Bron artikel The Saker: Yellow Vests: “A Torrent of Hope Cannot Be Stopped by Police Blocks”
Door: Ollie Richardson for The Saker Blog
Natuurlijk is er in veel opzichten een schaakspel aan de gang hier in Frankrijk. Macron dacht dat hij door de Champs-Elysees af te sluiten, zou voorkomen dat de Gele Vesten zouden herhalen wat ze op 16 maart deden – een spreekwoordelijke, en in veel opzichten letterlijke, raket in zijn reet laten schieten. Maar in werkelijkheid zette hij zichzelf hiermee in een hoek, want nu zullen de Gele Vesten (en hun partizanen) proberen het terug te eisen, hetzij met geweld, hetzij door het regime te verslaan met asymmetrische acties. De komende 3 weken zijn van cruciaal belang – op de 30e zal er een demonstratie tegen huisuitzettingen in Parijs zijn, die ik zal bijwonen, op de komende zaterdag die gepland staat om te verzamelen in Toulouse, op 13 april is het de bedoeling om allemaal samen te komen in Bordeaux, en op 20 april is het volgende gele vesten-spervuur van artillerie gepland voor Parijs. Tenzij Macron een chirurgische ingreep heeft en voor deze dag een volwaardige “democratie” begint te implementeren, kunnen we ons alleen maar schrap zetten. Ik weet dat de “Black Blocks” een nieuwe strategie voorbereiden tegen “Manu” terwijl ik dit typ.
Ondertussen worden de prijzen en tarieven in Frankrijk allemaal tegelijk verhoogd, en de Benalla-affaire gaat verder zonder een einde in zicht. Ik hoop op het beste, maar bereid me voor op het ergste.
“Opnieuw hebben de Gele Vesten de plannen van de regering om de beweging te stoppen verijdeld. Noch de oproep van het leger, noch het verbod om te protesteren of de verhoging van boetes kan de mobilisatie stoppen. Noch kon de demonisatie campagne de degradatie van 16 maart volgen.
Castaner schreeuwt de overwinning uit, in de overtuiging dat het nieuwe apparaat (eindelijk) demonstranten heeft toegestaan zich uit te drukken zonder geweld te veroorzaken. Maar de realiteit is anders.
De eerste overwinning van de Yellow Vests is nu al dat je de mooiste avenue ter wereld hebt kunnen blokkeren zonder er zelfs maar een voet op te zetten. Honderden krachten werden gemobiliseerd, winkels werden gesloten en volledig gebarricadeerd (zie Fouquet’s in staal). Dit alles zonder naar de Champs Elysees te hoeven gaan. Zelfs als de politieke en economische macht het niet zal erkennen, is het iets sterks met een niet te verwaarlozen impact.
Omdat het doel van de Gele Vesten niet is om een bank of een luxe winkel te vernietigen, maar om de machtigen te storen en te schaden. In die zin was het district Champs-Elysées zeker meer getroffen door wet 19 dan door het vorige. Maar het is duidelijk dat dit alles mogelijk is gemaakt vanwege de acties van Wet 18.
De andere overwinning (en het is niet minderen een overwinning) is die tegen angst. De angst voor de reactie van de politie (of militair) met verbale provocaties die suggereren dat er geen grenzen meer zouden zijn voor de politie. Angst om ook te worden gearresteerd, veroordeeld en / of gearresteerd te worden. Ondanks dit extreem angstige klimaat hebben tienduizenden mensen overal in Frankrijk gedemonstreerd, soms in verboden gebieden. Zonder geweld, maar op een radicale en vastberaden manier. Niets anders dan hun aanwezigheid is nu een sterke en radicale daad in deze maatschappij die dag in dag uit de mensenrechten schendt.
Ondanks de zware artillerie van de regering, waren er gisteren meer gele vesten op straat dan in Act 18. Het beeld is sterk en geeft duidelijk aan dat Macron’s poker zet niet heeft gewerkt. En het zal niet werken. De gele vesten wilden sociale reacties op hun sociale beweging. Ze zullen alleen stoppen wanneer dit het geval is. En nu zullen sommige hervormingen niet langer volstaan. Het pokerspel is verloren.
Een van de afbeeldingen van deze act 19 blijft die van Geneviève Legay – de 71-jarige woordvoerder van Attac 06, die momenteel in het ziekenhuis wordt opgenomen na craniale breuken. Ze durfde te protesteren ondanks het verbod van de prefect. Ze durfde rechtop te blijven en waardig, met een ‘vredes’vlag in haar hand, tegenover de tientallen CRS. Ze rende niet weg toen de aanklacht van de politie arriveerde. Ze betaalt nu de prijs.
Sommigen zullen misschien geloven en zeker hopen dat deze tragedie de hitte van de Gele Vesten kan kalmeren. Omdat het natuurlijk eng is om je voor te stellen dat zo’n gebeurtenis jou of je familieleden kan overkomen.
Maar degenen die dat denken hebben niets van de beweging begrepen. Een nieuwe kracht wordt geboren onder deze duizenden mensen. Een hoop ook. Een verlangen naar vrijheid en gerechtigheid. Geconfronteerd hiermee is angst niet genoeg om de overheid en financiële macht te redden.
Een stortvloed van hoop en opstand kan niet worden gestopt door politieblokken. Het belemmert het, maar het stopt het niet. De regering moet nu omgaan met een deel van de bevolking dat is opgestaan en niet snel meer gaat liggen.
Wet 20 zal zijn zoals de vorige: onvoorspelbaar en vol verrassingen. Gele vesten (waaronder in het Ile de France) willen dit gevecht van zaterdag plaatsen onder het teken van het recht op huisvesting, want 30 maart markeert het einde van het winterbestand en de terugkeer van huisuitzettingen. Duizenden burgers, vooral in stedelijke gebieden en in de buitenwijken, worden de dupe van exorbitante huren in hun dagelijks leven. En dit, in levensomstandigheden die soms onfatsoenlijk zijn, zoals het drama van de rue d’Aubagne in Marseille. Waarom niet profiteren van deze daad XX om te proberen plekken in de stad te bezetten en ruimtes van ontvangst, dialoog en strijd te maken?
De beweging van de Gele Vesten is een rivier, die zich soms splitst in kleine stroompjes van initiatieven en acties. En dat bevindt zich regelmatig in een stroom van woede en hoop. ‘
