Etalagebenen heten zo omdat pijn in de onderbenen optreedt na een beperkt aantal meters wandelen.
Na een korte tijd stilstaan verdwijnt de pijn en kan weer een stuk worden gelopen, als het ware tot de volgende etalage waar men weer moet stilstaan vanwege de pijn. Naarmate de aandoening voortschrijdt, wordt de pijnvrije loopafstand korter.
Etalagebenen heten officieel claudicatio intermittens, ze zijn de meest voorkomende klacht bij aandoeningen van de bloedvaten in de benen. De slagaders voeren te weinig bloed en daarmee zuurstof aan voor de spieren in de onderbenen en als tijdens het lopen de spieren werken en zuurstof verbruiken ontstaat een pijnlijk zuurstoftekort.
Meer dan twintig procent van de vijftigplussers heeft last van symptomen die wijzen op etalagebenen, het is een veel voorkomend probleem dat tot operaties en amputaties kan leiden. Bij mensen met etalagebenen zijn de andere bloedvaten ook aangedaan en bestaat een verhoogd risico op hart- en vaatproblemen waaronder hersen- en hartinfarcten.
De vermeende oorzaken van etalagebenen
Etalagebenen zijn een vernauwing van de beenslagaderen. De vaten die het bloed naar de benen vervoeren zijn deels dichtgeslibd. Er is niet één enkele oorzaak, meerdere factoren zorgen ervoor dat de bloedvaten dichtslibben. De algemeen genoemde zijn:
•Roken
•Hoge bloeddruk
•Overgewicht
•Suikerziekte
•Cholesterol
De echte oorzaak van etalagebenen is een laaggradige ontsteking. De genoemde factoren worden veel gevonden bij mensen met dichtslibbende bloedvaten maar vier van de vijf risicofactoren zijn het gevolg van een laaggradige ontsteking ten gevolge van een verstoorde suikerstofwisseling.
Hoe de risicofactoren ontstaan
De genoemde risicofactoren ontstaan na jarenlang ongezonde eet- en leefgewoontes. Door teveel suiker en koolhydraten in de vorm van brood, aardappelen en pasta stijgt de suikerspiegel te vaak, te hoog en te snel. Om de bloedsuikerspiegel weer tot een gezonde waarde te laten dalen maakt de alvleesklier veel insuline, de suikerspiegel daalt dan snel maar te ver. De suikerspiegel wordt te laag. Er treedt hongergevoel op en er worden koolhydraten of suikers gegeten. Zo herhaalt zich dat, meerdere malen per dag, jaar in jaar uit.
Een te lage bloedsuikerspiegel, hypoglycemie
Suiker, glucose, is de hersenbrandstof. Een te lage suikerspiegel heeft direct gevolgen voor de hersenstofwisseling. Ons lichaam probeert daarom de suikerspiegel constant te houden, en heeft bij een te lage suikerspiegel verschillende correctiemogelijkheden waaronder het maken van cortisol door de bijnieren. Cortisol is het stresshormoon en heeft een bloedsuikerverhogende werking. Bij uitgeputte bijnieren, bijvoorbeeld door hypoglycemie of bij burn-out, kunnen de bijnieren onvoldoende cortisol maken om de bloedsuikerspiegel op peil te krijgen. Er ontstaan hypoglycemiesymptomen zoals
•ochtendmisselijkheid,
•energiedip in de middag,
•koffiebehoefte om ‘wakker te worden’ of
•concentratieverlies tussen maaltijden.
‘s Nachts daalt de suikerspiegel, je rust en herstelt. In de gezonde situatie komt in de ochtend cortisol vrij om glucose te maken uit energievoorraden en je ontwaakt. Als de bijnieren niet in staat zijn om voldoende cortisol te maken wordt adrenaline gemaakt, het hormoon dat voor de vecht-vluchtreactie verantwoordelijk is. Mensen waarbij dit gebeurt, worden s’ochtends om 3 of 4 uur in paniek met een hele hoge polsslag wakker.
Tip: als je vaker dan drie keer per dag eet en je slecht gaat voelen als je een maaltijd overslaat, is je suikerspiegelregulering uit balans en heb je last van hypoglycemie. Dit is een voorstadium van suikerziekte.
Van teveel insuline wordt je dik
Het Insulinehormoon zorgt ervoor dat bloedsuiker en -vetten door de cellen worden opgenomen. Hoe meer insuline, hoe meer vetten worden opgenomen en er ontstaat overgewicht.
Van teveel cortisol wordt je ook dik
Het cortisolhormoon is bedoeld om een korte stressfase op te vangen. Het zorgt ervoor dat alle lichaamsfuncties in dienst zijn van alertheid, vluchten of vechten. De bloedsuikerspiegel gaat omhoog zodat hersenen en spieren optimaal kunnen werken. De verteringsfuncties worden op een laag pitje gezet waardoor voeding niet optimaal wordt verteerd en er worden eiwitten omgezet in glucose om voldoende energie ter beschikking te hebben. De bloedsuikerspiegel stijgt, er wordt meer insuline aangemaakt en meer vetten worden opgeslagen.
Insulineresistentie als prediabetes
Na het eten stijgt de bloedsuikerspiegel, de alvleesklier maakt insuline dat er voor zorgt dat de suiker uit het bloed in de cellen wordt gelaten. De bloedsuikerspiegel raakt weer in balans. Maar als de bloedsuikerspiegel langere tijd te hoog is door het eten van teveel suiker, koolhydraten en zetmeelproducten, zitten de cellen op een gegeven moment ‘vol ‘. Ze nemen geen suiker meer op, dat is insulineresistentie.
Er is voldoende insuline maar toch wordt de suiker niet door de cellen opgenomen. De bloedsuikermoleculen veroorzaken ontstekingen en verstoren hormoon- en neurotransmitterbalansen. (NB. Alleen hormoon en neurotransmittersupplementen innemen is symptoombestrijding en onverstandig!) Het lichaam maakt tevergeefs meer insuline om de cellen te bewegen de suiker toch op te nemen. Door de grote hoeveelheid insuline worden meer vetten opgeslagen, er ontstaat overgewicht. Insulineresistentie is een voorstadium van suikerziekte II.
Tip: als je na het en moe bent of zelfs in slaap valt heb je waarschijnlijk last van insulineresistentie. Vaak is direct na het eten behoefte aan een dessert of een kop koffie. Insulineresistentie kan in het bloed worden gemeten…
Te hoge suikerspiegel leidt tot verklonteringen
De rode bloedcellen zijn flexibel, zo kunnen ze door de kleinste bloedvaatjes. Maar suikerkristallen plakken aan de rode bloedcellen vast waardoor deze minder flexibel worden. Ze kunnen niet meer door de kleinste bloedvaatjes. Het lichaam registreert dat en weet dat als rode bloedcellen niet hun zuurstof afleveren en koolzuur ophalen er celstofwisselingproblemen ontstaan. Om de rode bloedcellen toch overal in het lichaam te krijgen wordt de bloeddruk verhoogt. Het aantal gekristalliseerde rode bloedcellen kan worden gemeten, dat wordt het ‘suikergeheugen’ genoemd en kan in het bloed worden gemeten.
Alleen de bloedsuiker- en insulinewaarde meten is zinloos.
Vaak zijn dit de enige metingen die worden gedaan en als deze waardes in orde zijn wordt ten onrechte geconcludeerd dat de suikerstofwisseling in orde is. Door deze fouten worden klachten als bijvoorbeeld depressiviteit, paniekstoornissen en chronische vermoeidheid gemist. Energetische metingen schieten ook tekort voor een betrouwbare beoordeling. Er moet minimaal een groot bloedbeeld en vier suikerstofwisselingswaardes worden gemeten in het bloed.
Cholesterol en vrije radicalen
Cholesterol is essentieel voor onze hersenen, de aanmaak van hormonen en als reparatiemolecuul. Het is een vet en kan alleen aan eiwitten gebonden via het bloed getransporteerd worden. De transporteiwitten zijn HDL, LDL en VLDL. Als cholesterol wordt beschadigd door vrije radicalen wordt het harder en kan aan vaatwanden vastplakken. Als het lichaam vrij is van ontstekingen en geen vrije radicalenoverschot heeft, plakt het niet aan vaatwanden.
Samenvattend: ‘risicofactoren’ zijn het gevolg
Een ongezond eet- en leefpatroon veroorzaakt prediabetes met als gevolg hoge bloeddruk, overgewicht, te hoog en door vrije radicalen beschadigd cholesterol en uiteindelijk suikerziekte. Er ontstaat tevens een laaggradige ontsteking en een vrije radicalenbelasting. In die combinatie is de kans op dichtslibbende aderen groot.
Dichtslibbende bloedvaten zijn ook voor het hart een groot gezondheidsrisico
Als de bloedvaten in het been zodanig zijn geblokkeerd dat pijn bij lopen optreedt, zijn de vaten in het hele lichaam waarschijnlijk aan het dichtslibben. De vaatwanden worden minder flexibel hetgeen leidt tot overbelasting van het hart en de kans op hart- en herseninfarcten vergroot. Met de Arteriograph kan de conditie van de bloedvaten worden vastgesteld en daarmee het individuele risico op een hart- of herseninfarct
Het goede nieuws: er is veel te doen aan dichtslibbende bloedvaten
De behandeling begint met het aanpassen van het eet- en leefpatroon en wordt ondersteund door voedingssupplementen. Een zuurstofbehandeling genaamd oxyvenering is een effectieve behandeling bij doorbloedingsproblemen. Bij deze behandeling worden hele kleine hoeveelheden medisch zuurstof via een infuus in de bloedbaan gebracht waardoor alle bloedvaten in het lichaam zich verwijden, de doorbloeding wordt beter. In Duitsland wordt de methode door heilpraktikers, artsen en in klinieken toegepast bij onder meer aderverkalking, na hart- en herseninfarcten en bij etalagebenen. Ook mensen die zoveel klachten hebben dat een operatie onvermijdelijk wordt geacht, hebben vaak baat bij de behandeling.
De effectieve aanpak bij etalagebenen en aderverkalking in het algemeen:
•Onderzoek
oAnalyseer of en hoe uw voeding en stress bijdragen tot een verstoring van de suikerstofwisseling
oLaat de bloedsuikerstofwisseling meten door middel van een bloedonderzoek
oLaat de vaatwandflexibiliteit meten
oBespreek de uitslagen met een behandelaar die met de materie vertrouwd is
•Aanpak
oAanpassing voeding- en levensstijl
oOndersteunende supplementen
oDoorbloedingsverbetering door de oxyvenerings zuurstofbehandeling
•Evaluatie
oLaat de afwijkende waardes opnieuw meten
oPas eventueel het plan aan.
Meer informatie 053 475234| eMail
Duurzaam Gezond betekent fit en levenskrachtig?zonder medicijnen. Veel mensen denken dat?dit toeval of geluk is, maar ziektes en klachten onstaan door een voortdurende overtreding van natuurwetten. Wanneer natuurwetten worden gerespecteerd ontstaan er geen klachten en ziektes en bestaande klachten?verminderen of verdwijnen. Zuiver en gezond eten, het vermijden van gifstoffen in voeding, lucht en lichaamsverzorgende producten, voldoende …
Duurzaam Gezond | Het Cel Herstel Concept |
