wat wij hebben ontvangen. Daarom leven wij ook in een schuldeneconomie, die zichzelf alleen maar in stand kan houden door nog meer schulden te genereren. Want dat levert immers geld op voor de geldverstrekkers. Zo wordt ons het idee opgedrongen dat er altijd een schaarste is en dit zaken zo duur maakt, maar die in feite een schaarste aan onvoorwaardelijke liefde inhoudt. De wakkeren onder ons weten inmiddels wel, dat het iets geven c.q. lenen door de bankiers, de meest misdadige misleiding is. Ze is gericht op het scheppen van een bijna onontkoombare afhankelijkheid, daar die bankiers tevens als enige het monopolie bezitten om geld uit het niets te scheppen. Dus met het door hen uit het niets geschapen iets (geld), denken zij iets terug te kunnen vorderen, terwijl het helemaal niets is. Handel in gebakken lucht. Of handel in bakken met drijfzand, waarin zij die in deze illusionaire gang van zaken geloven zullen verdrinken. Maar uiteindelijk ook de financiële elite zelf. Een illusie heeft een realiteitswaarde, zolang mensen die waarde daaraan geven en er in blijven geloven. Wanneer dat geloof verdwijnt, houdt de illusie op te bestaan.
Schuld en boete
Voorafgaand aan de hierboven beschreven invulling van het begrip schuld, is de mensheid al eeuwen vertrouwd geraakt met dat begrip door de religieuze invulling ervan. Die invulling hield een gemeenschappelijke mensheidsschuld in, op basis van de erfzonde. Toen Adam en Eva de verboden appel aten van een beruchte boom, die zou leiden tot een kennis van goed en kwaad, zijn zij uit het paradijs verdreven. Zij hebben toen volgens het ‘christelijke’ geloof de gehele mensheid tot in de eeuwigheid opgezadeld met een collectieve schuld. In de loop der tijd heeft de kerk die schuld vooral bij de vrouw neergelegd, daar Eva als eerste vrouw de verleiding van de slang niet kon weerstaan. Zij bood, na zelf van de appel gegeten te hebben, die aan Adam aan. Hij liet zich dus door Eva verleiden. Dat was natuurlijk geen toonbeeld van mannelijke krachtdadigheid. Zo bezien was Adam een man zonder ballen en was het terecht dat hij vanwege zijn medeplichtigheid ook uit het paradijs moest verdwijnen. Al was het maar uit solidariteit.
De Rooms Katholieke Kerk (RKK) heeft de mensheid wijs gemaakt, dat de door Adam en Eva veroorzaakte erfschuld alleen op individueel niveau in te lossen is via boetedoening, op basis van de in haar eigen machtsvoordeel werkende kerkelijke dogma’s. De kerkgeschiedenis is nu juist een weergave van hoe de machthebbers binnen die kerkorganisatie in de loop der eeuwen, zelf een morele schuld hebben opgebouwd ten aanzien van de door hen misleidde onwetende gelovigen. Deze mogen zij in de komende tijd inlossen door alle op basis van leugenachtigheid, misleiding, terrorisme en onderdrukking verkregen rijkdommen met de gehele mensheid te delen. Tevens mag de RKK alle door haar in de Vaticaanse bibliotheek achtergehouden esoterische kennis met de mensheid delen, die omwille van het dom houden van de gelovigen, voor hen tot verboden literatuur is verklaard.
Ook mag die RKK op haar knieën de mensheid verontschuldigingen aanbieden voor alle door haar veroorzaakte (ook seksuele) misstanden. Dat is haar morele plicht ten opzichte van de mensheid. Dit geldt overigens voor alle door machtwellust misvormde geïnstitutionaliseerde religies.
Hetzelfde fenomeen geldt overigens ook voor de bankiers. Want ook het geldsysteem is immers gebaseerd op een geloof, dat haar basis heeft in misleiding, bedrog, manipulatie, terrorisme, satanisch ritueel misbruik, onderdrukking, oorlogshitserij, meerdere menselijke en ecologische genociden. Dus ook de financiële elite staat, net als de religieuze elite binnen de verschillende geïnstitutionaliseerde godsdiensten, de zware taak te wachten om de mede door haar toedoen geschapen morele schuld op een humane en ecologisch verantwoorde manier te helpen aflossen. Zoals de waarheid in deze wereld alleen maar te herkennen is, door alles wat ons als waarheid wordt gepresenteerd 180 graden om te draaien in haar tegendeel, is ook het schuldfenomeen in dat licht te bezien. Dus we kunnen ons de vraag stellen: Wie is wat aan wie verschuldigd?
Zaden van vrede
Wat het zogenaamde economische vrije marktmechanisme in de loop van de afgelopen eeuwen heeft gedaan met landen, die door de kolonialiserende westerse machten zijn ingelijfd, blijkt uit het boek ‘Zaden van vrede’, van Sulak Sivaraksa. Hij is geboren in Thailand en studeerde in Engeland. Zijn westerse scholing deed hem echter niet vervreemden van zijn Aziatische normen en gevoel voor rechtvaardigheid. In zijn boek klaagt hij de hedendaags westerse cultuur aan, die naar zijn inzichten alleen de hebzucht in de mens aanwakkert.
De volgende uitspraak van Ghandi geeft duidelijk aan waar het om draait:
“Er is genoeg voor ieders behoeften, maar niet genoeg voor ieders hebzucht.”
Sivaraksa beschrijft in zijn boek, hoe in de loop der tijd lokale gemeenschappen in zijn land, die voorheen zelfvoorzienend waren, door de westerse invloed ontworteld en ontvolkt raakten. De overheersing van de door het westen beheerde handel, liet de voedselverbouw voor de eigen gemeenschap gedwongen overgaan in verbouw voor de export. De over het algemeen kleinere producenten van het voedsel werden er niet beter van. Ze kwamen in de vorige eeuw in een economische wurggreep van banken, westerse zaadveredelingsbedrijven en de kunstmest- en bestrijdingsmiddelenindustrie. In een vraaggesprek met de Indiase Vandana Shiva wordt ingegaan op de door schuldproblemen ontstane schrijnende situatie onder de Indiase boeren. In het interview brengt zij naar voren dat een toenemend aantal boeren in India zelfdoding als enige oplossing zag voor de torenhoge schuldenlast, die men opgedrongen heeft gekregen en de schande die dat binnen hun familie betekent. Sinds 1997 zouden daar meer dan 200.000 boeren zichzelf van het leven hebben beroofd.
Zou het in de agrarische sector in het westen anders zijn? Daar heeft de chemische en GMO producerende agrobussiness toch evenzeer haar ziekelijk lobbyende invloed op de wet- en regelgeving, binnen de dictatoriale burelen van de EU. In de VS en de omringende landen van de BV Nederland is het zeker niet anders. In Frankrijk verkiezen jaarlijks zo’n 600 boeren, om uit pure wanhoop zelf een einde aan hun leven te maken. De desastreuze gevolgen van de landbouwpolitiek sinds de jaren ’60 van de vorige eeuw, met haar globaliserende schaalvergroting, daarmee samenhangende ziekten bij het vee en ook schuldenproblematiek, eiste tot nu toe ook in Nederland vele zelfdodingslachtoffers. Er is niet of nauwelijks onderzoek naar gedaan, waardoor er weinig cijfermatige feiten bekend zijn. De trend is echter wel, dat het aantal zelfdodingen onder boeren toeneemt. Zoals over het geheel het aantal zelfdodingen in Nederland zorgwekkend toeneemt.
Verziekende economische dictatuur
Naast het stellen van vele vragen bij de wereldwijde dominantie van het westers economisch gefundeerde ‘cultuurmodel’, biedt de eerder genoemde Sivaraksa tevens een alternatief. Uitgaande van praktisch te hanteren richtlijnen, die hij ontleent aan een sociaal actief gericht Boeddhisme en waar men het effect van kan toetsen, geeft hij een beeld van een andersoortige samenleving. Een samenleving waarin respect voor al dat leeft het uitgangspunt is en waarin mensen de gelegenheid krijgen om zich op een harmonieuze manier te ontwikkelen. Bovendien daarbij niet gehecht zijn aan uiterlijke zaken. Waardoor de eigen rijkdommen zodanig gebruikt worden, dat ze tevens tot voordeel van anderen dienen.
In zijn boek geeft hij een passage weer uit een brief van een vroegere Siamese (Thaise) koning aan zijn zoon de kroonprins:
“Men is geen Koning om rijkdom te vergaren, noch om anderen te vertrappen zoals men wil, noch om wraak te nemen op hen die men niet mag, noch om gewoon een lui leventje te leiden. Als je dat wilt, kun je dat op twee manieren doen: door monnik te worden of miljonair. Zij die Koning wensen te zijn, zullen arm moeten zijn, zullen geduld moeten hebben ten aanzien van geluk en lijden, zullen liefde en haat moeten beteugelen – of deze nu in de eigen geest opkomen of door iemands aanhoudend gewauwel teweeggebracht worden – en ze zullen luiheid moeten afwerpen. Het enige dat een Koning bereikt, is roem na zijn dood, bekendheid door het in stand houden van het koningshuis en het beschermen van het volk tegen lijden onder zijn regering. Deze twee fundamentele uitgangspunten moet men in gedachten houden boven en voor al het andere. Zonder zulke voornemens zal hij niet in staat zijn het land te regeren.”
Verder schrijft hij:
“In de boeddhistische ideale samenleving hadden gewone burgers ook verantwoordelijkheden. De samenleving kon alleen maar functioneren al naar gelang mensen eerlijk, moreel, vrijgevig, verdraagzaam en vol vertrouwen waren. Het was belangrijk dat zij energiek, hardwerkend en vaardig waren; in een goede omgeving woonden; met goede mensen omgingen, een evenwichtige levenswijze hadden; zichzelf in de hand hielden. Wat de sociale kant betreft, werd iedereen geacht goede verhoudingen met anderen te onderhouden en een bijdrage te leveren aan geluk en welzijn van de samenleving. Leiders zouden dus ‘vaardige methoden’ moeten toepassen voor hun eigen geluk en voor het geluk van anderen door het scheppen van een wereld met minder hebzucht, haat en onwetendheid. Rechtvaardigheid en ethiek zijn van wezenlijk belang.”
Vervolgens haalt hij een uitspraak van Gautama Boeddha aan:
“Wanneer koningen rechtvaardig zijn, zijn de ministers rechtvaardig, zijn brahmanen en huisvaders ook rechtvaardig en zijn stedelingen en dorpsbewoners rechtvaardig. Als dit zo is, volgen zon en maan hun juiste baan. Als dit zo is, dan doen sterrenbeelden en sterren evenzo; dagen en nachten, weken en maanden, seizoenen en jaren volgen hun geregelde loop; winden waaien met regelmaat en in het goede seizoen, en de hemel verschaft voldoende regen. Als dit zo is, dan rijpt het gewas in het goede seizoen en leven mensen die zich met deze gewassen voeden, lang, voorspoedig, sterk en zonder ziekte.”
Schuld bestaat niet!
De visie van Sivaraksa, die uitgaat van rechtvaardigheid en het niet gehecht zijn aan materiële rijkdommen, laat de huidige heersers in een geheel ander perspectief zien. De nog bestaande vorstenhuizen zijn in schril contrast met wat de Siamese koning in de brief aan zijn zoon schrijft. Het bestaan van materieel uiterst welvarende vorstenhuizen zie ik als een museumstuk en een weerspiegeling van vergane ‘glorie’. Veelal dienen ze ogenschijnlijk als een verenigend beeld voor het bijeenhouden van een volk. Daarmee appellerend aan nationalistische gevoelens die in onze tijd niet meer passend zijn. Het in stand houden van de vorstenhuizen door machtsmanipulaties, valt te verklaren vanuit het gegeven dat zij een onderdeel vormen van de financiële elite. In Nederland is dat vanwege de jaarlijkse deelname aan de Bilderbergconferenties wel duidelijk. Het idee van troonopvolging door familie-erfrecht is een achterhaald concept in een werkelijke democratie. Het past niet meer in een ontwikkeling die een samenleving van vrije individuen beoogt. Het ontlenen van rechten aan bloedbanden is gebaseerd op een oude voorbije ontwikkelingsfase van de mensheid, waar ook de overerving van het joods zijn via de vrouwelijke bloedlijn een uitdrukking van is. De materiële welvarendheid van de katholieke kerkvorsten en bisschoppen is, vanuit het door Sivaraksa geschetste perspectief gezien, eveneens een uiting van een amorele levenshouding.
In feite zouden we, in het kader van een bewustzijnsverruimende ontwikkeling, het begrip schuld uit ons gezamenlijk woordenboek moeten schrappen. Want dit begrip wordt alleen gehanteerd om bepaalde ongelijkwaardige machtsverhoudingen mee te kunnen vormgeven. Omdat wij ons nu aan het bewegen zijn naar een samenleving waarin alleen volledig gelijkwaardig menselijke verhoudingen een plek kunnen hebben, heeft het begrip schuld geen enkele betekenis en zeggingskracht meer. Binnen dat kader van gelijkwaardigheid kan alleen een uit vrije wil onvoorwaardelijk schenken en ontvangen een vormgevende plaats hebben. Laten we zeggen, dat het Liefde in actie is.
Waar begint dit?
We kunnen natuurlijk eindeloos gaan zitten wachten tot die religieuze, economische en wetenschappelijke elite eindelijk eens bereidt zal zijn, om de door haar opgebouwde morele schuld aan de mensheid in te lossen. Dit zal inderdaad een eindeloos proces zijn, want de door hen verkregen macht en welvaart geven zij vanuit hun verziekte geestesgesteldheid natuurlijk niet gemakkelijk prijs. Daarom zou het misschien goed zijn als een ieder in het eigen leven eens anders met het begrip schuld om zou gaan. In de eerste plaats door die schuld in geval van conflicten, niet altijd op het bord van een ander te dumpen. Dat heeft de elite immers tot nu toe ook steeds gedaan. In de tweede plaats door ook niet overal zichzelf de schuld van te geven, want dat is geen fijn en opbouwend gevoel, dat dan vervolgens ook het liefst maar bij anderen op het bord gedumpt wordt.
Dan ben je er ogenschijnlijk zelf in ieder geval van af. Nee, schuld zou helemaal geen rol meer mogen spelen. Schuld heeft naast het elitaire machtsverhaal, op het individuele vlak vooral te maken met geen verantwoordelijkheid willen nemen voor het eigen lijden en de oorzaken daarvan bij anderen neer te willen leggen.
Iemand anders kan nooit en te nimmer de veroorzaker zijn van jouw eigen ellende. Die kan slechts een aanleiding zijn tot het bewust worden van de oorzaken daarvan in jezelf. Dus de strijd met het eigen onprettige schuldgevoel, wordt meestal op de buitenwereld geprojecteerd en daar bestreden. De enige oplossing voor het schuld(en)probleem is dan ook kwijtschelding op financieel niveau en vergeving van jezelf en de ander op individueel niveau. Het is daarom van het grootste moreel/ethische belang dat wij met elkaar op individueel niveau de gegeten appel van die beruchte boom, welke leidt tot een kennis van goed en kwaad, nu eindelijk eens grondig gaan verteren. De hieruit voortkomende ont-lasting zou wel eens een heel mooie compost kunnen zijn voor het volgende bewustzijnsgroeiseizoen.
Vergeving
Door onze daden in het verleden zijn we allemaal op de één of andere manier wel bij elkaar in het krijt of het rood komen te staan. Wanneer al die zogenaamde karmische ‘schulden’ vereffend zouden moeten worden, dan zouden we kunnen spreken van een spirituele schuldenzeepbel, waar ook moeilijk uit komen is. Deze zou dan lijken op onze huidige economische schuldenzeepbel. Want ook op dat niveau is er meer schuld gegenereerd, dan dat er nu menselijk gezien afgelost zou kunnen worden.
In mijn beleving is de enige manier om te voorkomen dat die zeepbel op een bijzonder destructieve manier uit elkaar knalt en het morele schuldprobleem doet verergeren, het vanuit mededogen jezelf je eigen ‘schuld scheppende fouten’ te vergeven. En daardoor dat dan ook te kunnen doen ten aanzien van anderen. Het jezelf op een innerlijk niveau verbinden met de helende kracht van de Universele Liefde in het eigen hart, is daartoe een absolute noodzaak.
We zijn hier allemaal om te leren mededogen te ontwikkelen voor de ‘fouten’ van onszelf en die van de ander(en). Zonder het maken van ‘fouten’ is er geen leerproces mogelijk. De in ons geprogrammeerde gedachte dat we geen fouten mogen maken, komt voort uit het onnatuurlijke perfectionisme dat de heersers van deze planeet in ons hebben geprogrammeerd. Het is de basis voor het ontstaan van schuldgevoel en faalangst. Uiterlijke perfectie bestaat niet, evenals uiterlijke zekerheid ook niet bestaat!
Heb dus nog een zeer leerzaam vervolg van je verdere levensreis, door vooral vergevingsgezind te leren zijn.
Hou je hoofd koel en vooral je hart warm. — Arend Zeevat
Momenteel gebeurt er veel in onze wereld dat menigeen zal confronteren met een zeer fundamenteel gevoel van onzekerheid en machteloosheid. Waarheid en onwaarheid zijn voor velen moeilijk te onderscheiden. De daardoor opgeroepen onzekerheid en onmacht zijn gevoelens, die we diep onbewust vanaf onze jeugd al met ons meedragen. Wereldbrand
