Door welke ogen ervaren wij onszelf en de wereld?
Dit artikel is gebaseerd op 58 jaar levenservaring, waarin ik een visie heb ontwikkeld op wie ik als mens ben in relatie tot de mij omringende wereld. Er is heel veel gebeurd in die wereld sinds de dag dat ik op deze planeet aarde ben geland. Van jongs af aan heb ik me hier een vreemdeling en een reiziger op doorreis gevoeld. Het is gedurende mijn reis een lastige klus geweest om aan de leefomstandigheden hier te wennen.
Reiziger op doorreis
De planeet zelf is in al haar natuurlijke pracht van een ongekende schoonheid, waar ik gedurende vele reizen voorbij de grenzen van mijn geboorteland intensief van heb mogen genieten. De grootste problemen kwam ik echter tegen in het om leren gaan met de menselijke bewoners van deze planeet, die er veelal onbewust in steeds grotere mate een puinhoop van hebben gemaakt. Ik heb daarom de oorzaken van die sociale en daaruit voortvloeiende ecologische puinhoop willen onderzoeken. Een uitgebreide weergave van de resultaten van dat onderzoek, heb ik weergegeven in mijn op 11 september 2015 verschenen boek ‘Volgzaam slavendom of dienend meesterschap‘.
De door mij waargenomen en ervaren sociale disharmonie heb ik als een schril contrast ervaren met de wereld waar ik vandaan kwam, voordat ik hier landde. Iets van die andere wereld, die ik de geestelijke wereld noem, heb ik onbewust altijd als een ideaalbeeld in mijn ziel met mij meegedragen. De herinnering aan die geestelijke wereld heeft mij in het eerste deel van mijn leven er sterk naar terug doen verlangen, maar anderzijds later in mijn leven op zoek doen gaan naar mogelijkheden om iets daarvan hier tot uitdrukking te brengen. Gaandeweg heb ik mogen leren zien hoe ik zelf, door te handelen vanuit het in mijn jeugd ontwikkelde overlevingsinstinct – wat ik emotionele programmering noem – onbewust ook heb bijgedragen aan het vergroten van de ellende die er al was.
Authenticiteit
Steeds was er echter de herinnering aan de geestelijke wereld, die mij op koers hield naar het doel waarvoor ik hier gekomen ben en in mij de bereidheid waarborgde om te leren van mijn uit onwetendheid voortkomende ‘fouten’. En mezelf deze te vergeven, zodat ik ook mocht leren anderen hun ‘fouten’ te vergeven. Ik kwam er daarbij achter dat de weg naar het doel even belangrijk is als het doel zelf. Dat eigenlijk de weg het doel is! Het hieruit ontstane leerproces heb ik als bijzonder heilzaam ervaren en leren zien als de essentie van mijn aanwezigheid op deze planeet. Tevens heeft het in mij het weten doen ontstaan dat de werkelijke maatschappij veranderende (r)evolutie ligt in de bewustwording van de onbewuste achtergronden van het eigen sociale functioneren. De ontwikkeling van de daarmee samenhangende diepe zelfkennis, heb ik voor mijzelf als het ultieme leerdoel gesteld.
Een authentieke zelfbeleving en zelfwaardering zullen de belangrijkste bijdrage zijn aan het scheppen van een betere wereld. Loslaten van de slachtofferige slavenrol zal een ieder uiteindelijk in contact brengen met de eigen bron van kracht. Het zal een ieder de eigen kwaliteiten leren zien, die bewust op een vrije en vrijlatende wijze aan de wereld kunnen worden geschonken. Dit is juist wat de door demonische krachten geïnspireerde heersers op deze planeet het meest vrezen! Deze sociaal vernieuwende evolutie zal echter niet in het laatste wereldnieuws op de beeldbuis worden benoemd, of via de reguliere propagandakanalen op het internet. In mijn beleving zal deze ook door geen enkele nieuw optredende politieke en/of religieuze messiasfiguur kunnen worden veroorzaakt. Zij kunnen slechts een nieuwe waan van de dag creëren. Zij zijn slechts de manipulatieve projectieschermen voor de onbewuste hoop en verlangens van vele mensen. Omdat zij deze niet in zichzelf en in hun eigen leven kunnen vervullen, projecteren zij die dan vanuit onmacht op de buitenwereld. Ieder naar buiten gericht verlangen en de uiterlijke vervulling daarvan dragen echter al de teleurstelling in zich.
Leerzame reis
Al met al heeft het leven in mijn menselijk lichamelijke ruimtepak me tot nu toe een zeer boeiende en vooral leerzame reis geboden. Mijn visie op al datgene dat ik tijdens mijn reis heb ervaren, heeft zich alleen kunnen ontwikkelen op basis van de in mijn ziel aanwezige herinnering aan een geestelijke realiteit. Het was voor mij de drijvende kracht achter het willen vinden van een zinvolle verhouding van mijzelf in relatie tot de mij omringende wereld. Gaandeweg mijn leven heb ik dus vooral veel mogen leren van mijn sociale interacties met anderen. Ik noem dit de Hogeschool van het Leven en ik heb van die opleiding op een dieper niveau meer op mogen steken dan van al het theoretisch gefundeerde onderwijs, waarmee men opgroeiende mensen meent te moeten onderrichten. Mij is gebleken dat dit onderwijs over het geheel genomen meer op africhten is gebaseerd, dan op het ontwikkelen van het in ieder aanwezige potentieel. Met als doel om nieuwe spelers op het maatschappelijke speelveld al zo vroeg mogelijk de door de heersende spelbepalers opgelegde spelregels in te peperen. Voornamelijk door de interpretatie van hun waarnemingen zodanig te manipuleren dat het de heersers van deze planeet welgevallig is. Men zou dit perceptiemanagement kunnen noemen.
Mijn grootste uitdaging was dan ook om bovenstaande in mijn eigen zijn te herkennen en me daar vrij van te maken, om zo de regisseur van mijn eigen levensspel te worden. Me dus niet meer te laten bepalen door regels en andere zaken, die niets met mijn moreel/ethisch gefundeerde geweten te maken hebben. Het woord geweten geeft natuurlijk aan dat we op deze planeet landen met een al aanwezig weten. Een weten dat we vergeten zijn. We mogen het ons nu dus opnieuw gaan herinneren.
Ervaren en beleven, als voeding voor de ziel
We worden allemaal als ogenschijnlijk onwetende en naïeve mensen geboren in een wereld, die al een hele ontwikkeling heeft doorgemaakt en op een bepaalde manier historisch is bepaald en vormgegeven. Die vormgegeven wereld met alles dat daarin gespeeld heeft en nog speelt wordt ons via alle uiterlijk opvoedende factoren – die ook al door het systeem zijn geprogrammeerd – opgedrongen. Vanuit onze ogenschijnlijk onschuldige naïviteit slikken we dit allemaal maar en slaan het in ons onderbewuste op, daar we nog te jong zijn om het allemaal op een volledig bewust niveau te verwerken en te integreren. Bewustzijn heeft met de geestelijke IK-functie in de mens te maken en het daarop gebaseerde moreel/ethische onderscheidingvermogen. Dit ontwikkelt zich pas gedurende het leven.
Een baby is door hulpeloosheid en afhankelijkheid volledig aan de verzorgende buitenwereld overgeleverd. Die buitenwereld geeft het kind al dan niet datgene wat het nodig heeft, op zowel lichamelijk als psychisch/emotioneel niveau. Wat dat opgroeiende kind geboden of onthouden wordt ten aanzien van de intrinsieke ontwikkelingsbehoeften, zal bepalend zijn voor de verdere ontwikkeling tot een volwassen mens en deelnemer aan het sociaal-maatschappelijk leven. In de 13e eeuw deed de Duitse koning Frederick II, in het kader van het bestuderen van de taalontwikkeling, een nogal duivels experiment met baby’s. Hij wilde ontdekken welke ‘natuurlijke’ taal kinderen zouden ontwikkelen als er nooit tegen hen gesproken werd. Een groep baby’s werd direct na de geboorte bij de moeder weggehaald en in handen van een groep verpleegsters geplaatst. Zij mochten echter niet tegen hen praten. Het contactverbod werd daarna uitgebreid tot fysieke aanraking. Het resultaat van het experiment was dat geen van de baby’s enig teken van spraak liet horen, daar ze allemaal waren gestorven.
Welkom of onwelkom, dat is de vraag
Het is een natuurlijke tendens voor ieder mensenkind om in beginsel, vanuit een volledige overgave en openheid, alleen maar te willen ervaren en beleven en datgene wat het ervaart en beleeft als waar te zien. Het kind komt voor de geboorte uit een sfeer van eenheidsbeleving, waarin er geen onderscheid tussen binnen- en buitenwereld is. Het komt uit een non-dualistische geestelijke sfeer in een door dualisme beheerste aardewereld. Dat is effe wennen natuurlijk. Afhankelijk van de al dan niet liefdevolle ontvangst en de opvoedende begeleiding daarna, zal dat kind zich welkom of onwelkom voelen. Gezien het in onze wereld dialectisch probleem scheppende dualisme en de toenemende polarisering van de sociaalmenselijke verhoudingen en alle daaruit voortvloeiende conflicten en oorlogen, zal een zeer groot deel der mensheid zich in de afgelopen geschiedenis niet welkom hebben gevoeld en nu niet welkom voelen. Dit al dan niet welkom voelen schept het fundament voor het eigen gevoel van zekerheid, veiligheid en innerlijk evenwicht in het verdere leven.
Bovenstaand kan ik alleen maar beschrijven op basis van mijn eigen doorleefde levenservaring en daaruit voortkomend invoelend vermogen ten aanzien van anderen in een gelijksoortige situatie. Ik heb mij al vanaf voor mijn geboorte en daarna door mijn opvoedende omstandigheden niet welkom gevoeld in deze wereld. Als ongewenst kind heb ik gedurende mijn leven uiteindelijk moeten leren om mezelf wel welkom te heten in deze wereld. Dit had tot gevolg dat ik iedere centimeter bestaansruimte voor mijzelf heb moeten veroveren. Ik kan mij voorstellen dat dit voor vele kinderen en volwassen geworden mensen in deze tijd ook geldt.
Weerstand, die een prijs heeft
Het idealisme dat ik in de loop van mijn leven in mijzelf heb ervaren, heeft alles te maken met hetgeen dat ik zelf heb gemist en een in mij aanwezig beeld van een andere realiteit. Daarin is het dus allemaal heel anders. Gedurende mijn leven heb ik getracht iets van mijn idealisme in mijn dagelijkse leven vorm te geven, door vanuit mijn gevoel voor rechtvaardigheid te strijden tegen de enorme onrechtvaardigheid in deze wereld. Dus te strijden voor rechtvaardigheid. Die strijd heeft voor mijzelf veel opgeleverd, in de zin van levenslessen ten aanzien van de zinloosheid van strijd. Het heeft echter ook een prijs, in de vorm van een toenemend sociaal isolement ten gevolge van het willen vormgeven van de eigen unieke individualiteit.
Men zal weerstand oproepen binnen de in het systeem ingebedde sociale omgeving, wanneer men zich ontrekt aan de gangbaar werkend maatschappelijke stroom van competitie en strijd. Zeker geldt dit voor mannen, daar het algemeen geaccepteerde (macho en/of alpha) manbeeld toch vooral gebaseerd is op het krachtig neerzetten en bewaken van het eigen territorium. De weerstand die vanuit de door het systeem gevormde omgeving optreedt, is meer dan logisch en voorspelbaar. Ieder bepaalt echter voor zichzelf om daar voor te zwichten, of trouw aan de door actuele situaties bepaalde vormgeving van eigen kracht te zijn.
Eigen invulling
Een ieder heeft zo een eigen opvatting en emotionele invulling van zekerheid en veiligheid. De meeste mensen hebben die in laten vullen door wat het systeem hen op dat vlak op een misleidende manier te bieden heeft. Daarbij worden zij geleid door uiterlijke zekerheden en veiligheden. Big Brother/Father en Big Sister/Mother spelen daar natuurlijk zeer goed op in. Met Big Sister/Mother doel ik op de zeker ook zeer controlerende rol die vrouwen als behoedsters en beschermers willen spelen. Het is niet voor niets dat de feminisering van de maatschappij dit aspect in vrouwen zo extreem heeft aangesproken.
Dus gezamenlijk zorgen Big Brother/Father en Big Sister/Mother, voor de controle binnen en de in stand houding van het systeem. De bevolking wordt daarin gezien als een stel kinderen, dat aan hen door verkiezingen en andere algemene manipulaties is toevertrouwd. In iedere nazistaat met een regering is dit het principe voor het de bevolking opvoedende systeem. Dit systeem is er echter op gericht om mensen vast te zetten in het kindstadium en ze vooral niet volwassen en zelfstandig denkend, voelend en willend te laten worden. We kunnen de wereld, als we onszelf serieus willen nemen, niet meer door de ogen van een afhankelijk kind bekijken.
In de jaren ’30 van de vorige eeuw, voorafgaand aan WOII, deed de christelijk vaderlijke politicus Colijn de volgende uitspraak:
“Gaat u maar gerust slapen.”
Met andere woorden, als u maar lekker gaat slapen en geen onnodige paniek en onrust veroorzaakt, waakt vadertje staat wel over u en gaat haar eigen dictatoriale gang.
Menselijke pubertijd
Het is echter een in ieder mens ingeboren en natuurlijk fenomeen om uiteindelijk een eigen zelfstandig en volwassen bestaan op te willen bouwen, gebaseerd op het in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens vastgelegde, maar door de ondertekende nazistaten niet nageleefde, recht op zelfbeschikking. Dit is de in ieder mens onbewust aanwezige vrijheidsdrang. Dus het zelf kunnen beschikken over de vrijheid om het leven naar eigen menselijk moreel/ethisch verantwoorde maatstaven vorm te geven. In die zin bevindt de mensheid zich psychologisch gezien al sinds de jaren 60/70 in een pubertijdfase. Het probleem met de puber is echter, dat deze door de ontdekking van de eigen behoeften, wensen, verlangens en deze op een eigen passende wijze vervult te willen zien, een nogal egocentrische inslag en voorkomen heeft. De puber mag nog leren om verantwoordelijkheid te nemen voor de gevolgen van het eigen doen en laten. En zich te openen voor de behoeften van de sociale omgeving en de eigen behoeften daar op af te stemmen. Het is dus een ontwikkelingsfase waar men door heen moet, om verder te kunnen groeien naar een evenwicht tussen binnen- en buitenwereld in een volgende fase. In onze tijd blijven velen echter in deze fase hangen en bekijken de wereld door de ogen van eeuwige puber.
Menselijke volwassenwording
Het menselijke volwassen worden houdt in dat het individuele recht op vrijheid en de vormgeving daarvan, de vrijheid van anderen niet mag schaden. Dit zou ideaal gezien zelfs zo ver kunnen gaan dat men elkaar in elkaars vrijwording stimuleert, om dan gezamenlijk de vrijheid en schoonheid van het scheppende leven met elkaar te delen en vieren. Ik ga er vanuit dat vele oudere natuur/cultuurvolkeren dit in hun rituelen hebben vormgegeven. Rituelen waarbij door zang en dans, de viering van een mystieke eenheid van al het leven werd gevierd.
Als dit vrijwording- en vrijheidsbevorderende principe ook op een geopolitiek niveau ten aanzien van landen, regio’s en lokale gemeenschappen werkelijk zou worden vormgegeven, dan zou oorlog een onbekend begrip worden. Een begrip dat in geen enkel woordenboek meer zou voorkomen. Keep on dreaming, hoor ik verschillende lezers al denken. Maar wat is het leven als er geen droom of ideaal is om voor te leven. Deze geven het leven toch juist een richting en doel. Het is het verliezen van het contact met onze dromen, idealen en mythes, die de mensheid heeft overgeleverd aan de koude, kille en verstarrende krachten van een berekenend intellectualisme en alles wat daaruit is voortgekomen. Het is de ontmythologisering van het leven, die de dood uitnodigt dit geestelijk geïnspireerde leven over te nemen.
Het zijn doodskrachten die wars zijn van alle menselijke gevoelens ten aanzien van verbinding, schoonheid, waarheid en liefde. Daarom is de wereld zoals deze nu is. Alles moet functioneel en inpasbaar zijn in een toenemend ontmenselijkend systeem. Een systeem sluit de mens buiten, daar het planmatig, berekenend, doelgericht, vooral erg doods en star is. Terwijl menselijkheid de weg als doel ziet. Een weg die tot een geestelijk/zielsmatig verrijkende en verruimende leerervaring leidt. Het leven wil gevierd worden in al haar schoonheid en pracht. Het leven is als de stroom van een rivier, waarop men mee vaart en men de stuurkunst leert van het om rotsen en andere obstakels heen te laveren. Daarbij echter wel ziet wat die rotsen en andere obstakels te vertellen zouden kunnen hebben over de verdere reis.
Het einde is nog niet zicht, maar ergens is land
Mijn leerweg is nog niet ten einde, evenals de weg der mensheid dat ook nog niet is. Op deze verdere weg zullen er nog vele beproevingen moeten worden doorstaan. Ik heb echter in de loop van mijn leven een fundamenteel vertrouwen ontwikkeld in de ondersteuning van mijn innerlijke begeleiding vanuit de geestelijke wereld, waardoor ik de toekomst heb leren zien als een enorm potentieel aan scheppende mogelijkheden. Ik weet dat het juist de gerichtheid op mogelijkheden is, die ons onze beperkingen zal doen overstijgen. De grootste beperking die ik heb waargenomen is de manier waarop wij geleerd hebben om met onze kwetsbaarheid en afhankelijkheid om te gaan. Het heeft me laten zien dat het trouw zijn aan jezelf en vanuit een oprecht en menselijk morele gevoel je dagelijks leven vorm te geven, een veel constructiever alternatief biedt, dan te blijven hangen in de beperkende strijd tegen windmolens. Idealen, die gefundeerd zijn op het vormgeven van een natuurlijke en organische ontwikkeling, komen voort uit het zien van mogelijkheden en deze op praktische wijze vorm te willen geven in de aardse realiteit.
Volwassen worden houdt mijns inziens in dat men de waarde van het verleden erkend, zich in het heden vrijmaakt van de daaruit voorkomend verstarrende beperkingen, zodat er een vrijere expressie van de eigen individualiteit in de toekomst zal kunnen ontstaan. We hebben de wereld allemaal iets te bieden, anders waren we hier niet. Daarom wil ik dit artikel opdragen aan allen die hun weg in het leven aan het zoeken zijn en hen meegeven dat vertrouwen in een goede afloop, misschien niet zoals je die vanuit de eigen comfortzone gewenst had, het allerbelangrijkste is. Mijn persoonlijke insteek is, dat niets op zichzelf staat, dat dus alles met elkaar verbonden is. Die verbinding is ervaarbaar wanneer men buiten de gangbaar in ons geprogrammeerde kaders denkt, voelt en handelt. In die zin is er dus een direct verband tussen wat er op wereldniveau gebeurt en wat er in ieders persoonlijke ontwikkeling zich voordoet.
Ook de visie die ik in dit artikel heb verwoord is onderhevig aan beperkingen, die voornamelijk gelegen zijn in de mij (en ons) aangeleerde taal. Die taal is het referentiekader voor ons geprogrammeerde denken en de daaraan gekoppelde belevingswereld. Zij is gebaseerd op een dualistisch begrippenkader. In een wereld van Babylonische spraakverwarring op alle niveaus, waarin mensen hun eigen beelden op dezelfde begrippen plakken en er dus een andere invulling aan geven, is het moeilijk om op een zinvolle wijze met elkaar te communiceren. De beperking van de gesproken en geschreven taal kan echter overstegen worden door voor iedereen te begrijpen en in te voelen beelden. Mijn visie is, dat in het kader van de voortschrijdende bewustzijnsevolutie der mensheid, er in de loop daarvan een universele beeldentaal zal ontstaan. Zo lang die taal er nog niet is, is de innerlijke resonantie c.q. herkenning van een bedoelde begripsinhoud met betrekking tot de taal die wordt gebruikt, de enige manier om een wezenlijke communicatie te hebben. Dat geldt dus ook voor de inhoud van dit artikel en ik hoop dat die resonantie bij u als lezer plaatsvindt.
Lenteviering
We zijn nu in januari, dus nog winter. Maar onder het door vrieskou bevangen aardoppervlak en eventuele sneeuw, liggen de zaden voor een nieuwe ontkieming in het komende voorjaar al te wachten. Als het licht en de warmte van de zon weer toe gaan nemen, dan zullen deze zaden gaan kiemen, groeien en bloeien tot wat ze in potentie kunnen zijn. Deze uiterlijke natuurfenomenen spelen zich ook in ons innerlijk af. Ook in ons innerlijk liggen de zaden voor een nieuw groei- en bloeiseizoen te wachten, om zich in alle pracht in dit nieuwe jaar te laten zien. Dus koester je innerlijke zaden en verzorg ze goed. Zodat jij in het nieuwe voorjaar een nieuwe bijdrage kunt leveren aan je eigen leven en aan dat van anderen.
Conclusie
Als wij door een gebrek aan zielenvoeding vanuit de buitenwereld, onszelf niet leren voeden en anderen daar ook niet in ondersteunen, zullen we net als de baby’s in het experiment van Frederick II allemaal gevoelsmatig en uiteindelijk fysiek voortijdig doodgaan. De oplossing ligt dus al in het probleem besloten! In die zin is het kijken naar de wereld door de ogen van een volwassene en de daaraan ten grondslag liggende beleving ervan, de beste basis voor een voortdurende zielsmatige en dus geestelijke bewustzijnsevolutie.
Arend Zeevat 14 januari 2017
Hou je hoofd koel en vooral je hart warm. — Arend Zeevat
Momenteel gebeurt er veel in onze wereld dat menigeen zal confronteren met een zeer fundamenteel gevoel van onzekerheid en machteloosheid. Waarheid en onwaarheid zijn voor velen moeilijk te onderscheiden. De daardoor opgeroepen onzekerheid en onmacht zijn gevoelens, die we diep onbewust vanaf onze jeugd al met ons meedragen. Wereldbrand
