TTIP (Transatlantic Trade and Investment Pact)
Het nieuwe monster
Het Transatlantic Trade and Investment Partnership (TTIP; ook bekend als de Transatlantische vrije handels zone TAFTA) is een vrije handels voorstel tussen de EU en de VS. Voorstanders stellen dat dit de economische groei gaat stimuleren, tegenstanders zeggen dat dit de macht van bedrijven onaantastbaar gaat maken.
DICTATUUR DOOR ARBITRAGETRIBUNALEN
Terecht wordt de aandacht gevestigd door onder andere Ewald Engelen op de onderhandelingen over het TTIP (Transatlantic Trade and Investment Pact).
Die onderhandelingen worden namens de EU gevoerd door EU commissaris Karel De Gucht. Ik plaats opnieuw het ontluisterende gesprek dat de WDR had met De Gucht. Het doet je afvragen hoe het in vredesnaam mogelijk is dat de EU zijn burgers verkoopt aan de Amerikaanse multinationals zonder kennelijk enige werkelijke betrokkenheid te hebben bij de gevolgen hiervan voor de Europese burgers.
Het Belgische HUMO doet er nog een schepje bovenop. In een artikel ‘Multinationals versus de Staat: U betaalt’ (aflevering 3847) wordt duidelijk gemaakt dat dit Handels en Investeringsverdrag de dictatuur van de multinationals over de Europese burgers bevestigt. Op welke manier? Door het bestaan van arbitragetribunalen.
Wat zijn dat?
Dat zijn kleine clubs van toparbiters die beslissen over schadeclaims die multinationals indienen tegen landen. Die schadeclaims worden door de drie arbiters per zaak behandeld en hun uitspraak is bindend. De nationale rechter is machteloos. ‘Een kleine club toparbiters regeert de wereld achter gesloten deuren’, schrijft HUMO. De arbiters hoeven namelijk geen verantwoording af te leggen voor hun beslissingen, aan niemand.
Dus, als Duitsland vanwege de Fukushima ramp besluit om de kernreactoren versneld af te bouwen, dan kan Vattenfall een claim leggen bij de Duitse overheid van 3,7 miljard euro, zijnde de gederfde winsten voor dat bedrijf omdat men niet de hoeveelheid kernenergie kan uitventen die op het programma stond. Als de arbiters besluiten de claim aan Vattenfall toe te kennen dan is er een grote verliezer en dat zijn de belastingbetalers. HUMO was in gesprek met een van de arbiters en op een vraag over de Vattenfall zaak kwam de bekende vileine reactie: “Ik RESPECTEER het werk van journalisten, maar vaak is het onmogelijk om te oordelen op basis van beperkte informatie. Doorgaans is de situatie veel ingewikkelder.” Wat een dooddoener! Dit betekent dat een ‘buitenstaander’ geen weloverwogen mening kan hebben over wat de mandarijnen met hun arbitrage bedisselen. Bemoei je er niet mee. Wij weten wel wat goed voor je is.
Dus, als Monsanto, Carlyle, Pfizer, Exxon etc. een claim legt bij het arbitragetribunaal op grond van het handels en investeringsverdrag tussen Amerika en de EU omdat men zich benadeeld acht door de Nederlandse overheid omdat men -haast ondenkbaar- de burger beschermt tegen bijvoorbeeld GMO’s of vaccinaties dan kan de multinational een schadeclaim indienen en als de arbiters van mening zijn dat die moet worden betaald, dan heeft de overheid dat maar te doen. Zie je het voor je? Een met de begroting worstelende overheid die probeert de uitgaven te beperken, die loopt toch mooi in de pas van wat de multinationals willen…
Karel de Gucht overhandigt ons aan de Amerikaanse multinationals, in cadeauverpakking met een strik erom. Gemotiveerd door vage verhalen over groei van de economie en de werkgelegenheid. Wij moeten alle troep die op de Europese markten wordt verkocht voor zoete koek slikken. Doen we dat niet dan zijn er de arbiters die bepalen hoeveel boete we moeten betalen. Wat een samenleving…
