Ik kende Linus Pauling al vanaf het moment dat ik geneeskunde studeerde. Ik ontmoette hem voor het eerst tijdens een conferentie op het eiland Mainau in Zuid-Duitsland. Tijdens deze conferentie hadden jonge wetenschappers de gelegenheid om Nobelprijswinnaars te ontmoeten. Later ontmoette ik Linus opnieuw tijdens de Nuclear Freeze-beweging en in 1983 vergezelde ik hem op een lezing tournee, waar hij ook sprak over zijn Nobelprijs voor de Vrede om te helpen het atmosferische verdrag inzake de nucleaire testverbod tot stand te brengen. Ik bleef Linus verschillende keren zien in de jaren tachtig, maar geen van de bijeenkomsten was net zo cruciaal als die op zijn ranch in Big Sur in de late herfst van 1989.
Bron artikel Dr. Rath Health Foundation: How I Came To Work With Linus Pauling
Door: Dr. Matthias Rath
De laatste twee weken in oktober van dat jaar maakte ik een lezing tournee door de Verenigde Staten, met het werk over atherosclerose en nieuwe risicofactor-lipoproteïne (a) die net in Arteriosclerosis, het tijdschrift van de American Heart Association, was gepubliceerd. Ik was uitgenodigd om dit opwindende onderzoek te presenteren aan de afdeling metabole ziekten van de National Institutes of Health in Bethesda, aan de medische faculteit van de universiteit van Chicago, aan het Baylor College of Medicine in Houston, de Arteriosclerosis Research Department van de universiteit van Californië San Diego in La Jolla en bij Genentech, het beroemde biotechbedrijf in San Francisco. Het lipoproteïne (a) -verhaal was “hot news” in die Ivy League-onderzoekscentra, maar elke connectie met het vitaminemetabolisme werd genegeerd.
In het laatste weekend van die oktober had ik met Linus Pauling een bezoek gebracht aan zijn ranch in Big Sur. Ik had een kopie van mijn publicaties en wat ondersteunend materiaal naar zijn instituut gestuurd, maar ze hadden hem niet bereikt. Die zaterdag reed ik vanuit San Francisco – waar ik vrijdag een lezing had gegeven op Genentech – naar Big Sur. Het was een prachtige rit van 4 uur naar het zuiden op de schilderachtige Highway 1 langs de Pacifische kust. Ik had Linus eerder op zijn boerderij bezocht, maar deze keer – wist ik – zou het anders zijn.
Nadat ik de vee poorten was gepasseerd op de kleine, winderige weg van Highway 1 naar zijn boerderij, bereikte ik eindelijk het houten boerderij huis dat Linus als zijn toevluchtsoord had gekozen voor de laatste decennia van zijn leven. De deur van zijn huis was nooit op slot en ik kwam binnen en maakte een weg door bergen van wetenschappelijke tijdschriften die zich gedurende vele jaren hadden opgestapeld langs de gang die de ingang met de woonkamer verbond. Linus zat in een draadstoel die blijkbaar enkele decennia had overleefd. De woonkamer leek het epicentrum van een continue wetenschappelijke wervelwind. Er lagen boeken, wetenschappelijke artikelen en handgeschreven aantekeningen rond een van de onopgeloste puzzels in de natuurkunde, de atomaire structuur van quasi-kristallen. Linus had de afgelopen maanden gewerkt aan het identificeren van deze structuren – alleen zijn verstand en een rekenmachine gebruikend.
Linus had me niet opgemerkt toen hij binnenkwam. Toen hij dat deed sprong hij op en zei: “Hallo Matthias, goed je te zien. Ik begrijp dat we vandaag praten over je wetenschappelijke werk. Ik ben blij dat je onderzoeker bent geworden. ‘Daarop verplaatste hij zijn stoel naar het balkonraam en bood me de stoel tegenover hem aan. Ik begon met Linus te praten over het nieuwe lipoproteïne voor de risicofactor (a) en over mijn ontdekking dat dit molecuul alleen voorkomt bij mensen en andere soorten die niet meer in staat zijn om hun eigen vitamine C te produceren. Ik kwam meteen ter zake: “Linus er is een duidelijk verband tussen lipoproteïne (a) en een tekort aan vitamine C dat niemand eerder heeft gezien. “Met de golven van de Stille Oceaan die tegen de rotsen beneden knalden, luisterde Linus en stelde vragen. Hij had nog nooit van lipoproteïne (a) gehoord. Na ongeveer een uur stond hij op en zei: “Nou, er zijn elk jaar ongeveer duizend publicaties over vitamine C, wat is er nu echt nieuw aan?”
Het was een van die typische tests waarbij de eminente wetenschapper die een eeuw in de wetenschap heeft gezien, de jonge wetenschapper toetst over hoe overtuigd hij is over zijn eigen ontdekkingen. Natuurlijk was ik dat! Ik antwoordde: “Linus, ik zou graag een suggestie willen doen, ik zal deze papieren hier laten om te lezen en ik zal overnachten in de Ragged Point Inn. Ik kom morgen terug en we kunnen wat meer praten. “Ik was Linus ‘test voorbij en hij antwoordde glimlachend:” Heel goed. “Ik reed terug naar Highway 1, ervan overtuigd dat ik de volgende dag zou weten van de intelligentste wetenschapper in leven of mijn observaties waren slechts toeval of het was een natuurprincipe.
Het Ragged Point Inn Motel ligt enkele kilometers ten zuiden van Linus ‘boerderij direct boven de Stille Oceaan. Ik bleef daar in kamer nr. 11 op de begane grond lezen en werken tot laat in de nacht om me verder voor te bereiden op de discussie van de volgende ochtend. Ik wist dat het aminozuur-lysine mogelijk zou verhinderen dat de lipoproteïne (a) vetdeeltjes in de slagaderwanden terechtkomen. Ik tekende figuren om te laten zien hoe de combinatie van lysine met vitamine C deze lysinemoleculen kon veranderen in hydroxy-lysine, mogelijk voorkomend voor bloedvatafzettingen, hartaanvallen en beroertes.
Voor Californië was de volgende ochtend het begin van nog een mooie late herfstdag. Voor de mensheid was het een historische dag – het begin van het einde van de cardiovasculaire epidemie. Toen ik om negen uur Linus ‘ranch bereikte, stond hij al op me te wachten. Hij sprong op van zijn stoel en verwelkomde me met opwinding. “Ik heb je spullen gelezen en het is best interessant,” zei hij, terwijl hij probeerde gecontroleerd te lijken. Hij kon echter zijn opwinding niet verbergen. We spraken nog drie uur, waarbij ik Linus op de mogelijke therapeutische waarde van vitamine C in combinatie met lysine introduceerde, niet alleen om de depositie van dit gevaarlijke vetdeeltje binnen de aderwanden te voorkomen, maar ook om cardiovasculaire ziekten op natuurlijke wijze om te keren – door lipoproteïne vrij te geven (a) van deze afzettingen.
Linus was het daarmee eens, maar hij leek meer gefascineerd door de evolutionaire connectie, het verlies van vitamine C-productie in de voorouders van de mens en de plotselinge verschijning van lipopoproteïne (a) een paar honderdduizend generaties geleden. “Is het niet verbazingwekkend dat dit deeltje in zo’n korte tijd tijdens de evolutie opdook?” Vroeg hij. Ik besefte dat Linus op een fundamenteel andere manier naar wetenschappelijke problemen keek dan alle andere wetenschappers die ik had ontmoet. De bandbreedte van zijn hersenen bedekte miljoenen jaren in evolutie net zo gemakkelijk als de atomaire structuur van atomen die nog nooit iemand had gezien.
Ik was er best trots op dat ik deze wetenschappelijke reus enthousiast had gemaakt met mijn ontdekkingen. De zondagochtend eindigde in een praatje met Linus en vroeg me over het voortzetten van mijn onderzoek in Californië en legde me zelfs de omvang van zijn eigendom uit en de mogelijkheid om een of twee huizen op dat terrein te bouwen. Ik begreep niet meteen waarom hij deze kwestie tot veel later bracht. Hij was een wetenschapper die levend begraven was in zijn levenswerk met vitamines. Hij had net een jonge wetenschapper ontmoet met wie hij niet alleen zijn opvattingen voor een betere wereld deelde, maar nu ook een gemeenschappelijke wetenschappelijke drive om de voordelen voor de gezondheid van vitamines wereldwijd te accepteren.
We scheidden, met Linus met de vermelding: “Matthias dit is een zeer belangrijke ontdekking. Maar ik denk niet dat ik hier meer bij betrokken moet raken dan alleen met je te praten. “Blijkbaar vond Linus dat hij niet aan deze ontdekking had bijgedragen en dat hij zijn huidige onderzoek in de natuurkunde liever zou voortzetten. Voor mij was dit alles wat ik moest horen, een bevestiging van mijn ontdekking als een natuurprincipe door de tweevoudige Nobelprijswinnaar. Ik sprong letterlijk in mijn huurauto en reed acht uur naar het zuiden over Highway 1 totdat ik die avond San Diego bereikte. De volgende dag zou ik een presentatie geven op de cardiovasculaire onderzoeksafdeling van de Universiteit van La Jolla. Maar dit was vandaag – mijn dag! Ik herinner me toeterende koeien, zeehonden en zowat elk ander wezen dat op weg was naar het zuiden die zonnige oktobermiddag.
Vier dagen later was ik terug in Berlijn, Duitsland en nog twee dagen later ontving ik een brief van Linus Pauling. Hij had zijn afgebeelde onverschilligheid opgegeven en plaats gemaakt voor open enthousiasme. Hij stelde voor om onmiddellijk een wetenschappelijke publicatie te schrijven voor de Proceedings van de National Academy of Science over het verband tussen lipoproteïne (a) en vitamine C-tekort. Wat nog belangrijker is, hij nodigde me uit om lid te worden van zijn instituut, een cardiovasculaire onderzoeksgroep op te richten en zijn persoonlijke medewerker te worden.
Natuurlijk ontsnapte Linus niet aan de vreselijke gang van zaken in zijn instituut in die tijd. In zijn brief vond ik de zin: “Ik denk zelfs dat we een ultracentrifuge bij het instituut hebben.” De beschikbaarheid van een ultracentrifuge was natuurlijk zo ongeveer de minimale uitrusting voor een gerenommeerd onderzoekslaboratorium. Ik wist dat de onderzoeksmogelijkheden bij Linus ‘instituut zeer beperkt zouden zijn.
Ik sliep op deze gracieuze uitnodiging voor een nacht en de volgende dag belde ik Linus. Ik bedankte hem voor de uitnodiging maar wees hem af. Ik had besloten om dit onderzoeksproject voort te zetten in het Baylor College of Medicine in Houston, een van de Ivy League medische instellingen in het land. Mijn verklaring aan Linus was ongecompliceerd: “Linus, als ik met je op vitamine C kom werken is het alsof alle katholieken naar het Vaticaan verhuizen. Ik wil vitamineonderzoek naar de gevestigde geneeskunde brengen om de acceptatie ervan in de reguliere geneeskunde te versnellen. “Na een lange pauze reageerde Linus, merkbaar teleurgesteld en op een of andere manier moe:” Heel goed. “Ik had toen mijn beslissing genomen.
Ik wist niet dat deze beslissing niet langer dan zes weken zou duren. Na een korte tussenstop in het Baylor College of Medicine in januari 1990 was mijn fascinatie om de persoonlijke medewerker van een tweevoudig Nobelprijswinnaar te worden overweldigend. Ik pakte mijn koffers en verhuisde van Houston naar Palo Alto.
Dr. Matthias Rath
Dr. Rath was born in Stuttgart, Germany, in 1955. After graduating from medical school he worked as a physician and researcher at the University Clinic of Hamburg, Germany and the German Heart Center in Berlin. His research focused on the causes of arteriosclerosis and cardiovascular disease.
Dr. Rath is a member of the New York Academy of Sciences, the American Heart Association and other scientific organizations. His popular science books “Why Animals Don’t get Heart Attacks – but People Do” and “Victory Over Cancer” have been translated into multiple languages and read by millions of people.
