Hoe onze gedachten de genen kunnen programmeren – De wetenschap van de epigenetica

 dna programmeren Hoe onze gedachten de genen kunnen programmeren – De wetenschap van de epigenetica

Hoeveel controle hebben wij over ons eigen leven?

Worden wij echt gecontroleerd door onze genen, gevangen in ons eigen egoïsme, zoals sommige moderne schrijvers ons willen doen geloven? Hoeveel macht hebben we echt om ons leven en dat van anderen vorm te geven?

DNA

Het dogma dat de medische wereld beheerst

20-01-2013 Door: Konstantin Eriksen
Gastschrijver voor Wake Up World
Vertaling: Henk Mutsaers

In tegenstelling tot wat sommige mensen ons willen doen geloven, is het idee dat een groot deel van de nadruk op genen bepalend zou zijn voor ons gedrag niets anders dan een theorie en doctrine (doctrine: een verzameling leerstellingen of dogma`s die niet ter discussie staan). Het “zelfzuchtige gen”-model is een aanname en geen wetenschappelijk feit.

Wat is het centrale dogma? (dogma: een opvatting die niet te veranderen is).

‘Het centrale dogma’ is de doctrine dat informatie in onze cellen slechts in een enkele richting stroomt, van DNA naar RNA naar proteïnen. Het is een dogmatisch geloof in absoluut determinisme (determinisme is de leer dat alles bepaald wordt door eerdere gebeurtenissen volgens vaststaande feiten).

Laten we eens kort terugkijken in de geschiedenis. In 1990 begon er een groots internationaal onderzoeksprogramma, ’the human genome project’ (het menselijke genoomproject; genoom is een verzameling van alle genen van de chromosomen van een organisme). Het gestelde doel was om alle menselijke genen in kaart te brengen plus hun interacties, met gebruikmaking van computersoftware, en dan die kennis omzetten in (winstgevende) voordelen van de mensheid zoals het vinden van genezingen van de meest beangstigende ziektes.

Ze maakten het zeker een goed klinkend doel en spendeerden er heel veel belasting-geld aan. Maar was het hele project wel goed? Persoonlijk denk ik van niet! Wat het centrale dogma zegt, is dat het de proteïnen zijn die de essentiële processen uitvoeren binnen onze cellen en hun functies kunnen alleen doen wat onze genen opdragen (dit is wat de medische gezagdragers en bepaalde fanatieke takken in de evolutietheorie ons willen doen geloven). Als dit waar zou zijn dan zijn wij mensen niets meer dan de gecalculeerde determinitische uitdrukking van onze genen. (Determinisme is een filosofisch concept dat stelt dat elke gebeurtenis of stand van zaken veroorzaakt wordt door eerdere gebeurtenissen volgens de causale wetten die de wereld regelen en beheersen). We zijn dus in feite kleine robotten wiens biologie, emoties, gezondheid en geloofsovertuiging niet onze keuze zijn.

Dit is een theorie die onderwezen wordt op medische scholen en universiteiten over de gehele wereld. Gelukkig voor alle bewuste mensen is de ontkrachtende geloof vals gebleken.

Is evolutie deterministisch?

Vijftig jaar voor de publicatie van Darwins “The Origin Of Species” (‘de Oorsprong der Soorten’) stelde de Fransman Jean Baptiste Lamarque dat levende wezens een aangeboren wijze van waarneming van hun omgeving moeten hebben om te kunnen evolueren. En dat zij een evolutie ondergaan als antwoord op de veranderingen in hun omgeving. Zijn idee was dat genetische mutaties zeker niet willekeurig waren. Er is een inherente intelligentie in het spel van het leven die we niet eens beginnen te begrijpen.

Het antwoord van de ‘wetenschappelijke gemeenschap’ op dat moment was niet gunstig. Ze bespotten Lamarque’s theorie en elimineerden hem uit de geschiedenisboeken en gaven de eer voor het ontdekken van de evolutie aan Darwin.

Ondanks het feit dat Darwin in werkelijkheid zijn boek 50 jaar daarna publiceerde en zijn boek baseerde een groot deel van zijn theorie op het werk van weer een andere man: Alfred Russel Wallace, van wie veel ideeën door Darwin werden gekopieerd.

Volgens Lamarque is er een krachtenspel tussen levende wezens en hun omgeving. Volgens Darwins model, is evolutie strikt deterministisch en gebaseerd op willekeurige mutaties. Dus wie is er dichter bij de waarheid? Gelukkig voor ons had Lamarque gelijk wat betreft tenminste een ding: cellen hebben bewustzijn.

De opkomende wetenschap van de epigenetica

Zeer veel intelligente biologen hebben zonder twijfel bewezen dat het determinisme van de centrale dogma fout is. Genen bepalen niet de menselijke uitkomsten; het zijn onze reacties op onze omgeving die eigenlijk de expressie van onze genen bepalen. Dit werd definitief bewezen in 1988 door de Britse moleculair bioloog John Cairns.

Cairns nam bacteriën waarvan de genen niet in staat waren om lactase te produceren, het enzym dat nodig is om melksuiker te verteren, en plaatste ze in petrischalen waar het enige aanwezig voedsel lactase was. Tot zijn verbazing waren binnen enkele dagen alle petrischalen gekoloniseerd door de bacteriën en aten zij lactose. De bacteriële DNA was veranderd in reactie op zijn omgeving. Dit experiment is vele malen herhaald en er is geen betere verklaring gevonden dan het voor de hand liggende feit dat zelfs primitieve organismen bewust kunnen evolueren.

Dus… In tegenstelling tot wat het centrale dogma zegt, stroomt informatie in beide richtingen: van het DNA naar de eiwitten en van de eiwitten naar het DNA. Genen worden geactiveerd en gedeactiveerd door signalen uit de omgeving. Het bewustzijn van de cel bevindt zich in het celmembraan. Elke cel in ons lichaam heeft een soort van bewustzijn. Genen veranderen hun expressie afhankelijk van wat er gebeurt buiten onze cellen en zelfs buiten ons lichaam.

Wat betekent dit voor ons?

We zijn vrij om beslissingen te nemen voor ons leven en dat van anderen. Wij zijn geen robots die de commando’s en opdrachten van onze genen uitvoeren. Onze overtuigingen kunnen onze biologie veranderen. We hebben de kracht onszelf te genezen, we kunnen onze gevoelens en eigenwaarde beheersen en verbeteren. Elk aspect van ons leven kan worden verbeterd met de juiste intentie.

Het ergste wat we kunnen doen als denkende en voelende mensen is om afgesneden te worden van onze diepe positieve emoties, en angst en woede ons leven over te laten nemen. Als we onszelf toestaan om te worden overgenomen door negativiteit zetten we onszelf in een mentale biologische staat van angst verwant aan de vecht- of vluchtreactie.

Om positief te groeien als mens moeten we positieve emoties zoals liefde, genegenheid, vreugde en een wil om onszelf en ons eigen leven te veroveren uitdrukken. Als we onze overtuigingen veranderen, veranderen we onze emotionele toestand. Als dat gebeurt kunnen we ons leven veranderen. Eerst moeten we dat geloven. Pas dan geven we onszelf de kans om dat te bereiken.

Over de auteur

Konstantin Eriksen is een voormalig beurshandelaar. Na zijn baan te hebben opgezegd, studeerde hij biochemie en ging zich bezighouden met natuurlijke gezondheid en innerlijke afweertechnieken. Hij schrijft de Life Sucks- zelfverbeteringblog waar je zijn recente post kunt lezen op Wat is geluk?