Het eerste zaadje.
In mijn beleving dragen we allemaal diep in onze ziel vanaf ons prille levensbegin een stralend mooi beeld in ons mee van een perfecte liefde. Een liefde die alomvattend, vervullend, omhullend, subtiel, teder, warm en onvoorwaardelijk is, maar waar nodig ook grenzen stelt. Wanneer we eenmaal in een aards lichaam geboren zijn, is deze zonder de nodige innerlijk zielsmatige zuivering niet meer te ervaren.
Het verwordt tot een onbewust herinneringsbeeld aan de wereld waar we vandaan zijn gekomen. Een herinnering aan een hemelse liefde, die ons heel en compleet doet voelen.. De herinnering is als een soort van zaadje, dat we mogen leren verzorgen om het tot groei en bloei te laten komen in ons aardse leven. Voorwaarde daarvoor is, dat we het wel eerst mogen leren ontdekken in onszelf.
Zelf ben ik niet religieus gelovig, maar voel in mijzelf wel een sterke verbinding met waar de Christus, als oerbeeld van de volledige Mens, voor staat. Sinds mijn reizen door India en daarna mijn kennismaking met de antroposofie, die in essentie Christocentrisch is, voelde ik de sterke behoefte om mijn ziel te zuiveren en om te vormen tot een zuiver kanaal voor Zijn Liefde.
Eind 1987 had ik een bijzondere droom. Ik liep op een smal bergpad met aan de ene kant een diepe afgrond en aan de andere kant een glooiende heuvel, die naar de top van de berg leidde. Op een gegeven moment voelde ik de aanwezigheid van iemand achter mij. Ik keek om en zag een volledig in het zwart gehulde figuur op een zwart paard langzaam aan komen rijden.
Hij had een grote capuchon over zijn gezicht. Ik besloot hem de gelegenheid te geven om te passeren en liep daarom de heuvel op en ging halverwege zitten. Langzaam zag ik deze macabere figuur voorbijrijden en nam hem waar zonder angst te voelen. Ik volgde hem tot hij na een bocht in het pad uit het zicht verdween. Toen hij uit mijn gezichtsveld was, voelde ik opnieuw een aanwezigheid achter mij. Opnieuw keek ik om en zag op de top van de berg een heel mooie lichtende gestalte staan, die mij wenkte. Ik begaf me op weg naar Hem toe en zag dat Hij zijn armen uitnodigend had gespreid. Vlak voordat ik me in die uitnodigende armen kon vleien, werd ik wakker. Voor mij was dit een heel zingevende droom, die mij wilde vertellen dat ik in een proces zat van het zonder angst leren kijken naar het duister, de schaduw, in mijzelf. Waarna ik me op weg naar het licht (Christus) zou begeven en me daarmee zou kunnen verenigen.
Het feit dat ik wakker werd, juist voordat die vereniging tot stand kwam, vertelde me dat ik er nog naartoe op weg ben.
Het verlangen
Het machtsspel dat er op deze planeet gespeeld wordt, lijkt op alle fronten mensen zo ver mogelijk van de zuivere liefdesbeleving vandaan te willen houden en enkel haar negatieve tegenbeeld in de vorm van macabere schaduwen te willen laten ervaren. De beleving van de hemelse liefde leeft echter als een in onze ziel geetst verlangen voort en op een onbewust niveau dragen we dat verlangen naar het hier op aarde willen ervaren van die liefde met ons mee. Voor sommige mensen is dit de drijfveer om door alle anders lijkende en ontmoedigende aardse ervaringen heen op zoek te gaan naar deze zuivere vorm van liefde. Door de eenzijdige gerichtheid op de buitenwereld zijn we echter geprogrammeerd, om daar de vervulling op dit gebied te willen vinden.
Omstandigheden op aarde maken het beleven van deze vorm van liefde in haar zuivere vorm bijna onmogelijk, in de zin dat die omstandigheden er op gericht lijken te zijn om juist alleen maar onmogelijkheden te scheppen. We missen het gevoel van heelheid en compleetheid dat die liefde ons schenkt. Door onze aangeleerde eenzijdige gerichtheid op de buitenwereld wordt er in ons gevoelsleven een gespletenheid tot stand gebracht, die een intens zielsmatige pijn veroorzaakt. Deze kan zo ondraaglijk zijn, dat we op zoek gaan naar een verdoving ervan De aardse sociaal-maatschappelijke en omstandigheden zijn zo vormgegeven, dat ons voortdurend verleidingen, misleidingen, leugens, bedrog en onbewuste manipulaties in vele vormen worden gepresenteerd. Het zijn deze zaken die ons volledig verdoven en daardoor het voelen en weer in contact komen met die intens zielsmatige pijn verhinderen. Die sluier van onwaarheid en misleiding wordt als een verstikkende deken over onze ziel gesloten.
Het is heel menselijk om zo snel mogelijk van pijn verlost te willen worden. Daarom nemen we voor lichamelijke pijn maar al te gemakkelijk een pijnstiller. Op psychisch/emotioneel niveau werkt dat net zo. Daar zijn zielsmatige pijnstillers voor ontwikkeld in de vorm van psychofarmaca, brood en spelen, pornografie en allerhande verslavingen. Pijn werkt echter samentrekkend en brengt je in contact met jezelf. Pijn heeft een signaalfunctie, het wil ons vertellen dat er iets uit balans is. Dus dat er iets mist, wat de balans weer kan helpen herstellen. Als we die pijn niet willen voelen, kunnen we niet in contact komen met wat we werkelijk missen. Als we daar niet mee in contact kunnen/willen komen, zullen we ons nooit van de innerlijk meegedragen herinnering aan de hemelse liefde bewust kunnen worden.
Het op een diep niveau voelen van de afscheidingspijn van de hemelse liefdesbron in ons, geeft de mogelijkheid om in contact te komen met die bron. Je moet weten wat je mist, voordat je het na een lange zoektocht zult kunnen vinden. De innerlijke afstand tot de werkelijke ervaring van de perfect hemelse liefde en het gemis eraan volledig toe te staan, kan het verlangen oproepen het juist te willen ervaren en er volledig in op te willen gaan. Die liefde te willen worden en zijn. De verbinding met de pijn kan een soort van alchemistisch proces op gang brengen, waardoor de toegang tot de innerlijke bron van liefde ontsloten wordt. Allemaal hebben we geleerd om een overlevingsmasker te dragen, waarachter de diepe bestaanspijn van afgescheidenheid van de eigen bestaansbron verborgen wordt. Het is nu de tijd om die maskers te leren zien en ze af te zetten, om zo oog in oog met de essentie van je eigen Zijn te komen. Een volgende evolutionaire bewustzijnsstap is zonder dit niet mogelijk.
Vele uitingsvormen
Het begrip liefde kent hier op aarde vele uitingsvormen en belevingsniveaus, die geen van allen in essentie slecht zijn, maar het zijn wel verschillende belevingsniveaus. Velen nemen genoegen met de ‘lagere’ vormen ervan, die veelal nog samenhangen met de persoonlijk onbewuste behoeftesfeer. Daar is niets mis mee, want het is van belang dat we alle verschillende niveaus leren kennen. Juist de toenemende onvrede met de niet vervullende beleving van de lagere liefdesniveaus en het onbewuste weten van hogere niveaus, is dat wat de mens voortdrijft op zijn weg naar de ervaring van een onvoorwaardelijke liefdesbeleving ten aanzien van zichzelf en anderen. Uiteindelijk kunnen de opgelegde beperkende omstandigheden in de buitenwereld, welke wij volledig geinternaliseerd hebben en als deel van onszelf zijn gaan beschouwen, er aan bijdragen dat de wil om zich te gaan afstemmen op de universele bron van liefde steeds meer voelbaar wordt.
Zoektocht
De hierboven beschreven beperkende omstandigheden beginnen al bij de opvoeding binnen het gezin, waar de ouders met hun mogelijkheden en beperkingen op hun manier hun beleving van liefde aan de kinderen trachten door te geven. Daarbij zijn het helaas dan vaak de beperkingen, die maatgevend en bepalend zijn voor de rest van het psychisch/emotionele leven van de kinderen en hun liefdesbeleving en het verlangen ernaar sterk kleuren. Deze beperkingen zijn vooral tijd- en cultuurgebonden, de daarmee samenhangende overstijgende mogelijkheden zijn echter individugebonden.
In onze moderne door het materialisme misvormde tijd, zijn die beperkingen vooral bepaald door egogerichte en materialistisch gerelateerde oorzaken. Op dit niveau menen velen onbewust hun ultieme liefdeservaring te kunnen hebben in de relatie tot een partner die er helemaal voor hen is. Zij het een liefdespartner, een vriend(in) of welk soort andere relationele partner dan ook. Die hen zowel emotioneel, seksueel, soms ook financieel, soms ook mentaal verzorgd en ondersteund. Deze vorm van liefde is gebaseerd op onvervulde behoeften uit de jeugd en is vooral vragend, zuigend of eisend. De onvervulde behoeften komen voort uit het ervaren van ‘liefdesuitingen’, die afwijkend waren van het in het onderbewuste meegedragen beeld van de hemelse liefde. Daarom hebben ze dus door hun afwijking, een lichtere of zwaardere vorm van traumatisering veroorzaakt en een emotioneel gat of leegte geschapen. De zo ontstane onvervulde behoeften heeft men geleerd op de buitenwereld en een partner te projecteren. De partner moet dan de in de jeugd opgelopen innerlijke leegte invullen. Wanneer die invulling door de ander dan niet gebeurd, wordt de pijnknop uit het verleden weer ingedrukt en zal de daarmee samenhangende pijn op die ander worden afgereageerd..
Hieronder het nummer ‘Lost in a lost world’ van de Moody Blues uit 1972, waarin zij zingen:
“Revolution never won
It’s just another form of gun
To do again what they have done”
Ik kan bovenstaande natuurlijk alleen maar beschrijven vanuit een eigen beleving ervan. Het komt dus niet voort uit psychologische boeken, maar uit door zelfreflectie verkregen inzichten. De economisch dictatoriale omstandigheden van de maatschappij waar wij nu in leven, hebben in de laatste eeuwen de liefde door een te grote gerichtheid op het materiele bestaansonderhoud tot een fysieke overlevingsstrijd gemaakt. Deze slorpt alle aandacht (=liefde) in de menselijke relaties op. Daarnaast heeft de pornoficatie van de maatschappij er voor gezorgd dat de liefde tussen mensen op het fysieke vlak verworden is tot een gebruiks-, consumptie- en lustartikel, waarbij de lichamelijk seksuele bevrediging en het geprikkeld worden als het belangrijkste ervaren wordt. Althans bij de meeste mannen en ook vele vrouwen.
Vrouwen hebben daarnaast in de loop der tijd geleerd, dat zij hun seksuele aantrekkingskracht in kunnen zetten, om een man in hun op emotionele zekerheid gerichte web te krijgen of dingen van hem gedaan te krijgen. Zo wordt het wederzijdse behoeftespel der seksen gespeeld. Het komt in allerlei vormen voor tussen mannen en vrouwen en eveneens in homoseksuele relaties. Het is dus iets heel menselijks. Ook dat is op zich niet erg om mee te maken, want het hoort nu eenmaal bij onze tijdsgeest en de ware liefdeslessen die wij te leren hebben. Maar het is intens jammer als mensen op deze lagere niveaus blijven steken en de hogere, zoveel meer vervullende vorm van liefde niet kunnen leren kennen en met elkaar kunnen delen. De liefde in haar hoogste vorm wil zich laten kennen en in de sociale interactie ervaarbaar laten zijn.
Andere liefdesvormen
Bovenstaande is totaal in tegenstelling met de oudere vormen van liefdesbeleving, zoals de Hoofse liefde uit de Middeleeuwen. Deze kende weliswaar ook verschillende uitingen en vormen, maar de essentie ervan is de verheerlijking van een ideaal vrouwbeeld en sterke gedragscodes voor hoe daar mee om te gaan. Ik wil dit echter absoluut niet idealiseren en meer als een andere vorm van liefdesbeleving benoemen. Het is wel zo, dat die oudere vorm een wezenlijk respect voor de vrouw inhield, althans in de hoofse kringen, en een krachtig eergevoel bij de man. Bij de oorspronkelijke natuurvolkeren op de verschillende continenten zien we dat ook nog terug.
Lijden als basis voor de zoektocht
De door machtswellust beheerste bestuurders van de gevangenisplaneet aarde, hebben eeuwenlang en misschien wel millennia lang, hun best gedaan om de mensheid van het ervaren en tot uiting brengen van de hoogste vorm van liefde vandaan te houden. Onwetendheid, onmacht en angst voor het onbekende heeft bij veruit het grootste deel der mensheid er voor gezorgd, dat zij zich door de invloed van die bestuurders heeft mee laten nemen en bepalen. Daar gaat nu echter, met alle verheffende energieen die ons nu vanuit de kosmos ter beschikking staan, een einde aan komen! Alles heeft een begin en tevens een einde.
Veelal wordt er gedurende het leven een intense tegenstelling ervaren tussen de herinnering aan het zuivere onbewuste liefdesbeeld en de misvormde aardse reflectie daarvan. De aangeleerde identificatie met die aardse liefdesreflectie, welke voor het lijden zorgt dat mensen in hun leven tegenkomen, is er de belangrijkste oorzaak van dat de hogere niveaus van liefdesbeleving niet kunnen worden ervaren. Waar het hier om gaat is, dat die aardse omstandigheden in de loop der tijd hun eigen ontwikkeling hebben doorgemaakt en de meeste mensen daar in hun vele vorige levens zelf een bijdrage aan hebben geleverd. In die zin heeft dus bijna iedereen boter op het geestelijk/zielsmatige hoofd. Daarom heeft het ook geen zin om het zwarte pietenspel met anderen te gaan spelen, want ooit zijn we zelf een zwarte piet geweest.
Overgangstijd
We bevinden ons nu in een overgangstijd van het ervaren van liefde op een oude manier naar het ervaren van liefde op een nieuwe manier. Die overgang bestaat eruit dat we in steeds sterkere mate leren ervaren, dat een egocentrisch gerichte liefde niet beantwoord aan het beeld dat wij in onze ziel meedragen van wat liefde kan zijn. Het verschil tussen wat er is en zou kunnen zijn, zal steeds moeilijker te verteren zijn. Er is daarom maar een oplossing. Namelijk onze huidige liefdesbeleving te accepteren en innerlijk te gaan onderzoeken wat daarin de blokkade is voor het ervaren van hogere vormen van liefde. De hoogste vorm van liefde is compleet, kent geen leegte en is schenkend.
De weg daar naar toe bestaat uit een eerlijk en oprecht zijn naar jezelf, je eigen pijn en leed te omarmen en het dus niet meer uit te besteden aan anderen. Het liefdesleven is een ontdekkingsreis, waarbij men op zoek gaat naar het ware Zelf. Vele oude mythen, sprookjes, sagen en legenden toonden op beeldende wijze die zoektocht van de ziel. Om uiteindelijk het mannelijke en vrouwelijke, de prins en de prinses, nog lang en gelukkig te laten samenzijn. De reis naar binnen is een moeilijke en avontuurlijke weg, omdat er op die weg geen uiterlijk tastbaar houvast en zekerheid meer te vinden is. Sprookjes, mythen, sagen en legenden geven op een beeldende wijze deze avontuurlijke weg naar binnen weer. Men ontmoet daarbij allerlei monsters, spoken, demonen, verleidingen en uitdagingen, die er om vragen overwonnen en aangegaan te worden. Ook verhalen als de Faust van Goethe en Parcival van Wolfram von Eschenbach geven deze innerlijke reis weer.
Het verhaal van Parcival komt er op neer dat hij na een overmatig beschermende opvoeding door zijn tot weduwe geworden moeder, die haar man verloren had in een riddergevecht, de diepe wens voelde om zelf ook ridder te willen worden. Na een lange zoektocht, gericht op het willen vinden van de Heilige Graal in de buitenwereld, overwint hij zijn aanvankelijke naiviteit en leert hij verantwoordelijkheid te nemen voor de gevolgen van zijn uit onwetendheid voortkomende daden. Hij leert door de teleurstellingen in de aardse liefde en strijd, de in hem aanwezige geestelijke liefde te ervaren. Hij vindt vrede in zichzelf en wordt daarmee tot Graalkoning gekroond.
Hieronder een schitterend lied van Mary McLaughlin over innerlijke vrede.
Hieronder de tekst van het lied.
Mary McLaughlin Can you bring the peace
VERSE 1
Is it true that you’ve come back?
Is it true that you’re here?
Is it true that after all this time
The cycle’s complete?
CHORUS 1
And have you brought the wisdom
That we have then lost?
And have you brought the peace
That we’ve been aching for?
Is it true that you’ve been waiting
For your chance to come
Is it true that you’re coming now
Like Saul on the wind?
And have you brought the wisdom
That we lost then found?
And have you brought the peace
As balm for our wounds?
Is it true you knew the answers
When you last appeared?
There was no one in this land
Who couldn’t hear
So bring us back the wisdom
We were forced to let go
Oh, bring us back the peace
To feed our hungry souls
VERSE 1
CHORUS 1
Oh, can you bring the peace
That we’re all aching for?
Oh, can you bring the peace
That we’re all aching for?
Oh, can you bring the peace?
Tot slot nog een tekst van de Duitse beeldend kunstenaar Joseph Beuys (1921-1986).
“De kracht van Christus, het beginsel van de schepping, kan nu uit de mens zelf opwellen; kan uit de mens naar buiten dringen. Want het oude is voorbij, voorgoed. Dat is de oorzaak van de crisis. Al het nieuwe, dat zich op aarde voltrekt, moet door de mens geschieden.
Wie met het innerlijk oog probeert te zien, neemt waar dat Christus weer aanwezig is. Niet meer in fysieke gestalte, maar als een in beweging zijnde substantie die voor het uiterlijk oog onzichtbaar is. Dat wil zeggen: iedere ruimte en iedere tijdspanne is doortrokken van Zijn aanwezigheid. Zo is Hij ons zeer nabij.
De vorm waarin deze belichaming van Christus in onze tijd geschiedt is het element ‘beweging’ zonder meer. Hij is de zich bewegende
Opstanding is: De oude gestalte, die sterft of verstard is, omvormen tot een levende stromende gestalte, die wekkend is voor leven, ziel en geest.”
Hou je hoofd koel en vooral je hart warm. — Arend Zeevat
Momenteel gebeurt er veel in onze wereld dat menigeen zal confronteren met een zeer fundamenteel gevoel van onzekerheid en machteloosheid. Waarheid en onwaarheid zijn voor velen moeilijk te onderscheiden. De daardoor opgeroepen onzekerheid en onmacht zijn gevoelens, die we diep onbewust vanaf onze jeugd al met ons meedragen. Wereldbrand
